Της Ελευθερίας Μηλάκη
Ξεκίνησα το νέο έτος με… «αισιοδοξία», όπως μας προέτρεψε και ο πρωθυπουργός. Αντάλλαξα μικρά δώρα με τους αγαπημένους μου, ειδικά για το παιδί μου πήρα ένα βιβλίο με χάρτες γεμάτο με εικόνες και πληροφορίες για πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και την Ελλάδα. Σήμερα περάσαμε τελικά λίγο χρόνο με αυτό, φτάσαμε μέχρι την Ιταλία. Περάσαμε από την Ισλανδία, τη Νορβηγία, τη Δανία, τη Σουδία, την Ελβετία, την Αυστρία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πολωνία. Είναι εντυπωσιακό πόσα ζώα, λουλούδια, φυτά, μνημεία, έθιμα, ονόματα, φαγητά και τόσα άλλα υπάρχουν στις ξένες χώρες και δεν τα ξέρουμε, ακόμα και στην Ελλάδα υπάρχουν τόσα πολλά που δεν τα ξέρουμε… Αν είσαι φιλομαθής θα γίνεις πολυμαθής, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ είναι ο μυωξός, ένα μικρό ζωάκι σαν ποντίκι με ουρά σκίουρου. Έψαξα να βρω περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτό και βρήκα ότι υπάρχει και στην Κρήτη, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο! Υπάρχει επίσης στην Ιταλία και στα Βαλκάνια. Πόσο υπέροχος και πλούσιος είναι αυτός ο κόσμος, ακόμα και όταν τον ζεις μέσα από ένα βιβλίο με χάρτες… Ουγγαρία και Πολωνία. Εκεί θα ήθελα να πήγαινα αν αλλάξει κάτι. Περίεργες χώρες, μυστηριώδεις, με ιστορία διαφορετική και κουλτούρα πιο περίπλοκη από τα ένδοξα Παρίσια. Στην Ανατολική Ευρώπη θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδια, για να δω αν θα μου αρέσει τόσο όσο τα Ανατολικό Βερολίνο.
Πόσο μου άρεσε να πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα στο μπακάλικο της θείας Όλγας. Με πήγαινε πίσω, στο χωριό, στο μπακάλικο του θείου του Βασίλη, πρώην μετανάστη της Γερμανίας, το οποίο είχε τα πάντα, από παππούτσια μέχρι τρόφιμα, κουζινικά και είδη διακόσμησης. Κάθε Πρωτοχρονιά, όταν μαζεύονταν συγγενείς στο σπίτι του θείου Βασίλη για να του ευχηθούν, αυτός ερχόταν λίγο αργότερα, φορτωμένος με δώρα για τα παιδιά, που τα είχε φέρει από το μαγαζί. Κούκλες και διάφορα άλλα. Ο θείος Βασίλης ήταν από όλους τους συγγενείς της μαμάς ο πιο όμορφος, ο πιο ψηλός και ίσως αυτός και να ήταν ένας από τους λόγους που στη Γερμανία ήταν τόσο αγαπητός, εκτός από το ότι ήταν και ακούραστα εργατικός. Δεν ήθελε την αδικία, ήθελε ένα κόσμο πιο σωστό, με ισότητα και καλοσύνη. Τη θεία Όλγα, γερμανόφωνη Ρωσίδα, σε ένα χωριό όπου οι Ρώσοι δεν ήταν νεοφερμένοι μετανάστες, αλλά ντόπιοι, ήταν σαν να την ξέρω από χρόνια. Την τελευταία φορά που πήγα να ψωνίσω από το μαγαζί της, αποφάσισα να μην την αποχαιρετήσω, να είναι σαν να μην έφευγα. Πήρα μια ομπρέλα κόκκινη με μεγάλα εμπριμέ σχέδια, δεν μπορούσα να αποφασίσω την κίτρινη ή την κόκκινη, αλλά η θεία Όλγα με σοβαρότητα με συμβούλεψε να πάρω την κόκκινη γιατί μου πήγαινε καλύτερα. Επίσης πήρα καραμέλες και σοκολάτες «κόκκινος Οκτώβρης». Ρώσικες σοκολάτες, είπε με υπερηφάνεια. Και αυτές οι καραμέλες είναι για παιδιά, να ξέρεις. Αρκετά με τη νοσταλγία. Είπαμε, θα είμαι αισιόδοξη. Συγνώμη, αλλά δεν νομίζω ότι η νοσταλγία μου είναι απαισιόδοξη. Είναι απαισιόδοξο να έχεις όμορφες αναμνήσεις;
Στο παράθυρό μας βρίσκεται μια γλάστρα ενός φυτού που μοιάζει με δάφνη, λέγεται skimia japonica, το οποίο ξεγελάστηκε με τον καλό καιρό, νόμισε ότι ήρθε η άνοιξη και άνθισε με πολλά μικρά λευκά ανθάκια. Πάνω στο τραπέζι βρίσκεται ένα σοκολατένιο σπιτάκι, που μερικοί το κοιτάνε απειλητικά, τώρα που ήδη τελείωσαν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα! Όσο για μένα, βρήκα το φλουρί της βασιλόπιτας, την οποία η ίδια είχα φτιάξει. Όχι, δεν έκανα κάποια πονηριά, όλη η βασιλόπιτα καλύφθηκε με ένα φύλλο αμυγδαλόπαστας και δεν θυμόμουν πια πού είχα βάλει το φλουρί. Τυχαία το βρήκα. Κάποιοι λένε ότι ο χαρακτήρας μας είναι η τύχη μας. Ε, λοιπόν, δεν είναι ακριβώς έτσι. Τι σημαίνει χαρακτήρας; Ποιος είναι ο κακός χαρακτήρας και ποιος ο καλός και ποιος τελικά είναι κατάλληλος για να το κρίνει; Λίγες μέρες πριν λήξει ο χρόνος, ανταλλάσσοντας ευχές με έναν παλιό φίλο, μου είπε, «η ζωή είναι και λίγο πεπρωμένο, Ελευθερία»… Αυτός είναι και ένας τρόπος να εκτιμήσουμε όσα έχουμε, να χαρούμε, να βάλουμε στα σκουπίδια τις εμμονές για όσα νομίζαμε ότι έπρεπε να είχαμε πετύχει και δεν πετύχαμε και να παλέψουμε για το καλύτερο. Αντάλλαξα ευχές με φίλους, κάποιοι μου είπαν ότι διάβασαν κείμενά μου στο candiadoc και αυτό είναι κάτι που μου έδωσε πολλή μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Υπήρξαν και αυτοί που με προέτρεψαν να γράψω και ένα μυθιστόρημα! Όταν έχουμε κακή τύχη δεν φταίει απαραίτητα ο χαρακτήρας μας, αυτό είναι το θέμα. Όμως αν βλέπουμε τι μας φέρνει την κακή τύχη και δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξει, τότε δεν θα αλλάξει. Αυτό αφορά και την ιδιωτική ζωή του καθενός, αλλά και το μέλλον της κοινωνίας μας. Όσο είμαστε ελεύθεροι, μπορούμε να προσπαθήσουμε για να γίνουν πραγματικότητα οι ευχές, όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τους άλλους ανθρώπους που ζουν εδώ.
Πήρα τηλέφωνο τη θεία Κ. να της ευχηθώ. Θεία, ο μητροπολίτης Κ. έγραψε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του να μην έχουμε ιδεολογικές προεκτάσεις, να στηρίζουμε δηλαδή το Μητσοτάκη. Α, για να το λέει ο σεβασμιότατος, καλός θα είναι ο Μητσοτάκης! Όχι, δεν το πήγα καλά. Θεία, ξέρεις την παραβολή με την κατσίκα του γείτονα; Την είχαμε μάθει στο σχολείο. Ήταν ένας πλούσιος που είχε πολλά κοπάδια και όταν είχε επισκέπτες, έσφαξε τη μοναδική κατσίκα του φτωχού γείτονα για να τους κάνει το τραπέζι. Έτσι γίνεται και τώρα. Η θεία κατάλαβε. Ώστε έτσι! Στηρίζουν τους πλούσιους και κλέβουν τους φτωχούς, ακόμα και τη σύνταξή μου… Και δεν μου λες, θα έφτανε μια κατσίκα για όλους τους επισκέπτες; Μην ανησυχείς θεία, δεν ήταν πολλοί. Γι’ αυτό θεία, εσύ εμένα να ακούς. Καλή χρονιά και να προσέχεις.
Βγήκα στο μπαλκόνι και μέσα στο κοτέτσι, κάτω από τον ήλιο, είδα να κάθεται σε μια καρέκλα σαν βασιλιάς στο θρόνο ο Άσπρος, ο ηλικιωμένος κατάλευκος γάτος αγκύρας, που εδώ και χρόνια ζει στην περιοχή. Πόσο αισιόδοξη εικόνα. Πιο πέρα κάποιες γειτόνισσες απογοητευμένες αντάλλασσαν τα νέα ότι έκλεισαν τα κομμωτήρια. Ευτυχώς είχαν προλάβει να πάνε. Αυτές οι διαφορετικές γιορτές σαν να τελείωσαν υπερβολικά γρήγορα. Πορεία στο μέτωπο, όπου δεν έχει καθημερινές και σχόλες για τους πολίτες. Και το πιο απαισιόδοξο από όλα είναι νομίζω η τόση αναλγησία από αυτούς που υποτίθεται ότι είναι ηγέτες και πρότυπα. Εδώ δεν ζούν μόνο ωραίοι, γυμνασμένοι, πλούσιοι και υπέρκομψοι. Πρέπει όλοι να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ας μην είναι «θεοί» όπως εσείς. Η χαρά δεν είναι μεταδοτική, όταν εμείς αγωνιούμε και ταυτόχρονα βλέπουμε την τόση αναλγησία του Μητσοτάκη, του Κικίλια, ακόμα και του… Τσιτσιπά…
Και μια υποσημείωση, επειδή και η ίδια έχω σπουδάσει γλωσσολογία, λεξικογραφία κτλ δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον Κικίλια και τη γυναίκα του να εκτελούν την ελληνική γλώσσα στις δηλώσεις και στις αναρτήσεις τους, παράλληλα με την κατάργηση της επίσημης γλώσσας για χάρη του lockdown, του clickaway και ούτω κάθε εξής… Η αγάπη «στέγει» κα Μπαλατσινού, ενώ ο σύζυγός σας μας είπε το «παρομοιώδες», ότι «αυταπάγγελτα» θα διώκονται τα αδικήματα. Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη, όπως και άλλοι πολίτες που είναι ακόμα ζωντανοί και υγιείς. Αλλά η γλυκιά απραξία (dolce far niente) δεν είναι και μόνιμη λύση για τους εργαζόμενους και τους ανέργους. Λοιπόν;
