Ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης ήταν σαφέστατος: οι εργαζόμενοι θα κάνουν υπερωρίες και θα πληρώνονται σε ρεπό. Όταν του το λένε άλλοι, τότε διαμαρτύρεται ότι είναι θύμα βιομηχανίας fake news του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν το ομολογεί ο ίδιος, τότε είναι ένα ανθρωπιστικό μέτρο που θα επιτρέπει στους εργαζόμενους να οργανώσουν την ζωή τους.
Αφού το είπε λοιπόν ο Χατζηδάκης, ας δούμε πάλι τι ακριβώς θα γίνει:
Ο εργοδότης θα μπορεί να εξοικονομήσει από κάθε εργαζόμενο τα χρήματα 300 ωρών υπερωρίας με αντάλλαγμα 300 ώρες ρεπό όταν δεν τον χρειάζεται. Πρόκειται λοιπόν ξεκάθαρα για σχέδιο εξοικονόμησης χρημάτων από υπερωρίες.
Και εφόσον οι εργοδότες εξοικονομούν χρήματα από υπερωρίες, κάποιοι τα χάνουν. Και αυτό είναι το καλύτερο σενάριο. Γιατί ο Χατζηδάκης δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να μετατρέψει τα ρεπό που χρωστάει στον εργαζόμενο σε 150 ώρες υπερωρία.
Τόσο απλό είναι. Αλλά στη ρητορική του υπουργού Εργασίας και των παπαγαλακίων της λίστας Πέτσα δεν γίνεται σαφές, γιατί ο εργοδότης είναι ανύπαρκτος.
Ακούμε συνεχώς για τον εργαζόμενο, την οργάνωση του χρόνου του, τα παιδιά του, την ξεκούρασή του, για το πώς ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και άλλα τέτοια ρομαντικά. Οι εργοδότες κάθονται απλώς σε μια γωνία και τρίβουν τα χέρια τους.
Φωνάζει ο Κ. Χατζηδάκης ότι το μέτρο της διευθέτησης ισχύει και σήμερα. Αφού ισχύει, γιατί παρεμβαίνει νομοθετικά;
Η απάντηση είναι ότι μέχρι σήμερα ισχύει μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων, ενώ ο Χατζηδάκης θέλει να το θεσπίσει σε ατομικό επίπεδο. Και αυτό είναι απαίτηση των εργοδοτών, γιατί σε ατομικό επίπεδο μπορούν να επιβάλουν στους εργαζόμενούς τους ό,τι θέλουν.
Και μετά οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν τη ΔΕΗ τους σε ρεπό. Ή δεν θα σχολάνε ποτέ. Τόσο απλά.
Από το κύριο άρθρο της “Αυγής”
ΥΓ: Το καλύτερο τρολάρισμα το έκανε βέβαια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Δείτε:
“Η κυβέρνηση φαίνεται να προωθεί το ρεπό ως παράλληλο νόμισμα.
Θα το δεχθώ αν δεχθεί να πληρώνονται σε ρεπό τα χρέη προς το δημόσιο, τα χρέη προς τις τράπεζες και στη συνέχεια πείσει και τους δανειστές να πληρώσουμε με ρεπό το δημόσιο χρεος.
Dum spiro spero…”
