Ανακοίνωση Συλλόγου Ερευνητών/Ερευνητριών και Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου για την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών:
Η 8η Μάρτη είναι μέρα τιμής των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος. Πρώτη φορά «γιορτάστηκε» το 1909 στη Νέα Υόρκη από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής, ενώ το 1910 καθιερώθηκε από τη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, μετά από πρόταση της γερμανίδας Κλάρα Τσέτκιν.
Η 8η Μάρτη, τα τελευταία χρόνια αποκτά ξανά όλο και περισσότερα και όλο πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε διεθνές και σε τοπικό επίπεδο. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι πολλοί και συνδέονται μεταξύ τους: από τη μία, η μεγαλύτερη επισφάλεια και ανεργία που βιώνουν οι γυναίκες όντας τα πρώτα και πιο εύκολα θύματα της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης της πανδημίας, τις κάνει να συνειδητοποιούν πιο εύκολα τη θέση τους. Ταυτόχρονα, η αποκάλυψη περιστατικών κακοποίησης και σεξουαλικών επιθέσεων (που το τελευταίο διάστημα ειδικά στην Ελλάδα έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας μέσω του κινήματος #metoo) φαίνεται να χαίρει καλύτερης αντιμετώπισης από μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε σχέση με παλαιότερα – έστω και στη θεωρία. Σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουμε κινήματα που ξεσπάνε για την υπεράσπιση δικαιωμάτων που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα (π.χ. δικαίωμα στην έκτρωση) και νικάνε! Η μέρα αυτή όχι μόνο δε χάνει το νόημά της, αλλά το ξαναβρίσκει μέσα από τους αγώνες.
Ο «δείκτης ισότητας των φύλων» του 2020 είναι ένας δείκτης της ΕΕ που επικεντρώνεται σε θέματα όπως η εργασία, το εισόδημα, οι γνώσεις, η εξουσία, η υγεία, η βία κατά των γυναικών και οι οριζόντιες ανισότητες και δίνει έμφαση στην ισορροπία επαγγελματικής – ιδιωτικής ζωής. Στο συγκεκριμένο δείκτη η Ελλάδα κατατάσσεται για μια ακόμα φορά τελευταία στην ΕΕ, θέση που καταλαμβάνει από το 2010. Επίσης, σύμφωνα με την τελευταία συνοπτική έκθεση του ΟΑΕΔ (Ιανουάριος 2021), οι γυναίκες υπερεκπροσωπούνται στους ανέργους (63,02% του συνόλου των ανέργων). Αν συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό, χρειαζόμαστε τουλάχιστον άλλα 60 χρόνια για να φτάσουμε επιτέλους στην ισότητα των φύλων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αλλά η ανισότητα δε σταματάει εδώ: μέχρι το 1993, θεωρούνταν ακραία η ιδέα ότι οι γυναίκες θα πρέπει να συμμετέχουν σε κλινικές μελέτες, ήταν δεδομένη η θεώρηση ότι ο μεταβολισμός των γυναικών δεν είχε καμία διαφορά από αυτόν των ανδρών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γυναίκες ακόμα και σήμερα υποφέρουν από χειρότερες παρενέργειες φαρμάκων, συχνά υπερδοσολογούμενων, απλά επειδή δεν είχαν συμπεριληφθεί στις κλινικές μελέτες εξαρχής!