Της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Εκτός ελέγχου οι φωτιές κατακαίνε τη χώρα και σβήνουν στη θάλασσα. Μετά τη βόρεια Εύβοια, τα Βίλια και η Κερατέα. Με άπνοια και χωρίς επάρκεια σε εναέρια μέσα. Παρά την τεράστια οικολογική καταστροφή, πέρα από μερικές λειψές συγγνώμες για «τυχόν αστοχίες», ο Μητσοτάκης θα συνεχίσει να στηρίζει Χρυσοχοΐδη παρά τις εσωκομματικές γκρίνιες.
Εκτός ελέγχου και η πανδημία εξαιτίας της απειλητικής εξάπλωσης της μετάλλαξης Δέλτα. Ποιος θυμάται τις υποσχέσεις του πρωθυπουργού για «φυσιολογικό» καλοκαίρι; Ωστόσο ένα ερώτημα παραμένει αμείλικτο: Ποια μέτρα (και δεν εννοώ κατασταλτικά) πήρε η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να το διασφαλίσει πέρα από το εμβολιαστικό πρόγραμμα, που αποδείχθηκε ανεπαρκές αφού δεν ποτέ δεν επετεύχθη το πολυπόθητο «τείχος ανοσίας»;
Με τη νεοφιλελεύθερη μονομανία τους να βλέπουν στις κρίσεις πανδημικές ή οικολογικές «ευκαιρίες», δεν θα άφηναν ανεκμετάλλευτο το «δώρο» από το Αφγανιστάν. Το «τείχος» αυτή τη φορά του Έβρου επιλέχθηκε ως ευκαιριακή λύση, αποτελεσματική -πιστεύουν- στο να αποσπάσει την κοινή γνώμη από τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις που δημιουργεί η κυβερνητική ανεπάρκεια.
Οι αναγκαίοι εχθροί αναμένονται και πάλι «προ των πυλών» και ο Χρυσοχοΐδης άφησε τη μάνικα προκειμένου να θωρακίσει τα σύνορα από την «παράνομη είσοδο» των κατατρεγμένων από τον μακροχρόνιο πόλεμο. Σκούπισαν τα ψεύτικα δάκρυά τους για τους «απελπισμένους ανθρώπους» και, θεωρώντας το κρίσιμο ζήτημα του προσφυγικού ένα αβανταδόρικο γι’ αυτούς θέμα, επιτήρησαν το πεδίο της «μάχης».
Τα προβλήματα όμως δεν απαντώνται με επικοινωνιακά σόου και, όταν επιλέγεις τις απωθήσεις και τους εγκλεισμούς προσδοκώντας την ευμένεια των ακροδεξιών, δεν λύνεις το πρόβλημα. Το γιγαντώνεις. Ούτε ο φράκτης σε σώζει ούτε ο επικοινωνιακός πόλεμος για τις ανάγκες της εσωτερικής προπαγάνδας. Ούτε φυσικά οι δακρύβρεχτες αναρτήσεις της ΠτΔ, που θα παρακολουθεί με τη δέουσα συγκίνηση από το Προεδρικό τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες να πέφτουν πάνω στον φράκτη του Έβρου (που και η ίδια έχει στο παρελθόν επιτηρήσει) ή να πνίγονται στο Αιγαίο.
Παίζουν με τον πόνο των άλλων και χαμογελούν αυτάρεσκα πάνω στις συμφορές. Αν κάποιοι περιμένετε συγγνώμη από τους λαϊκιστές της τυμβωρυχίας, θα κουραστείτε.
Η έννοια του πολιτικού ήθους χάνεται πίσω από το συμφέρον και τη σκοπιμότητα και το εκάστοτε επικοινωνιακό εύρημα για το προφίλ του Μητσοτάκη.
Από την “Αυγή”
