Οι Αφγανές φοιτήτριες θα πρέπει να φορούν μαύρη αμπάγια σε συνδυασμό με ένα νικάμπ που καλύπτει το πρόσωπο και θα παρακολουθούν τις παραδόσεις μέσα σε τάξεις οι οποίες δεν θα είναι μικτές, σύμφωνα με διάταγμα από το νέο καθεστώς των Ταλιμπάν την παραμονή της επαναλειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων της χώρας.
Οι γυναίκες που είναι εγγεγραμμένες σ’ αυτά τα ιδρύματα θα πρέπει επίσης να βγαίνουν από το μάθημα πέντε λεπτά πρίν από τους φοιτητές και να παραμένουν σε αίθουσες αναμονής όσο οι τελευταίοι θα αποχωρούν από το κτίριο, διευκρίνιζεται στο διάταγμα αυτό που φέρει χθεσινή ημερομηνία (του Σαββάτου) και δημοσιεύεται από το υπουργείο Ανώτερης Εκπαίδευσης.
Τα πανεπιστήμια είναι υποχρεωμένα, από την πλευρά τους, «να προσλάβουν γυναίκες εκπαιδευτικούς για τις φοιτήτριες» ή να επιχειρήσουν να προσλάβουν «ηλικιωμένους άνδρες εκπαιδευτικούς», η ηθική των οποίων θα έχει περάσει από κόσκινο, αναφέρεται ακόμη στο διάταγμα αυτό.
Κατά την πρώτη διακυβέρνηση των Ταλιμπάν από το 1996 ως το 2001, η απαγόρευση των μικτών τάξεων είχε εμποδίσει σχεδόν όλες τις γυναίκες να σπουδάσουν. Οι γυναίκες ήταν τότε υποχρεωμένες να φορούν την μπούρκα, ένα μακρύ πέπλο που καλύπτει πλήρως το κεφάλι και το σώμα ενώ ένα δίχτυ κρύβει τα μάτια,
Η αμπάγια, την οποία θα πρέπει να φορούν οι φοιτήτριες των ιδιωτικών ιδρυμάτων, είναι ένα μεγάλο πέπλο που καλύπτει το σώμα. Το νικάμπ καλύπτει το πρόσωπο και αφήνει να φαίνονται τα μάτια.
Όσον αφορά τις μη μικτές τάξεις, «το πράγμα θα είναι περίπλοκο από πρακτική άποψη, δεν έχουμε αρκετές γυναίεκς εκπαιδευτικούς ούτε αρκετές αίθουσες για να χωρίσουμε τα κορίτσια» από τα αγόρια, υπογράμμισε μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο ένας καθηγητής πανεπιστημίου που ζήτησε να μην κατονομαστεί.
«Όμως το γεγονός ότι επιτρέπουν στα κορίτσια να πάνε στο σχολείο και να πάνε στο πανεπιστήμιο είναι από μόνο του ένας σημαντικός και θετικός σταθμός», προσθέτει.
Πριν από την επιστροφή των Ταλιμπάν, οι αφγανές φοιτήτριες μπορούσαν να παρακολουθούν τα μαθήματα σε μικτές τάξεις και να παρακολουθουν επίσης σεμινάρια που διηύθυναν άνδρες.
Πηγή: ΑΠΕ
Τα διαβάζουμε όλα αυτά σαν κάτι εξωτικό και απεχθές, όμως… απέχουμε ελάχιστα…
Μια μικρο – ιστορία για το μισογυνισμό στο Ηράκλειο
Ήταν δυο συνομήλικες κοπέλες από το Ηράκλειο. Η μία σπούδασε και ξεκίνησε μια επιτυχημένη πορεία στο επάγγελμά της, όμως απέκτησε ένα παιδί εκτός γάμου και χώρισε με τον πατέρα όταν το παιδί ήταν δύο ετών. Υπήρχαν λόγοι που ο πατέρας δεν μπορούσε να συμβάλλει στην ανατροφή και τα πράγματα ήταν δύσκολα για τη μητέρα. Η άλλη παντρεύτηκε ένα κύριο αξιοπρεπή στα μάτια του κόσμου τουλάχιστον, αυτοδημιούργητο, ευκατάστατο, γενναιόδωρο και απέκτησε ένα παιδί. Τα δυο παιδιά ήταν φίλοι και συμμαθητές από τον παιδικό σταθμό μέχρι το γυμνάσιο. Η πρώτη υπέφερε, εξαρτιόταν από συγγενείς που την κακομεταχειρίζονταν, πάλευε για ένα μικρό εισόδημα, ζούσε την εργασιακή εκμετάλλευση και την οικιακή βία. Η άλλη απολάμβανε την “επιτυχία” του γάμου της… Παιδικά πάρτι, οικιακές βοηθοί, καθηγήτρια για ιδιαίτερα σε κάθε μάθημα (η ίδια δεν είχε γνώσεις να διαβάζει το παιδί), ταξίδια στο εξωτερικό, βόλτες… Οι γυναίκες αναγκάζονταν να κάνουν παρέα “για να παίζουν τα παιδιά”… Όχι. Μια χώρα στην οποία οι αγώνες μιας γυναίκας για σπουδές και καριέρα κατεδαφίζονται σαν δίδυμοι πύργοι επειδή την πρόδωσε ο πατέρας του παιδιού της είναι χειρότερη από το Αφγανιστάν. Όσο για το μέλλον της δεύτερης; Να ‘ναι καλά η γυναίκα, αλλά κάτι τέτοιες συνήθως μετά τα πενήντα ή παίρνουν πόδι ή, υπάρχουν και χειρότερα, ανέχονται τα πάντα, μέχρι και δεύτερη σκιώδη οικογένεια του άντρα τους, για λόγους καθαρά οικονομικούς…
Τα διαβάζουμε όλα αυτά σαν κάτι εξωτικό και απεχθές, όμως… απέχουμε ελάχιστα…
Μια μικρο – ιστορία για το μισογυνισμό στο Ηράκλειο
Ήταν δυο συνομήλικες κοπέλες από το Ηράκλειο. Η μία σπούδασε και ξεκίνησε μια επιτυχημένη πορεία στο επάγγελμά της, όμως απέκτησε ένα παιδί εκτός γάμου και χώρισε με τον πατέρα όταν το παιδί ήταν δύο ετών. Υπήρχαν λόγοι που ο πατέρας δεν μπορούσε να συμβάλλει στην ανατροφή και τα πράγματα ήταν δύσκολα για τη μητέρα. Η άλλη παντρεύτηκε ένα κύριο αξιοπρεπή στα μάτια του κόσμου τουλάχιστον, αυτοδημιούργητο, ευκατάστατο, γενναιόδωρο και απέκτησε ένα παιδί. Τα δυο παιδιά ήταν φίλοι και συμμαθητές από τον παιδικό σταθμό μέχρι το γυμνάσιο. Η πρώτη υπέφερε, εξαρτιόταν από συγγενείς που την κακομεταχειρίζονταν, πάλευε για ένα μικρό εισόδημα, ζούσε την εργασιακή εκμετάλλευση και την οικιακή βία. Η άλλη απολάμβανε την “επιτυχία” του γάμου της… Παιδικά πάρτι, οικιακές βοηθοί, καθηγήτρια για ιδιαίτερα σε κάθε μάθημα (η ίδια δεν είχε γνώσεις να διαβάζει το παιδί), ταξίδια στο εξωτερικό, βόλτες… Οι γυναίκες αναγκάζονταν να κάνουν παρέα “για να παίζουν τα παιδιά”… Όχι. Μια χώρα στην οποία οι αγώνες μιας γυναίκας για σπουδές και καριέρα κατεδαφίζονται σαν δίδυμοι πύργοι επειδή την πρόδωσε ο πατέρας του παιδιού της είναι χειρότερη από το Αφγανιστάν. Όσο για το μέλλον της δεύτερης; Να ‘ναι καλά η γυναίκα, αλλά κάτι τέτοιες συνήθως μετά τα πενήντα ή παίρνουν πόδι ή, υπάρχουν και χειρότερα, ανέχονται τα πάντα, μέχρι και δεύτερη σκιώδη οικογένεια του άντρα τους, για λόγους καθαρά οικονομικούς…