Η Έλλη Στάη, με άρθρο της στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” και τίτλο “Όταν έθαψα το δικό μου τραύμα” αναφέρθηκε στη σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε, με αφορμή την μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου. “Η σεξουαλική κακοποίηση γυναικών από ανθρώπους που κατέχουν εξουσία δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Όμως με αφορμή τη θαρραλέα μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου, τώρα που πολλά στόματα ανοίγουν, τώρα που άνοιξε και στην Ελλάδα το MeToo, θα ήταν χρήσιμο να καταγγέλουμε συνεχώς κάποιες από τις “αντιρρήσεις”, δίκην ευτελών επιχειρημάτων που τολμούν και ακούγονται και αυτά στον δημόσιο διάλογο (κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) και ορισμένες περιπτώσεις είναι πιο βίαια από την αρχική πράξη” αναφέρει η δημοσιογράφος.
“Όταν πριν από περίπου δύο χρόνια σε μια εκπομπή του Αντώνη Σρόιτερ στον ALPHA, μιλώντας για τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η γυναίκα στον επαγγελματικό της χώρο, είχα πει αυθόρμητα για την παρενόχληση που είχα δεχτεί από τον εκδοτικό μεγαλοπαράγοντα της εποχής, είχαν περάσει ήδη 35 χρόνια. Παρόλο που ο δικός μου χαρακτήρας με έκανε να ανοίξω την πόρτα και να φύγω τρέχοντας, να παραιτηθώ κάτω από την απειλή πως δεν θα βρω αλλού δουλειά, δεν είχαν ούτε τη δύναμη ούτε την αίσθηση πως μπορώ να το καταγγείλω, να το πω οπουδήποτε. Τότε το έθαψα στο πέρασμα του χρόνου, προσπαθώντας να πραγματοποιήσω αυτά που ήθελα στη ζωή μου” περιγράφει.
“Ούτε όμως, 35 χρόνια μετά, είχα την αίσθηση πως η ελληνική δημόσια σφαίρα (τα μέσα ενημέρωσης, τα πολιτικά κόμματα, τα επαγγελματικά σωματεία) ήταν έτοιμα να αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα με την προσοχή και τη σοβαρότητα που του αξίζουν. Γι’ αυτό και μόνο το ότι τώρα δεν υπάρχει απλώς η κουτσομπολίστικη διάσταση, όπως μόλις δύο χρόνια πριν υπήρχε, πρέπει να μας κάνει να ελπίζουμε πως έρχεται η ώρα της ωριμότητας και για την ελληνική κοινωνία να ανοίξει διάπλατα τη δημόσια συζήτηση για τέτοιου είδους θέματα, που αποτελούν κρίσιμο στοιχείο για την ποιότητα της ζωής μας προς το μέλλον” καταλήγει η Έλλη Στάη.
Για τη Σοφία σπάσαμε όλα τα ταμπού και τις προκαταλήψεις, σπάσαμε ακόμα και τους νόμους, το τεκμήριο αθωότητας, μέρες τώρα κάνουμε τη Δίκη του Κάφκα, μια άλλου τύπου εκτροπή της δημοκρατίας. Για τις γυναίκες ομως που είναι στο περιθώριο, επειδή ακριβώς δεν είχαν την τύχη, την “εξυπνάδα” ή την ομορφιά, να ακολουθήσουν τους νόμους της “αγοράς” ποιος νοιάζεται; Ή μήπως δεν πρέπει να “τολμάει” κανείς να μιλήσει εκτός από σας κυρία Στάη;