Δίχως να έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι από το αντεργατικό νομοσχέδιο του κ. Χατζηδάκη, κατατέθηκε η ασφαλιστική μεταρρύθμιση της Κυβέρνησης, για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης.
Επιδίωξη της νεοφιλελεύθερης παράταξης, αυτή τη φορά, είναι το τέλος της επικουρικής ασφάλισης, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα, μέσω της εισαγωγής στοιχείων κεφαλαιοποιητικού συστήματος, γεγονός που θα επιφέρει το τέλος της κοινωνικής ασφάλισης, με την εγγύηση του δημοσίου γενικότερα, το οποίο μέλλει να φανεί σε βάθος χρόνου.
“Η μεταρρύθμιση ακολουθεί επιτυχημένα μοντέλα που εφαρμόζονται πολλά χρόνια σε ΕυρωπαΪκές χώρες”, λέει ο κ. Χατζηδάκης, ο οποίος, υιοθετώντας πλήρως το ασφαλιστικό Πινοσέτ, θεωρεί επιτυχημένο μοντέλο, την κατάλυση του δημόσιου κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας.
Αυτό που δεν μας λέει όμως ο κ. Χατζηδάκης, εν τέλει είναι την αλήθεια. Δυσθεώρητα ποσά θα κοστίσει στο Δημόσιο, η μετάβαση στο νέο σύστημα, που θα αγγίξει τα 56 δις κόστος, με ενδεχόμενο πάντα να φτάσει ακόμα και τα 75-78 δις., απώλεια.
Απώλειες και για τους ασφαλισμένους της χώρας, αφού οι “κουμπαράδες” τους θα παραχωρούνται σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και συμφέροντα.
Ο κάθε ασφαλισμένος θα φέρει την ευθύνη της επένδυσης των χρημάτων του ατομικού κουμπαρά του, όπου θα συγκεντρώνονται οι εισφορές του. Δηλαδή ο κάθε νέος ασφαλισμένος θα είναι σε θέση, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργού, να κάνει την καλύτερη δυνατή τοποθέτηση των χρημάτων του, με την ελπίδα της μεγαλύτερης δυνατής απόδοσης για το μέλλον.
Σύστημα αβέβαιο, με μέγιστες πιθανότητες κατάρρευσης, αφού οι “επενδύσεις” θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις διακυμάνσεις της αγοράς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πραγματική ρουλέτα για τους ασφαλισμένους, με τους επενδυτές των αποθεματικών, όχι μόνο να αναλαμβάνουν “χρυσές δουλειές”, αλλά και να απαλλάσσονται από κάθε «αστική ή ποινική ευθύνη για πράξεις ή παραλείψεις τους στο πλαίσιο άσκησης των καθηκόντων τους ή επ’ ευκαιρία αυτής».
Ο κ. Βρούτσης με αναλογιστική μελέτη την οποία και παρουσίασε στη Βουλή, το 2020 διαβεβαίωνε ότι το ασφαλιστικό σύστημα ήταν βιώσιμο μέχρι το 2070. Σήμερα η κυβέρνηση με τρεις νέες μελέτες χαρακτηρίζει το παρόν σύστημα ασφάλισης παρωχημένο και αποτυχημένο.
Ίδιες λανθασμένες πρακτικές, μετά τα εργασιακά και στο ασφαλιστικό σύστημα. Πρακτικές, που όπως και παλαιότερα, έτσι και τώρα δεν διασφαλίζουν καμία βιωσιμότητα και καμία κοινωνική δικαιοσύνη.
Με το νόμο 2076/1992 η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε τη δυνατότητα να τοποθετούν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μέχρι και το 20% των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο. Ύστερα το ΠΑΣΟΚ και με το νόμο 2676/1999 αύξησε το ποσοστό στο 23%.
Υπολογίζεται ότι οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο την περίοδο 1999-2002 ήταν πάνω από 3,5 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, οι οφειλές του κράτους προς τα Ταμεία, λόγω μη καταβολής της τριμερούς χρηματοδότησης, έφτασαν, μέχρι το 2002 που άλλαξε το σύστημα, τα 2 δισ. ευρώ.
Το 2012 η κυβέρνηση επιβάλλει το «κούρεμα» των αποθεματικών των Ταμείων, με αποτέλεσμα να χαθούν σε μια νύχτα πάνω από 13 δισ. ευρώ. Τον Σεπτέμβρη του 2013, οι βεβαιωμένες ανείσπρακτες εισφορές των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ ανέρχονταν στα 4,8 δισ. ευρώ. Μέχρι το τέλος του 2013, το ύψος των οφειλών αυτών είχε ξεπεράσει τα 8 δισ. ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί και η στέρηση εσόδων από τη «μαύρη» εργασία, που ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση.
Η ΝΔ του κ. Σαμαρά παρέδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα Ασφαλιστικό Σύστημα, στα όρια της χρεοκοπίας, με το PSI, με άτοκα αποθεματικά δεκαετίες, με στρεβλώσεις και κακοδιαχείριση που είχαν ως αποτέλεσμα το 2015, το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης να εμφανίζει 1,18 δισεκατομμύρια ευρώ έλλειμμα, παρά τις αλλεπάλληλες μνημονιακές περικοπές της περιόδου 2010-2014.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μεγάλη τομή και συμμάζεμα στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, με τον εμβληματικό νόμο 4387/2016, κάνοντας θεσμικά και πολιτικά αυτό που έπρεπε, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον ασφαλισμένο και συνταξιούχο.
Σήμερα η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, εφαρμόζει την γνωστή της πολιτική, ιδιωτικοποιώντας την επικουρική ασφάλιση, ανοίγοντας την πόρτα στα ιδιωτικά συμφέροντα, τζογάροντας τον μόχθο του λαού. Νεοφιλελεύθερη πολιτική, της οποίας τις επιπτώσεις όλοι ξέρουμε και έχουμε βιώσει στο πετσί μας.
