Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες στο θεατράκι του Καράβολα η Εκδήλωση – Συζήτηση με θέμα «Για δυνατό ΚΚΕ – καρδιά – οργανωτή της εργατικής λαϊκής πάλης για το Σοσιαλισμό». Θέμα της εκδήλωσης ήταν οι Θέσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ του οποίου οι εργασίες θα πραγματοποιηθούν τις μέρες 24-27 Ιούνη.
Ομιλητής ήταν ο Σάββας Βασιλειάδης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων τόνισε:
«Βρισκόμαστε μια μέρα πριν την εκκίνηση των εργασιών του 21ου συνεδρίου του Κόμματος μας, μετά από μια περίπου 5μηνη απαιτητική διαδικασία, όπου προηγήθηκαν 3 συνεδριάσεις των οργάνων και των ΚΟΒ πάνω στα τρία κείμενα, η συζήτηση στον προσυνεδριακό διάλογο καθώς επίσης και μια αρκετά πλατιά διακίνηση των θέσεων στον περίγυρο του Κόμματος και σε συνεργαζόμενους με το Κόμμα.
(…) Το βασικό περιεχόμενο του 21ου συνεδρίου είναι το Κόμμα, ως καθοδηγητής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας στην πάλη για το σοσιαλισμό, παίρνοντας ως βάση το πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 19ο συνέδριο καθώς επίσης πατώντας στις επεξεργασίες και τις αναλύσεις της κατάστασης που συνεχώς κάνουμε.
Εστιάζουμε στην ανάγκη βελτίωσης της μελέτης και της αφομοίωσης βασικών θέσεων της θεωρίας μας. Στη βελτίωση της συζήτησης στα όργανα και τις ΚΟΒ, αλλά και με τους οπαδούς του Κόμματος, των ζητημάτων της ιδεολογικής πάλης, της ανάγκης αφομοίωσης βασικών θέσεων της θεωρίας μας, της τακτικής συζήτησης ιδεολογικών ζητημάτων, όχι ξεκομμένα, αλλά συζητώντας τις θέσεις μας και το σχεδιασμό μας σε βασικά προβλήματα και επεξεργασίες.
(…) Βρισκόμαστε σε μια φάση γρήγορων ανακατατάξεων διεθνώς, νέων πιο οξυμμένων ανταγωνισμών, εστιών πολέμου, απρόβλεπτων εξελίξεων και βιώνουμε επίσης μια βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση που θα διαμορφώσει ένα νέο τοπίο. Η εκδήλωση της νέας βαθιάς διεθνούς κρίσης φωτίζει τη σήψη και τις οξύτατες αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, παρά την κυριαρχία του μετά τη νίκη της αντεπανάστασης του 20ου αιώνα.
Στις μέρες μας έχει διευρυνθεί η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας, δηλαδή τους πολλούς που παράγουν τον πλούτο και την καπιταλιστικής ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων, δηλαδή μια χούφτα παράσιτα κεφαλαιοκράτες που καρπώνεται τα αποτελέσματα της εργασία.
Οι εξελίξεις δείχνουν ότι σήμερα ενισχύεται αντικειμενικά η δυνατότητα της Κίνας να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο διεθνές σύστημα τα επόμενα χρόνια.
(…) Για να στηρίξουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, τα αστικά επιτελεία στις ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία προχωρούν σε μεγάλη κρατική παρέμβαση, αξιοποιώντας προτάσεις του κεϊνσιανισμού. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση φορτώνει ξανά με διαφορετικό τρόπο τα βάρη στις πλάτες του λαού. Η αλήθεια είναι ότι καμιά πρόταση αστικής διαχείρισης, κεϊνσιανή ή νεοφιλελεύθερη, δεν μπορεί να ματαιώσει, να ακυρώσει τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής, την αναρχία και την ανισομετρία της, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
(…) Αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για την κατάσταση του οποίου αναφέρεται το τρίτο κεφάλαιο. Το ΔΚΚ εξακολουθεί να βρίσκεται σε βαθιά κρίση και δέχεται σφοδρή ι/π πίεση από δυνάμεις που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα. Το θετικό είναι ότι διαμορφώνεται ένα σύνολο ΚΚ, όχι χωρίς πισωγυρίσματα, που επιχείρησαν με πολλές δυσκολίες την διόρθωση της στρατηγικής τους.
(…) Ενισχύουμε το καθημερινό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους, απαιτώντας τη κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, των τελευταίων και των προηγούμενων. Προβάλλουμε μαχητικά τις θέσεις μας για την προστασία του εργατικού – λαϊκού εισοδήματος, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, τη γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου κλπ. Είναι κρίσιμο ότι πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι χρειάζεται πανελλαδικά συντονισμένο, ενιαίο κίνημα, με την έννοια των κοινών θέσεων και στόχων διεκδίκησης, κίνημα με αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ενάντια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, με ενιαία στην πορεία αιτήματα. Κίνημα που συνεχώς θα μαζικοποιείται και θα αποκρούει – περιθωριοποιεί το εμπόδιο του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, τους αντιαπεργιακούς – αντισυνδικαλιστικούς νόμους κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της κοινής δράσης.
(…) Ο μεγάλος κίνδυνος μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι να εγκλωβιστούν οι μάζες στη λογική των χαμηλών απαιτήσεων, η οποία είναι κυρίαρχη αντίληψη και ενισχύεται με την υποχώρηση του κινήματος τα τελευταία χρόνια. Να βλέπουν οι εργαζόμενοι το παρόν μόνο, λύση εδώ και τώρα.
(…) Έχει σημασία πως επεξεργαζόμαστε πλαίσια πάλης σε συζήτηση και με αλληλεπίδραση με τους εργάτες και όχι με το σύνολο των διεκδικήσεων. Πως ψάχνουμε καλύτερα τη μορφή οργάνωσης, ποιος θα το παλέψει, τη μορφή της κινητοποίησης, τη προσπάθεια συντονισμού και γενικότερα τη διεύρυνση της πάλης. Μεθοδολογικά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι αν δεν προωθείται η διεύρυνση του αγώνα, δεν βγαίνει δηλαδή έξω από τους τέσσερις τοίχους του εργοστασίου, δεν μπορεί εύκολα να βγάλει πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα ο εργάτης, να ξεχωρίσει φίλους και εχθρούς.
(…) Την ίδια στιγμή σημαντική είναι και η οργάνωση της αυτοτελούς παρέμβασης του Κόμματος. Όχι μόνο μέσω της παρέμβασης των ΚΟΒ, των πρωτοβουλιών κάθε φορά. Αλλά και μέσα από την προσπάθεια να βγάζουμε συμπεράσματα.
(…) Τέλος δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τη στρατηγική των αστικών κομμάτων, όπως φάνηκε και με την παρέμβαση τους στις τελευταίες κινητοποιήσεις και τη τακτική που ακολούθησαν. Σε αυτά τα 4 χρόνια επιβεβαιώθηκε η στρατηγική σύμπτωση των βασικών δυνάμεων του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναφέρεται το κείμενο.
Βεβαίως δεν αναιρούνται και οι βασικές διαφορές ανάμεσα στα αστικά κόμματα ανεξάρτητα από την δική τους αντιπαράθεση στα πλαίσια του διπολισμού που τις μεγεθύνει, για να αποπροσανατολίσει. Οι υπαρκτές διαφορές αντανακλούν κυρίως αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας, όπως και αντιθέσεις στις αστικές τάξεις συμμάχων χωρών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σχετίζονται κυρίως με τον τρόπο και το μείγμα της αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, το βαθμό κρατικής παρέμβασης κλπ.
(…) Κεντρικό συμπέρασμα ότι ο σοσιαλισμός μπορεί μόνο να είναι η απάντηση για τα οξυμμένα λαϊκά προβλήματα του 21ου αιώνα. Γιατί όντως υπάρχουν οι παραγωγικές δυνατότητες για να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες, με προστασία του περιβάλλοντος, με μείωση του χρόνου εργασίας, με προϋπόθεση να αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με ένα κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατική – λαϊκή εξουσία.
(…) Το Κόμμα μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχει ισχυρά εφόδια, την παρακαταθήκη της μάχης με τον οπορτουνισμό το 91, έχουμε δώσει πολλές και μεγάλες μάχες, έχουμε μελετήσει την ιστορία μας, τις αιτίες ανατροπής, τις οποίες συνεχίζουμε να μελετάμε, έχουμε επεξεργαστεί πρόγραμμα, άρα έχουμε ισχυρό υπόβαθρο να επιδράσουμε στις εξελίξεις.
(…) Σε αυτήν την κατεύθυνση επιδιώκουμε σταθερά να συνεισφέρει κάθε προοδευτικός άνθρωπος, εργαζόμενος, επαγγελματίας, άνεργος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, νομικός κλπ. Η δράση θα στηρίζεται στην οργανωμένη απειθαρχία του ταξικού κινήματος, με στόχο την ακύρωση στην πράξη των αντιδραστικών νόμων. Και βέβαια αυτός ο αγώνας θα ενισχύει τον συνολικό αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό της πάλης, την ανάδειξη της ταξικής ουσίας της αστικής δημοκρατίας, κόντρα σε αποπροσανατολιστικές λογικές που αποσπούν την καταστολή από τον ταξικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, με αξιοποίηση κάλπικων διπόλων (πρόοδος – συντήρηση).»
