Νεκρός βρέθηκε νωρίτερα ένα νέος άντρας, μόλις 20 ετών, σε ελαιώνα έξω από το χωριό Ατσιπάδες στη Μεσαρά.
Ο νεαρός, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε έναν διαπληκτισμό με στενό συγγενή του πριν από λίγες ημέρες και οι οικείοι του ενημέρωσαν χθες Πέμπτη τις αστυνομικές αρχές ότι είχαν κάποιες μέρες να μάθουν νέα του.
Αυτή την ώρα στο σημείο σπεύδει ιατροδικαστής. Νωρίτερα, στο σημείο έσπευσε και ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ ωστόσο ήταν ήδη αργά και ο γιατρός διαπίστωσε το θάνατο του νεαρού.
Γιατί πληγώνετε τους δικούς σας;
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω όλες τις περιπτώσεις αυτοκτονίας ή απόπειρας που είναι καταγεγραμμένες στην τοπική ειδησεογραφία. Γιατί το κάνετε αυτό; Εσείς οι «υγιείς», οι «κανονικοί», οι «σωστοί», γιατί πληγώνετε τόσο πολύ τους «ευαίσθητους», τους «ευάλωτους», αυτούς που λένε ότι έχουν «ψυχολογικά προβλήματα»; Η άποψή μου ίσως θεωρηθεί αυθαίρετη, πιστεύω όμως ότι αν μετά από κάθε απόπειρα συλλαμβάνονταν, ανακρίνονταν και τιμωρούνταν αρμόδια οι στενοί συγγενείς του θύματος, δεν θα αυτοκτονούσε κανείς. Ή τουλάχιστον, οι συγγενείς θα το σκέφτονται διπλά πριν ωθήσουν το δικό τους άνθρωπο σε αυτό το δρόμο. Τι πάει να πει η αυτοκτονία είναι ασθένεια, η κατάθλιψη είναι ασθένεια; Αυτά εγώ τα ακούω βερεσέ, είναι κουβέντες για τους ψυχίατρους, όπως τα μαχαίρια και οι μπαλτάδες είναι εργαλεία για τους χασάπηδες. Εδώ, μεταξύ μας, χωρίς γιατρούς και ειδικούς, πείτε μου, γιατί προκαλείτε τόσο πόνο στο δικό σας άνθρωπο, ώστε να φτάσει στο σημείο να πηδήξει από το μπαλκόνι ή να στρέψει ένα όπλο εναντίον του;
Και εσύ ποια είσαι και γιατί μιλάς; Είμαι απλά μία συνάνθρωπός σας. Τόσα όμορφα σπιτάκια, τόσες ζωές, εδώ στη γειτονιά μου. Και όμως τα έντυπα των εφημερίδων της Αθήνας μιλάνε όλο για τις ζωές της λούμπεν αριστοκρατίας, σαν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο να είναι ο πλούτος, η δύναμη, η ομορφιά, η εκδικητικότητα. Μα αυτές ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων οι αρχές της αριστοκρατίας. Ο χριστιανισμός είναι για την παρηγοριά των φτωχών. Δεν έχεις τη δύναμη να εκδικηθείς; Είσαι καλός άνθρωπος και συγχωρείς. Δεν έχεις μία; Για σένα φτιάχτηκε η Βασιλεία των Ουρανών. Το πακέτο χρήμα – δύναμη – ομορφιά (κυρίως χρήμα) έχει γίνει η υπέρτατη αξία στην κοινωνία μας. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι ένα μάτσο χαρτονομίσματα αποτελεί το φάρμακο για τον πονοκέφαλο και το άγχος. Μπορεί να έχεις τα απαραίτητα, η να έχεις και κάποια άνεση, όμως δεν είναι ποτέ αρκετά. Συνηθίζω να διαβάζω πολύ, μου αρέσει το διάβασμα. Παρατηρώ ότι και «σοβαροί» δημοσιογράφοι της Αθήνας ή της Κρήτης στοχοποιούν και εξυβρίζουν χυδαία την οικονομική αδυναμία, μιλώντας για «καναπεδάτους που ζουν από το επίδομα της γιαγιάς» και για νέους «τεμπέληδες», αραχτούς και λάιτ, σαν γέρους που είναι αραχτοί και τόσο λάιτ, ώστε είναι έτοιμοι να αποδημήσουν εις Κύριο… Θέλω να τους βρίσω. Τι σας νοιάζει μωρέ εσάς πως ζει ο φτωχός; Εσείς που κολαλεύετε τους ισχυρούς και τους κόλακες των ισχυρών, δηλαδή είστε υπο-κόλακες, εσείς προσβάλλετε τη φτώχεια; Ξέρω καλά ότι αυτό συμβαίνει και μέσα στα σπίτια. Δηλαδή αυτό το «ακόμα ζεις από το επίδομα της γιαγιάς, του παππού κτλ» μπορεί να ακουστεί και ανάμεσα σε μέλη μιας οικογένειας. Τι μεγάλη προσβολή, να πεις στον άλλο ότι είναι «χαραμοφάης», ότι δεν αξίζει να ζει, γιατί δεν είναι άξιος να βγάλει το ψωμί του… Τον εαυτό σου προσβάλλεις κακομοίρη. Που δικαιώνεις αυτούς που έχουν ρίξει ένα λαό μέσα στη φτώχεια και μετά φροντίζουν για την καλή εικόνα της χώρας στο εξωτειρικό, φέρνοντας μερικές καμηλοπαρδάλεις ντυμένες με μερικά κουρέλια να περπατήσουν στο Καλλιμάρμαρο. Τον εαυτό σου προσβάλλεις. Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί και συ να βρεθείς σε οικονομική αδυναμία; Αν πάθεις μια σοβαρή αρρώστια; Αν γίνει μια νέα κρίση; Ένας πόλεμος; Σκέφτηκες ποτέ ότι η Ελλάδα έγινε πολλές φορές το θέατρο μεγάλων συμφορών, εκεί που πλέον η «ατομική ευθύνη» πάει περίπατο και η μοίρα σου πάει στο διάολο, όσο έξυπνος και όσο επιδέξιος και αν είσαι;
Γιατί είστε τόσο υποκριτές; Γιατί σας πιάνει «ένας κόμπος στο λαιμό» όταν ακούτε ότι αυτοκτόνησε παιδί δημοτικού και την ίδια ακριβώς στιγμή κάνετε δημόσια κομπλιμέντα στις φίλες σας; Γιατί ξεχνάτε πως ο πολιτικός είναι γιατρός, ψυχολόγος, φίλος των ανθρώπων πάνω από όλα; Γιατί ξεχνάτε πως τη θέση σας, την εκλογή σας, την οφείλετε στους φίλους που σας ψήφισαν από αγάπη, εκτίμηση, ευγνωμοσύνη; Πόσο εύκολο είναι να μεθύσει κάποιος από την επιτυχία, ώστε να μην μπορεί να δείξει λίγη σεμνότητα, λίγη αληθινή συμπόνια; Πώς είναι δυνατόν ένας πολιτικός της αυτοδιοίκησης να συμπεριφέρεται κυριολεκτικά σαν μοντέλα τηλεπαρουσιάστρια, όλο γέλια και νάζια. Τα γέλια τελειώσανε. Αυτό είχε δηλώσει μια φορά μια θυμωμένη ομάδα αγροτών στον τότε Περιφερειάρχη, ο οποίος βλέποντάς τους απειλητικούς μπροστά του γελούσε από αμηχανία και επειδή δεν ήξερε τι να κάνει. Δηλαδή οι «δημοσιογράφοι» θα διαπομπεύουν την κοινωνική, οικονομική κτλ «ευαλωτότητα» οι πολιτικάντηδες θα γελούν; Δεν θα ήταν καλύτερα να διαπόμπευαν την αδικία και τη διαφθορά και να γελούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;
Αυτοί εντάξει, κάνουν τη δουλειά τους. Οι συγγενείς όμως, γιατί όταν ένα μέλος της οικογένειας δεν είναι καλά φερόνται με τόσο αδιανόητη, τόση ανείπωτη σκληρότητα; Γιατί αυτός που έχει ανάγκη από αγάπη, στήριξη, κατανόηση, να πέφτει πάνω σε έναν τσιμεντένιο τοίχο; Θέλω όλους αυτούς τους συγγενείς να τους συλλάβουν, να τους δω με στολές κατάδικου, πορτοκαλί στολές και βαριές αλυσίδες με σιδερένιο κολάρο στο λαιμό. Το κράτος απουσιάζει από την κοινωνία, όμως εσείς; Πρέπει να απουσιάσετε και εσείς, μέχρι να έρθει η ώρα να θάψετε τον άνθρωπό σας ή να τον δείτε σε ελεεινή κατάσταση; Λίγες είναι οι περιπτώσεις αυτοκτονιών στις οποίες οι συγγενείς δεν έφταιγαν, ήταν καλοί, συμπονετικοί, γεμάτοι αγάπη. Έχω κάνει την έρευνά μου, ειδικά εδώ στην Κρήτη. Υπάρχουν στοργικές οικογένειες, υπάρχουν και οικογένειες που το ευάλωτο μέλος το κακοποιούν και το περιθωριοποιούν μέχρι θανάτου, με μανία, με λύσσα, λες και αν θα φύγει η κατσαρίδα θα νιώσουν ευτυχία και ανακούφιση. Εσείς που σας ενόχλησε που ο γαμπρός ή η νύφη δεν ήταν «της σειράς σας», εσείς που το παιδί σας πάσχει από «κατάθλιψη και άγχος», εσείς που ο παππούς και η γιαγιά σας είναι πια βάρος, εσείς που ο χρόνια ασθενής πρέπει να σας απαλλάξει από τη φροντίδα του. Ξέρω, το κράτος δεν σας στηρίζει. Όμως δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Και φυσικά δεν είναι δικαιολογία η ενοχοποίηση του θύματος, επειδή «ήταν τρελός, έπαιρνε φάρμακα», ήταν «ψυχολογικά ασταθής», ήταν «ανίκανος, από μένα ζούσε».
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγάπη, που δεν είναι «καλοί άνθρωποι» μόνο για τα μάτια του κόσμου. Η μαμά του Α. έμεινε χήρα με μικρά παιδιά. Ο Α. μεγαλώνοντας απέκτησε διάφορα προβλήματα, με βασικό τον εθισμό στον τζόγο. «Όταν κερδίσω το τζόκερ, θα τα δώσω στη μάνα μου. Αυτή θα μου δίνει κάθε μέρα 500 ευρώ για τα τσιγάρα μου και τα έξοδά μου και τα υπόλοιπα θα τα διαχειρίζεται εκείνη»… Δεν ήταν όμως τόσο αφελής, τα ήξερε όλα. Μια μέρα, του διάβασα μια ιστορία, για κάτι Γερμανούς στην Κατοχή που μπήκαν σε ένα σπίτι σε κρητικό χωριό, ζήτησαν να φάνε και η νοικοκυρά δεν είχε κάτι άλλο, τους έφτιαξε τηγανήτες. Αφού έφαγαν όσο ήθελαν, έσβησαν τα τσιγάρα τους στα πιάτα, ενώ τα παιδιά της οικογενειάς κοιτούσαν… Άκουγε προσεχτικά και στο τέλος σχολίασε «κ***ογερμανοί», όταν κερδίσω το Τζόκερ θα σας πω «έξω από το μαγαζί μου»!!! Η μητέρα του Α. ήταν και είναι πάντα δίπλα του, με υπομονή, με αγάπη, ποτέ δεν του φέρεται σκληρά.
Είναι οικογένειες που μεγαλώνουν με αγάπη και υπομονή παιδιά με πολύ βαριά αναπηρία και χάρη στην αγάπη αυτή ξεπέρασαν κάθε «προσδόκιμο επιβίωσης» των γιατρών. Εσείς γιατί μόλις ο άνθρωπός σας βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση, που μπορεί να είναι και αναστρέψιμη, γιατί θέλετε να τον φάτε ζωντανό;