Του Μιχάλη Τζανάκη
Εικόνες «μαγικές», «ονειρικές» ή εικόνες «τρόμου» και «ζόφου»; Εξαρτάται σε ποια όχθη της κοινωνίας βρίσκεσαι. Τα ρεπορτάζ από τα βόρεια προάστια αρκούντως «παιχνιδιάρικα», δείχνουν πολίτες με πέδιλα σκι που φέτος δεν ταξίδεψαν στα Αυστριακά και Ελβετικά σαλέ να χιονο-ξεμουδιάζουν σε δρόμους και πάρκα, την ίδια ώρα που στο Πέραμα, στα Καμίνια ή σε δομές προσφύγων η ζωή δοκιμαζόταν μέσα στο αφόρητο ψύχος και τους κρυστάλλους από το παγωμένο χιόνι να φαίνεται στα μάτια τους ίδιος ο Χάρος…
Πόσο απέχει η «ευτυχία» από την δυστυχία»; Πόσο η ίδια στιγμή για κάποιους δίνει χαμόγελα και ευτυχία και για κάποιους άλλους δυστυχία και απειλή κατά της ζωής τους; Η πόζα του πρωθυπουργού με τον αχνιστό καφέ στο Κολωνάκι μετά «εκλεκτών» δημοσιογράφων πόσο απέχει από τον αγώνα που έδωσε ο κτηνοτρόφος στο Οροπέδιο να διασώσει το βιος του, κάποια αμνοερίφια όλα κι όλα; Πόσοι άνθρωποι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά ή έστω στα απολύτως στοιχειώδη δεν συμμερίζονται καθόλου τους αστικούς σκιερ και τους κοσμικούς «επωνύμους» που πόσταραν ολημερίς τις χιονο-πόζες τους ντυμένοι στα ζεστά φιρμάτα ρούχα τους και απολαμβάνοντας τα υπέροχα σοκολατοειδή ροφήματά τους;
Αλλά κάπως έτσι δεν είναι κι ο κόσμος μας; Τόσο διαφορετικός, τόσο άνισος, τόσο άδικος! Απλά ήρθε η Μήδεια, όχι ως παιδοκτόνος μάγισσα που εκδικήθηκε τον Ιάσονα σκοτώνοντας τον Μέρμερο και τον Φέρητα, αλλά σαν μια τριήμερη βαρυχειμωνιά για να δείξει την «γύμνια» της κοινωνίας μας σε όλα τα επίπεδα…
