Τη διαμάχη που ξέσπασε στη χώρα μας με αφορμή την τσιμεντοποίηση του βράχου της Ακρόπολης προβάλλει σε άρθρο της η συντηρητική γαλλική εφημερίδα «Le Figaro».
Σημειώνει πως οι επικριτές της τσιμεντοποίησης δεν φείδονται των χαρακτηρισμών σε ένα άρθρο με τίτλο «Αθήνα: Δάκρυα γύρω από τα τσιμεντένια νέα μονοπάτια της Ακρόπολης»
«Έγκλημα», «αηδία», «ακαλαίσθητο», μεταξύ των χαρακτηριστικών. Σημειώνει πως οι χαρακτηρισμοί αυτοί αφορούν τα νέα «μονοπάτια» από τσιμέντο πάνω στον βράχο της Ακρόπολης που ενώνουν τα Προπύλαια, τον Παρθενώνα και το Ερέχθειο.
Σημειώνει πως οι διάδρομοι αυτοί από τσιμέντο, που μπορεί να φτάνουν σε μερικά σημεία και τα οκτώ μέτρα πλάτος, προκάλεσαν την οργή ενός μέρους του κοινού αλλά και των ειδικών που μίλησαν για «τσιμεντοποίηση» και την αισθητική υποβάθμιση αυτού του μοναδικού αρχαιολογικού κοσμήματος της ελληνικής αρχαιότητας.
Σημειώνει πως πρόκειται για συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού και του Ιδρύματος Ωνάση αλλά υπογραμμίζει πως αντίθετα, ο νέος φωτισμός του Βράχου και των μνημείων που ολοκληρώθηκε πέρσι τον Σεπτέμβριο δεν συνάντησε πολλές αντιδράσεις. Κάτι που δεν συνέβη για τα μέτρα που καθιστούν την Ακρόπολη πιο βατή στους πολίτες σημειώνοντας την τοποθέτηση του νέου ανελκυστήρα στα βόρεια του βράχου και τους τσιμεντένιους και ευρύτερους διαδρόμους που αντικατέστησαν τα τραχιά μονοπάτια ενώ η υπόλοιπη επιφάνεια είναι βραχώδης με προεξοχές.
Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν το έργο, το άρθρο σημειώνει την άποψη του αρχιτέκτονα δρ. Τάσου Τανούλα* που δήλωσε ότι «πρόκειται για τραυματισμό του βράχου γιατί είναι μνημείο. Το να καλύπτεις τον βράχο είναι σαν να καλύπτεις το μνημείο».
Διαβάστε το άρθρο στην LE FIGARO
*Τάσος Τανούλας, αρχιτέκτονας, μέλος της Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) και της Υπηρεσίας Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΥΣΜΑ) από το 1977 έως το 2010 και με αδιάλειπτη προσφορά 40 χρόνων στη συντήρηση και προστασία των μνημείων της Ακρόπολης.
Αν είχε τολμήσει υπουργός πολιτισμού επί ΣΥΡΙΖΑ να τσιμεντώσει την Ακρόπολη θα είχε καεί η Ελλάδα. Σήμερα όλοι εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους στον senile Μανόλη Κορρέ και καταπίνουν αυτό το μεταμοντέρνο χάλι χωρίς να παίρνουν θέση. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το κακό είναι ότι αυτά τα μνημεία ανήκουν σε όλο τον κόσμο και στα παιδιά μας.