Του Μιχάλη Τζανάκη
Θα μπορούσε να εξελιχθεί ένα εξαιρετικό πρωινό Σαββάτου! Εκεί στον Νότο –που λέει και το τραγούδι- χωρίς να έχουν αρχίσει ακόμα τα μελτέμια, το σκηνικό σταθερά υπέροχο, έστω κι αν τα Μάταλα ούτε αυτόν τον Ιούνιο θα γνωρίσουν τις δόξες του φεστιβάλ τους. Η θάλασσα υπέροχη, ο κόσμος απολαμβάνει ακόμα περισσότερο το συνδυασμό θάλασσα, ήλιο, τοπίο μετά από την κορωνοκλεισούρα και ο γράφων μετά το απολαυστικό και δροσερό πρωινό μπάνιο είχε τη φαεινή ιδέα να το συνδυάσει με έναν εξίσου απολαυστικό και δροσερό καφέ από εκείνους που κάνουν θραύση τελευταία στα πολύ προχωρημένα καφεγούστα μας.
Αποφάσισα λοιπόν ο δύσμοιρος επίδοξος καφεπότης να επιλέξω το καφέ με αυστηρά κριτήρια οπτικής απολαύσεως, καθώς θα συνδύαζα –τρομάρα μου- την ανάγνωση λίγων σελίδων ενός ιστορικού βιβλίου με την θέα των καταλυμάτων των χίπις που παραμένουν εξίσου γοητευτικά, αν εξαιρέσεις την απουσία της … Ρ. Βλαχοπούλου!
Κάθομαι στο τελευταίο άδειο τραπεζάκι, δίπλα από ένα ζευγάρι αλλοδαπών μεσήλικων που είχαν κι αυτοί την ίδια προσδοκία με μένα, όταν ξαφνικά σχεδόν ταυτόχρονα οι όποιες προσδοκίες μας διαψεύδονται παταγωδώς από δύο εκπληκτικές «δράσεις» ημεδαπών «επιχειρηματιών» -ο Θεός να τους κάνει.
Ένα ογκώδες δίκυκλο καταφτάνει με δύο επιβαίνουσες οι οποίες κρίνουν ότι το δρομάκι που χρησιμοποιούν οι πεζοί για να ανέβουν στην νότια πλευρά του οικισμού είναι το πλέον κατάλληλο για τη στάθμευση του μοτοποδηλάτου, το οποίο όλως τυχαίως υποκατέστησε την έως τότε θέα των σπηλαίων των χίπηδων! Περίπου άφωνος παρακολούθησα την σκηνή και την άνεση των δυο «κυριών» να κλείσουν το πέρασμα των πεζών!
Ακριβώς την ίδια στιγμή ακριβώς πίσω μου, προφανώς ο υπεύθυνος ή ίσως κι ο ιδιοκτήτης του καφέ θεωρεί ότι είναι η πλέον κατάλληλη ώρα να βάλει … ηλεκτρική σκούπα(!!!) οι θαμώνες κοιτάζονται μεταξύ τους μάλλον ενεοί, ενώ μένω με την προσδοκία ότι το «μαρτύριο» θα τελειώσει σχετικά γρήγορα με δεδομένο ότι μεσημέρι με γεμάτο το μαγαζί του δεν μπορεί να συνεχιστεί το «καψόνι»!
Η συγκεκριμένη ηλεκτρική σκούπα νομίζω ότι θα συναγωνιζόταν το θόρυβο F16, αλλά αυτό ουδόλως έδειχνε να απασχολεί τον υπεύθυνο του μαγαζιού που αμέριμνος συνέχιζε την επιχείρηση καθαριότητας του καφέ-μπαρ!
Πλήρωσα με δυσθυμία τα τρία ευρώ του καφέ, ρώτησα τον συμπαθή σερβιτόρο αν συνηθίζεται δώδεκα το μεσημέρι το σκούπισμα και το παρκάρισμα σε δρομάκια πεζών και διακρίνοντας την αποδοκιμασία μου το μόνο που πρόλαβε να μου πει βλέποντάς με να τα μαζεύω άρον-άρον ήταν: «καλή συνέχεια!»
Σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι ανάλογη ή χειρότερη…
