Ήταν Σάββατο 9 Απριλίου 2011. Πριν από ακριβώς 10 χρόνια.
Εκείνο το ζεστό μεσημέρι στο Ηράκλειο γράφτηκε μια διαφορετική ιστορία, που πέρασε στις τιμητικές σελίδες αυτής της πόλης. Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών μαζεύτηκαν στην πλατεία Ελευθερίας για τα διεκδικήσουν όχι το μισθό ή τις αποζημιώσεις, όχι για να διαμαρτυρηθούν σε σχέση με κάποιο “υλικό” ζήτημα ή το δικό τους, προσωπικό συμφέρον, αλλά για να υπερασπιστούν τη Βιβλιοθήκη τους, τη Βικελαία, την Ιστορία, τη Συλλογική Μνήμη! Κόντρα στην απαξίωση που την οδήγησε και την οδηγεί διαχρονικά ο δήμος.
Χιλιάδες πολίτες στους δρόμους για να υπερασπιστούν τη Βικελαία Βιβλιοθήκη από την “επίθεση απαξίωσης” την οποία είχαν εξαπολύσει παράγοντες του δήμου. Ίσως ξεχωριστό φαινόμενο όχι μόνο για την Ελλάδα.
Ήδη, τότε, η Βιβλιοθήκη ήταν χωρίς στέγη για 6ο χρόνο, αλλά κυρίως ήταν απαξιωμένη, με τους θησαυρούς της πεταμένους στα υπόγεια ενός μισθωμένου κτιρίου, ανάμεσα στα νερά, τα ποντίκια και άλλους κινδύνους.
Η απαξίωση συνοδευόταν και με δηλώσεις δημοτικών παραγόντων της εποχής του στιλ “τί μας αποδίδει οικονομικά η Βικελαία και πρέπει να την φροντίσουμε”… Όπως είχε πει ο επί των οικονομικών αντιδήμαρχος…
Η Βικελαία, με θησαυρούς και τεκμήρια ιστορίας από τον 13ο αιώνα, δεν βρήκε ακόμα τη θέση της στην “προμετωπίδα” της πόλης. Ούτε σήμερα, καθώς συνεχίζει να συρρικνώνεται, από κάθε πλευρά.
Βρήκε όμως ανάμεσα στην κοινωνία του Ηρακλείου τον υπερασπιστή της, σε εκείνη την απίθανη και πρωτοφανή στην ιστορία, διαδήλωση, δέκα ακριβώς χρόνια πριν.
Candiot
