Της Ελευθερίας Μηλάκη
- Ήτανε λέει ορθόδοξος! (Η θεία που ζει μόνη παρακολουθεί καθημερινά την επικαιρότητα στην τηλεόραση και άλλες φορές χαίρεται με τις ειδήσεις, άλλες φορές ανησυχεί, το σίγουρο είναι ότι ενδιαφέρεται να μάθει για όλα).
- Ποιος ήτανε ορθόδοξος;
- Επόθανε. Ένας βασιλιάς επόθανε και ήτανε λέει ορθόδοξος!
- Ναι, ήταν ο Φίλιππος.
- Και ήτανε λέει από την Κέρκυρα!
- Ναι, γεννήθηκε στην Κέρκυρα, αλλά έφυγε μικρός, γιατί κατηγορήθηκε ο πατέρας του ότι είχε ευθύνες στη Μικρασιατική Καταστροφή… Και φύγανε… Θυμάσαι όταν ήρθες στην Κέρκυρα, όταν σπούδαζα εκεί, που πήγαμε στο Μόν Ρεπό, ναι, στο παλάτι τους… Θυμάσαι πως από όλα όσα έβλεπες εκεί με ρωτούσες για τις κουρτίνες; Ωραίες κουρτίνες, έλεγες. Τις έχουνε από παλιά; Δική τους η θάλασσα, δική τους η φύση, ιδιωτικοί παράδεισοι… Πήγαινα και εγώ για μπάνιο στην παραλία του Μον Ρεπό, όταν έμενα σε ένα φοιτητικό ξενοδοχείο λίγα βήματα από εκεί.
- Και αφού τους διώξανε, πώς ήτανε βασιλιάς;
- Δεν ήτανε βασιλιάς, ήταν βασιλικός σύζυγος, σύζυγος της βασίλισσας της Αγγλίας.
- Πώς έγινε αυτό;
- Ε, ήτανε όμορφος, τον ορέχτηκε και παντρεύτηκαν.
- Και θα τον θάψουνε λέει στο εκκλησάκι του Άη Γιώργη… Ήτανε ορθόδοξος… (Ό,τι και να ήτανε, με όσα άκουγε η θεία, τον θεώρησε κυριολεκτικά δικό της άνθρωπο, άσχετα αν το εκκλησάκι του Άη Γιώργη είναι στην ουσία το Saint George’s Chapel στο Κάστρο του Ουίνδορ. Αν τής έλεγα και για τη μητέρα του, Αλίκη, που ήταν σαν καλογριά και τάφηκε στα Ιεροσόλυμα θα ενθουσιαζόταν εντελώς – Το αγαπημένο της θέμα είναι η θρησκεία και ειδικά τα Ιεροσόλυμα, όπου φυσικά έχει πάει ξανά και ξανά και ξανά).
- Και γιατί όμως εμάς μας λένε για όλους αυτούς τους μεγάλους;
- Τι να σου πω θεία, εγώ πάντως λατρεύω να μισώ…. εεε… συγγνώμη, εννοούσα να παρακολουθώ, τις ζωές των royals και των celebrities… Οι διάσημοι δηλαδή προκαλούν το ενδιαφέρον, γιατί υποτίθεται πως όταν κάποιος είναι νέος, πλούσιος και υγιής είναι όλος ο κόσμος δικός του. Δεν είναι όμως έτσι θεία, και εγώ τότε στην Κέρκυρα δεν είχα ανάγκη, ο μπαμπάς μου έστελνε χρήματα, ήμουν σε ένα τόσο όμορφο μέρος, όμως δεν ήμουν πάντα χαρούμενη, είχα στενοχώριες, θέματα που με απασχολούσαν… Φαντάσου τώρα και τους «βασιλείς του κόσμου» πόσα θέματα θα έχουν…
- Ωραία περνούσαμε τότε, όταν ήρθα στην Κέρκυρα…
- Ναι θεία, ωραία ήταν…. (Είσαι σαν τους λωτοφάγους του Οδυσσέα που ξεχνούν τα άσχημα… Θυμάσαι μόνο τα ωραία). Πρωί πρωί κάθε μέρα με ξυπνούσες, γιατί δεν θεωρούσες πρέπον να κοιμάμαι το πρωί. Πήγαινες στη λαϊκή που ήταν κάθε μέρα κοντά στο σπίτι και ψώνιζες τρόφιμα… Μα σκουπίδια τα κάνατε τα ευρώ; Ένα ευρώ η αγκινάρα! Άρεσες πολύ στους παραγωγούς με την κρητική σου προφορά, αλλά στην αρχή νόμιζαν πως είσαι… Ιταλίδα! Θυμάσαι που τσακώθηκες με τον άνθρωπο που είχε μαγαζί ρούχων κάτω από το σπίτι μου; Για ένα ποντικό. Είδες τον ποντικό στη σκάλα, τον κυνήγησες και αυτός μπήκε στο μαγαζί του, μετά σου φώναζε και ζητούσε το λόγο και εσύ του είπες «δικός μου είναι εμένα ο ποντικός;»… Κάθε μέρα μαγείρευες, πάντα μαγειρεύεις καλά και με ανάγκαζες να φάω όλο μου το φαγητό αλλιώς «δεν έχει πεπόνι»… Έπαθες flash back, νόμιζες πως ήταν παλιά που έκανα δίαιτα… Δεν είμαι από αυτές που χρειάζονται παρακάλια για να φάνε το φαγητό τους… Θυμάσαι που χάθηκες στην πόλη και δεν ήξερες να βρεις το σπίτι και ρώτησες ένα αστυνομικό;
- Ναι, του είπα ότι θέλω να πάω εκεί που είναι αυτός που κάηκε!
- Και σε πήγε κατευθείαν στο άγαλμα του Κώστα Γεωργάκη, ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου. Θυμάσαι που είχες πέσει στο χωριό και κατά καιρούς πονούσες και σε έπιασε και στην Κέρκυρα ο πόνος και ήθελες να πάμε στο γιατρό, αλλά τελικά σε έκανε καλά ο Άγιος Σπυρίδωνας;
- Ναι, πήγαινα κάθε μέρα στον Άγιο Σπυρίδωνα, καθόμουν ώρα εκεί και τελικά μου έκανε θαύμα. Ο πόνος εξαφανίστηκε. (Σταυροκοπιέται και ευχαριστεί τον Άγιο. Το τι γκρίνια είχα ακούσει δεν λέγεται, εγώ πονάω και εσύ κάθε πρωί κοιμάσαι και δεν με πας στο γιατρό και έχει χαλάσει και το ψυγείο και δεν φέρνεις ένα μάστορα να το επισκευάσει, επειδή έχεις «εξεταστική» πρέπει να ξαχάσεις όλα τα άλλα, τι είναι η «εξεταστική», εγώ δεν ξέρω). Κάποια στιγμή δεν σου άρεσε πια η Κέρκυρα, ήθελες να επιστρέψεις στο χωριό. Καθόσουν μόνη σου στην κουζίνα και σε άκουγα να μονολογείς «να ‘ρθει θέλει και η… φεύγα». Για να μην θυμηθώ όταν ήρθε ένας φίλος μου και δεν ήξερε ότι ήσουν εκεί και τον έδιωξες κακήν κακώς, επειδή δεν σου γέμισε το μάτι!
- Ναι, περνούσαμε ωραία, κρίμα που δεν κάναμε ποτέ Πάσχα στην Κέρκυρα, πάντα ερχόσουν Κρήτη στις διακοπές του Πάσχα. (Όλοι πάνε το Πάσχα στην Κέρκυρα και εγώ έφευγα… Κάθε χρόνο, για εφτά χρόνια…
- Όταν περάσει ο κορωνοϊός μπορεί να πάμε. Να είμαστε καλά και θα πάμε. Θα πάμε ξανά και στο Μον Ρεπό και στο Αχίλλειο της πριγκίπισσας Σίσσυ και στη Σπιανάδα θα πάμε για καφέ και φυσικά στον Άγιο Σπυρίδωνα. Θυμάσαι τότε που ήσουν στην Κέρκυρα μαζί μου και ήρθε ο παπάς του χωριού εκδρομή με τους χωριανούς και τους συναντήσαμε και είχαν έρθε μόλις από το μοναστήρι της Παλιοκαστρίτσας και τους έπιασε δυνατή βροχή;
- Μα αυτούς τους βασιλιάδες γιατί τους φέρνανε στην Ελλάδα;
- Αυτοί θεία δεν ήτανε κανονικοί βασιλιάδες, δεν είχανε βασίλειο στην Ευρώπη και μάς τους φέρνανε.
- Να τους κάνουμε τι;
- Ε, δεν ξέρω, μας τους φέρνανε οι Μεγάλες Δυνάμεις… Αυτός είχε και μια νύφη, που τη λέγανε Νταϊάνα και σκοτώθηκε, αλλά δεν τα πηγαίνανε καλά και χωρίσανε… Ο γιός του ήθελε μια άλλη, τη θυμάσαι, μια ψηλή ψηλή… Την Καμίλα, που ήτανε η παλιά του αγάπη. Ναι, αυτή πήρε τελικά.
- Είχανε και αυτοί τα προβλήματά τους. Γιατί χωρίσανε; Τι του έκανε; (Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι για τη διάλυση ενός γάμου ενδέχεται να φταίει και ο άντρας ή να φταίνε και οι δύο. Παλιά ήταν αξίωμα να μην χωρίζουν τα ζευγάρια, να υφίστανται τα παιδιά το πρόβλημα των μεταξύ τους διαφορών και την προσπάθεια του ενός να επιβληθεί έναντι του άλλου…).
- Αυτός δεν την ήθελε, αλλά ο πατέρας του ήθελε να την παντρευτεί, γιατί τη θεωρήσανε κατάλληλη… Γι’ αυτό δεν πρέπει κανείς να παρεμβαίνει στις ζωές των άλλων τόσο πολύ. Τα ίδια κάνατε και εσείς…
- (Κάνει πως δεν άκουσε, αν και ακούει πολύ καλά) Περνούσαμε και εμείς σαν τους πρίγκιπες… Η Κέρκυρα είναι πάντα μια καλή ιδέα…
Πόσο όμορφη είναι η ζωή, σαν Άνοιξη στην Κέρκυρα… Πόσο λίγα είναι αρκετά για να είναι ένας άνθρωπος χαρούμενος, αν δεν έχει σοβαρά θέματα ψυχικής ή σωματικής υγείας… Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι και όλα τα ζώα, όλα τα ζωντανά πλάσματα να έχουν ευζωία, να ζουν σαν πρίγκιπες. Παλιά ήταν οι βασιλείς, τώρα είναι διάφοροι άλλοι δυνάστες. Ο επαναστάτης Σιμόν Μπολιβάρ, που απελευθέρωσε τη Λατινική Αμερική από τους Ισπανούς βασιλιάδες, λέγεται ότι είναι πει στο τέλος «οργώσαμε τη θάλασσα. Κερδίσαμε την ελευθερία σε βάρος όλων των άλλων». Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την Ελλάδα.
Όσο για τον εκλιπόντα «Δούκα του Εδιμβούργου», βρήκε το δικό του τρόπο να υπάρξει ως σύζυγος μιας γυναίκας που είχε μια κάποια εξουσία και αυτό εμένα μου αρέσει. Μπορεί να λέγονται διάφορα για τον τρόπο με τον οποίο υπήρξε δίπλα της για πάνω από 70 χρόνια, όμως μου αρέσει που ένας άντρας «παλαιών αρχών» δέχτηκε να παίζει δεύτερο βιολί δίπλα στη βασίλισσα του. Έτσι πρέπει να είναι. Μου προκαλείται αλλεργία όταν βλέπω ζευγάρια στα οποία η γυναίκα δείχνει υποταγμένη και «καλή», όπως για παράδειγμα η Κέητ Μίντλετον. Δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω τον Γουίλιαμ, με εκνευρίζει, μου φαίνεται άντρας «παλαιάς κοπής», παλαιότατης. Έβγαλε δήλωση για να τιμήσει τον παππού του και μίλησε για το ότι ό παππούς… «έδειξε καλοσύνη στην Κέητ», σαν να παραδεχόταν αυτό που σκεφτόταν οι κακοπροαίρετοι, ότι τώρα για να γίνεις πριγκιπική σύζυγος δεν πρέπει να είσαι «γαλαζοαίματη», αλλά «φιγουρίνι», ενίοτε και επαγγελματίας μοντέλο. Αντίθετα ο Κάρολος φαίνεται πιο ευαισθητούλης και φαίνεται να νιώθει πραγματικά καλά με την Καμίλα του, η οποία έχει φυσική «ομορφιά» και δεν προσπαθεί να παριστάνει την «κούκλα», όπως η Κέητ. Καλά τα κατάφερε ο Φίλιππος, στάθηκε δίπλα της αξιοπρεπέστατα. Ένας άλλος βασιλικός σύζυγος, νομίζω στη Δανία, είχε πάθει στο τέλος άνοια και έλεγε διάφορα, ότι δεν θέλει να τον θάψουν στον ίδιο τάφο με τη βασίλισσα αν πεθάνει, γιατί τον είχε μια ζωή σε δεύτερο ρόλο. Πέθανε τελικά, τον θάψανε χωριστά, όπως είχε ζητήσει, και μετά η βασίλισσά του είπε στους δημοσιογράφους «όταν φεύγει κάποιος με τέτοιο διανοητικό πρόβλημα, είναι ανακούφιση για την οικογένειά του»…
Η βασιλική οικογένεια της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας φτάνει στη δύση της. Έφυγε ο «παππούς του έθνους», πρίγκιπας Φίλιππος, πλήρης ημερών… Ανάμεσα στο σκάνδαλο με τη Μέγκαν Μαρκλ, τη μιγάδα σύζυγο του Χάρυ, που αυτοεξορίστηκαν στην Αμερική και κατηγορούσαν την οικογένειά τους για ρατσισμό. Πολύ χάρηκα που η Μέγκαν έδωσε ένα χτύπημα εκ των έσω στο ρατσισμό και την ενδοοικογενειακή βία, στον αυταρχισμό και την αρχέγονη κουλτούρα της υποταγής. Αυτή, μια κανονική drama queen, τους έκανε ρεζίλι παγκοσμίως και αποκάλυψε τι πραγματικά είναι: Τα απομεινάρια του Μεσαίωνα, που τώρα όμως έχουν δώσει τη θέση τους σε ακόμα χειρότερες ελίτ και εξουσίες. RIP Prince Philip… Εσύ τουλάχιστον ήσουν, όπως λένε, πάντα ο εαυτός σου…
