Της Ελευθερίας Μηλάκη
Το Αφεντικό ήταν χθες πολύ θυμωμένο. Από κάπου είχε μάθει για την Κάρλα. Φοβήθηκα ότι θα με σκοτώνε εκεί, επί τόπου.
- Εσύ. Έχεις και φιλοδοξίες να πας μια μέρα ψηλά. Πώς μπορείς να είσαι τόσο ανόητος, ώστε να συμπεριφερθείς με τέτοιο τρόπο. Εμείς εδώ στη δουλειά έχουμε αρχές. Οι αρχές σου θα καθορίσουν πόσο ψηλά θα πας στη δουλειά. Άφησες τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου για μία… μία…
Δεν τον είχα δει ποτέ τόσο θυμωμένο. Δεν ήταν μόνο θυμός, ήταν αγανάκτηση. Τον απογοήτευσα. Είχε αρχίσει να πιστεύει σε μένα. Έχασα πια την εμπιστοσύνη του και εγώ ο ίδιος απορώ πώς με άφησε να φύγω χθες. Και τώρα οι ώρες μου είναι μετρημένες. Αν δεν γίνει σήμερα, θα γίνει αύριο. Το πολύ μεθαύριο. Ή σε μια βδομάδα. Γιατί μια βδομάδα; Μου χρωστάει κάτι να είναι μαζί μου τόσο γενναιόδωρος, έχοντας προδώσει τα ιδανικά της δουλειάς; Ένα άτομο αναξιόπιστο όχι μόνο δεν έχει πια καμία θέση στη δουλειά, δεν έχει θέση κάτω από αυτόν τον ήλιο. Είχε δίκιο το Αφεντικό. Είμαι ένας άχρηστος, την εμπιστοσύνη τους δεν την αξίζω. Και πρέπει να σώσω τον εαυτό μου με τον μόνο τρόπο που υπάρχει. Αυτοί έχουνε αρχές και το βασικότερο, δεν φοβούνται και δεν λυπούνται. Ή είσαι στον έξω κόσμο ή δεν είσαι. Αν είσαι με το ένα πόδι μέσα, τότε είσαι με το ένα πόδι στο λάκκο. Θα προλάβω να σωθώ;
Δεν έχει σημασία τι απέγινα εγώ. Ένα τυχαίος, αστείος άνθρωπος είμαι. Μπορεί να έζησα, μπορεί να πέθανα, μπορεί να έφυγα… Οι carabinieri καμιά φορά είναι πολύ εντάξει παιδιά. Τι να απέγινε η Κάρλα; Καλά, αυτή δεν θα χαθεί. Θα έκανα τα πάντα για μια τέτοια γυναίκα. Θα πατούσα το γκάζι και θα έπεφτα ίσια πάνω σε έναν τσιμεντένιο τοίχο αν η επιθυμία της ήταν να πεθάνω. Μα αυτή δεν είχε χρόνο για μένα. Καταστράφηκαν όλα για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Έτσι και αλλιώς δεν μου άξιζε να γίνω κανονικός και ευτυχώς που κατάλαβαν νωρίς το ποιόν μου. Κάρλα… Ήσουν ένα άπιαστο όνειρο. Πάντα κομψά ντυμένη, με μαύρο ταγιέρ, ψηλή, λεπτή, οι μεγάλες σταρ του ιταλικού σινεμά και του παγκόσμιου σινεμά να μην πω, δεν μπορούσαν να συγκριθούν μαζί της. Αυτό όμως που πιο πολύ αγαπάνε οι άντρες σε σένα Κάρλα είναι ότι δεν έχεις ούτε ίχνος καρδιάς. Εσύ, εσύ έπρεπε να πάρεις τη θέση μου δίπλα στο Αφεντικό… Ή μήπως;…
Το Αφεντικό θα είναι πάντα το Αφεντικό. Έχει σημασία αν ο Θεός είναι εδώ ή εκεί ή στον ουρανό ή στη γη ή στη θάλασσα; Έτσι είναι και το Αφεντικό. Αλήθεια, πού να είσαι Αφεντικό; Πού είμαι εγώ; Είμαι; Ή δεν είμαι;
Σπούδαζε στην Ιταλία. Εσωτερικός. Σε λίγο καιρό θα έπαιρνε πια το πτυχίο του. Μετρούσε τις μέρες, σε ένα ημερολόγιο τοίχου τις έσβηνε μία μία. Τέσσερα χρόνια τώρα. Δεν θα γινόταν αιώνιος φοιτητής. Όχι αυτός. Ήταν καλός φοιτητής, μελετούσε καθημερινά και έφτιαχνε καφέ εσπρέσσο σε εκείνο το ειδικό κανατάκι. Για να καταφέρει να διαβάσει μέχρι αργά έπινε λίγο καφέ παραπάνω. Στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε. Ήταν οι ζωγραφιές του λεπτές, φίνες, σαν αρχαίες ελληνικές αγγειογραφίες.Τόσο λεπτές όσο εσύ. Πάντα στην πένα. Σαν ένα κομψότατο έντομο ή ένα falco eleonore.
Εκείνο το πρωί ο Tonino ήταν πολύ βιαστικός. Γρήγορα. Ντύσου καλά, βάλε ό,τι καλύτερο έχεις. Κάτω από το κρεβάτι έβγαλε ένα κουτί. Του τα είχε στείλει η Άννα τα Χριστούγεννα. Βιάστηκε πολύ να πάει για ψώνια στα μαγαζιά. Θα μπορούσε να είχε ψωνίσει πολύ φθηνότερα στις εκπτώσεις. Το σακάκι ήταν λίγο φαρδύ. Ξέχασε ότι του άρεσε να φοράει πάντα ρούχα στενά; Η Άννα ήταν η μόνη που δεν τον ξέχασε. Παραλίγο να τον ξεχάσει και η ίδια του η μάνα. Όχι, αυτό αποκλείεται. Πού πάμε; Τι αστεία είναι αυτά πρωί πρωί Antonio; Δεν πρέπει να ξέρεις που πάμε. Εκεί που πάμε δεν πάει κανείς. Πρωί πρωί δεν έφαγα τίποτα. Πού με πας;
Φτάσαμε. Πάρε αυτό το ψαλίδι. Το αφεντικό πρέπει να κουρευτεί. Έχει γενέθλια αύριο και θα κάνει πάρτυ. Μπορεί να ζει στην απομόνωση, αλλά τα γενέθλιά του τα γιορτάζει κάθε χρόνο, από τότε. Δεν θα μιλάς καθόλου. Κατάλαβες; Το Αφεντικό είναι ΑΥΤΟΣ και δεν του αρέσουν οι πολλές κουβέντες. Αν κάνεις ένα λάθος, θα πρέπει να μετράς όχι τις μέρες σου, αλλά τις ώρες σου. Αυτό το κτίριο είναι δικό του. Μένει σε ένα διαμέρισμα, αλλά κανείς άλλος δεν έρχεται εδώ πέρα. Εκτός από το προσωπικό του.
Ο γέρος καθόταν σε ένα καροτσάκι, δεν έδειχνε αδύναμος, αν υπολογίσει κανείς πόσα προβλήματα υγείας είχε και πόσα είχε περάσει. Ήταν σαν να έχαιρε άκρας υγείας. Προσπαθώντας να διατηρήσει σταθερό το χέρι του και καταβάλλοντας σημαντική προσπάθεια, έφτασε σε ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα . Ποιος τους είχε πει ότι σκεφτόταν να γίνει κομμωτής; Με το πτυχίο του μπορεί να μην έβρισκε αμέσως δουλειά και είχε σκεφτεί ότι με την κομμωτική θα έβγαζε ένα καλό μεροκάματο.
Φέρτε μου έναν καθρέφτη! Διέταξε. Κοιτάχτηκε φιλάρεσκα. Χαμογέλασε. Ναι. Τον είδαν να χαμογελάει πολύ φιλικά. Χρόνια πολλά αφεντικό! Κάθε σου επιθυμία διαταγή! Στας διαταγάς σου. Όχι γιατί σε φοβόμαστε μα γιατί σε αγαπάμε. Εσύ έχεις αρχές, έχεις αξίες. Ο Θεός είναι Δίκαιος και ο Θεός είσαι εσύ. Ήταν πέντε.
Περίεργα ακούγονταν όλα αυτά, αλλά και τι δεν ήταν περίεργο εκείνο το πρωί. Αυτός ο γέρος δεν ήταν ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος. Ήταν σοβαρό άτομο. Αρχηγός κράτους; Πατριάρχης; Όχι, δεν ήταν ο αρχηγός κάποιου μεγάλου κράτους, αν ήταν θα τον είχε δει στην τηλεόραση. Ούτε κάποιος σχετικά γνωστός Πατριάρχης. Αυτό θα πει σεβασμός. Είναι ένα συναίσθημα που δεν έχει καμία συγγένεια με το φόβο. Το Αφεντικό ήταν ένα αξιοσέβαστο άτομο. Γιατί ο έξω κόσμος έχει τις δικές του αρχές. Τις πραγματικές.
Ενώ έφευγαν, ο γέρος άπλωσε το χέρι του. Πάρε. Είπε στον νεαρό κουρέα. Ένας Θεός ξέρει αν θα ζω του χρόνου τέτοια μέρα. Για τη γυναίκα σου. Ελπίζω να έχεις
