Κάλεσμα για τις απεργιακές κινητοποιήσεις της Πέμπτης στις 10 το πρωί στο Άγαλμα του Βενιζέλου απευθύνει μέσω ανακοίνωσής του ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Επιτροπών αγώνα κ Εργαζομένων Ηρακλείου.
Στην ανακοίνωση αναφέρεται:
Πέμπτη 10/6 ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!
Όλοι & όλες στην ανεξάρτητη, μαζική, από τα κάτω απεργιακή κινητοποίηση 10:00 Άγαλμα Βενιζέλου
Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που επιχειρεί να επιβάλλει η κυβέρνηση της ΝΔ αποτελεί την επιτομή ενός ολόκληρου προγράμματος αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων του κεφαλαίου, μια ιστορική πρόκληση για τον κόσμο της εργασίας. Πατάει στο έδαφος που έστρωσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και πάει ένα βήμα παραπέρα από μία σειρά μνημονιακών μέτρων. Αποτελεί προαπαιτούμενο για το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ. Η αντεργατική σφοδρότητα του νόμου είναι πρωτοφανής, καθώς επιχειρείται η πλήρης προσαρμογή όλων των πλευρών της ζωής μας στην εξυπηρέτηση των κερδών του κεφαλαίου, απογειώνεται η εκμετάλλευση του εργαζόμενου, τσακίζονται τα σωματεία και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Μετατρέπεται η ήδη παγιωμένη σε πολλούς κλάδους αυθαιρεσία σε νομιμότητα με τυπικούς όρους πλέον, δίνοντας πάτημα στην εργοδοσία για ακόμα μεγαλύτερες αυθαιρεσίες στο μέλλον. Η ανεργία θα αυξηθεί καθώς οι εργοδότες δεν θα χρειάζονται να κάνουν προσλήψεις αφού θα μπορούν να επεκτείνουν το ωράριο των ήδη εργαζόμενων. Ο μισθός και οι αμοιβές θα συμπιεστούν, καθώς φτηναίνουν ή καταργούνται οι αμοιβές στις υπερωρίες. Η κοινωνική ζωή διαλύεται από την επέκταση του ωραρίου.
Το νομοσχέδιο, μεταξύ άλλων, προβλέπει:
· Κατάργηση του οκταώρου και επιβολή 10ωρης εργασίας και εβδομάδας 50 ωρών εργασίας, (μέσω ατομικών συμβάσεων). Απλήρωτες και φθηνότερες υπερωρίες. Οι επιπλέον ώρες δεν θα αμείβονται αλλά θα μετατρέπονται σε χρωστούμενα ρεπό, ή μειωμένες ώρες εντός 6 μηνών. Στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν θα υπάρχει η «αναπλήρωση» των υπερωριών σε περίπτωση απόλυσης. Με απλή απόφαση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας μπορεί να επιτραπεί στην επιχείρηση να επιβάλλει ημερήσια απασχόληση έως 13 ώρες.
· Αύξηση των νόμιμων υπερωριών σε ετήσια βάση σε 150 ώρες με ταυτόχρονη μείωση, έως
20%, της προσαύξησης στην αξία τους, οδηγώντας σε μείωση μισθού.
· Απλοποίηση των απολύσεων για τους εργοδότες καθώς τους δίνεται η δυνατότητα να καταβάλλουν την προβλεπόμενη αποζημίωση μέχρι και τέσσερις μήνες αργότερα. Το διευθυντικό δικαίωμα της απόλυσης δεν θα αναιρείται πλέον ούτε από τα δικαστήρια, καθώς καταργείται ουσιαστικά η δυνατότητα νομικής διεκδίκησης της επαναπρόσληψης με καταβολή μικρής επιπλέον αποζημίωσης, δίνοντας στο κεφάλαιο πλήρη ασυλία για τις απολύσεις όποιου αντιδράσει.
· Μονιμοποίηση και επέκταση της τηλεργασίας χωρίς εργατικά δικαιώματα που αυξάνει την εντατικοποίηση της εργασίας και σβήνει τα όρια μεταξύ εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου. Παράλληλα οι υποτιθέμενες υποχρεώσεις του εργοδότη θα μπορούν εύκολα να παρακαμφθούν εάν υπάρχει «συμφωνία» εργοδότη-εργαζόμενου.
· Κατάργηση στην ουσία του ΣΕΠΕ (επιθεώρηση εργασίας), με περαιτέρω υποβάθμισή του και μετατροπή του σε «Ανεξάρτητη Αρχή», ώστε καμιά κυβέρνηση να μην αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη αφήνοντας την εργοδοτική ασυδοσία να ξεσαλώσει σε χώρους δουλειάς, την ώρα που τα εργατικά «ατυχήματα» αυξάνονται.
· Νέο χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία και στην συνδικαλιστική δράση, αφοπλισμός σωματείων διάλυση ουσιαστικά τον πυρήνα προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων. Δικαίωμα άσκησης συνδικαλιστικού δικαιώματος (υπογραφή ΣΣΕ, απεργία κλπ) θα έχουν μόνο τα σωματεία που θα δεχθούν να φακελώσουν ηλεκτρονικά τα μέλη τους και πολλές άλλες διατάξεις.
Σε μια εποχή που οι τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες είναι τεράστιες, ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας για την παραγωγή ενός προϊόντος μειώνεται, ο καπιταλισμός απαιτεί όλο και περισσότερα από τον εργάτη δίνοντάς του όλο και λιγότερα. Απαιτεί να γίνουμε οι σκλάβοι ενός καινούριου εργασιακού μεσαίωνα, στο όνομα μάλιστα του εκσυγχρονισμού και της προόδου!
Το νομοσχέδιο πρέπει να αποτελέσει αιτία πολέμου για τους εργαζόμενους. Απαιτείται λαϊκός, πανεργατικός ξεσηκωμός για να μην περάσει αυτό το νομοθετικό τερατούργημα. Η ΓΣΕΕ είναι των εργοδοτών, βρίσκεται σε διάλογο με την κυβέρνηση και προβάλλει τα «θετικά» του αντεργατικού νομοσχεδίου, υπονόμευσε και ακύρωσε στην πράξη την προκηρυγμένη προειδοποιητική απεργία στις 3/6, πιστή στα καθήκοντα της στην υπηρεσία του ΣΕΒ και της εργοδοσίας, φροντίζοντας με κάθε τρόπο για τα συμφέροντα τους. Η ΑΔΕΔΥ, παραμονές της απεργίας της 3/6 που η ίδια είχε προκηρύξει, ακολουθώντας τυφλά την ΓΣΕΕ μετέφερε την απεργία στις 10 του μήνα. Προχώρησε έτσι σε μια αναδίπλωση επιλέγοντας να μην κλιμακώσει τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και το νομοσχέδιο με δεύτερη απεργία, κάτι που υπογραμμίζει το χαρακτήρα των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Είναι ξεκάθαρο ότι για την παραμικρή διεκδίκηση χρειάζεται η ενιαία και από τα κάτω δράση σωματείων και εργαζομένων όλων των κλάδων. Ο συντονισμός σωματείων και εργαζομένων, κόντρα στις λογικές συναίνεσης, αποτελεί προϋπόθεση για να μπορούν οι αγώνες να είναι νικηφόροι στο σήμερα. Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα με πυρήνα τον από τα κάτω και οριζόντιο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων, επιτροπών αγώνα και κάθε άλλης μορφής οργάνωσης εργαζομένων που η ίδια η δράση των εργαζόμενων γεννά. Ανεξάρτητο από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, ενάντια σε λογικές συντεχνιασμού, που θα χτίζεται στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων και θα βρίσκεται ενάντια στον κυβερνητικό και υποταγμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό, θα ξεπερνάει τα όρια που βάζουν στην πάλη των εργαζομένων και θα πρωτοστατεί σε πραγματικές μάχες ανυπακοής και ανατροπής.
Με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας μπροστά απαιτούμε εδώ και τώρα:
• Να μην τολμήσει η κυβέρνηση να φέρει το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο.
• Υπογραφή κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας.Κατάργηση του ΔΠΥ και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με συμβάσεις αορίστου χρόνου.
• Ουσιαστικά μέτρα για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και τα σχολεία.
• Ενίσχυση του Δημόσιου συστήματος Υγείας. Άμεση επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας.
• Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα και την οργάνωση των εργαζομένων. Κατάργηση των απεργοκτόνων νόμων.
• Όχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας μετά το πέρας της πανδημίας.
