Περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου που νόσησε με κορονοϊό από την αρχή μέχρι τον θάνατό του. “Να προσέχετε την ζωή σας γιατι είστε μόνοι σας. Όλοι μας”
Την ίδια ώρα που πολλοί επιμένουν να χλευάζουν και να υποτιμούν την πανδημία, κάποιοι συμπολίτες μας σβήνουν και ο μακρύς κατάλογος των θυμάτων του κορονοϊού μεγαλώνει.
Ο παθολόγος Πουλόπουλος Κωνσταντίνος που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με τον πρωταγωνιστή των ημερών, τον κορονοϊό, μοιράζεται σε ένα άκρως συγκινητικό και ανθρώπινο κείμενο, την ιστορία ενός 66χρονου συνταξιούχου, που έχασε τη ζωή του από τον ιό.
Ήταν ένας άνδρας μεροκαματιάρης, μόνος στη ζωή, που υποστήριζε μέχρι τέλους με μένος την απόφασή του να μην πάει στο νοσοκομείο. Ίσως γνώριζε για την κατάσταση που επικατεί στις ΜΕΘ, ίσως δεν ήθελε να αντιμετωπίζουν την υπόθεσή του σαν άλλον έναν αριθμό, μόνο σενάρια μπορούμε να κάνουμε. Έτσι λοιπόν τον ανέλαβε, πήγαινε σπίτι του για να τον βοηθήσει μέχρι που δεν είχε επιλογή και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
“Κάθε που παίρνω μια ανάσα δύο τρένα με σφίγγουν σαν τανάλια – κάθε φορά που βήχω πνίγομαι και με σκίζουν καρφια”, περιγραφε στο γιατρό τον πόνο που βίωνε ο ασθενής, που δυστυχώς κατέληξε μερικές ημέρες αργότερα.
“Να προσέχετε την ζωή σας γιατι είστε μόνοι σας. Όλοι μας”, καταλήγει ο γιατρός.
Το κείμενο του Πουλόπουλου Κωνσταντίνου:
Τον είδα για πρώτη φορά πριν 14 ημερες.
Πυρετο, πονόλαιμο, ένα εξάνθημα στα πόδια.
Τον έστειλα να κάνει το τεστ.
Θετικος.
Μετά από δύο ημέρες μου τηλεφώνησε γιατί δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.
Πήγα σπίτι του.
66 ετών.
Μεροκαματιαρης. Είχε βγει στην σύνταξη. Μόνος στην ζωή.
Η πρώτη του κουβέντα ήταν: ” κάνε ότι νομίζεις μόνο μην με στείλεις νοσοκομείο”
Εφερα οξυγόνο, έβαλα ορο, ξεκίνησα κορτιζονη, ότι έπρεπε τελως πάντων.
Και πάνω από όλα να του δώσω θάρρος.
” μην με στείλεις νοσοκομείο”
Για μια ημέρα πήρε τα απανω του.
Καλύτερες ανάσες, έπεσε ο πυρετος, μειώθηκε η κούραση.
Πήρε θάρρος… πήρα θάρρος.
Το παράπονο του ηταν ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να τον βοηθήσει να πάει στην τουαλέτα, να του δώσει λίγο νερό.
Το λύσαμε κι αυτό.
Πήρα τηλ τον αδελφό του – μαλωμένοι χρόνια για κάτι κωλοχωραφα σε ένα χωριό.
Ηρθε. Τον είδε. Φοβήθηκε. Δεν ξανάρθε.
Τους ανθρώπους όταν αρρωσταινουν τους λέμε περιστατικα για να μην τρελαθούμε εμείς.
Αλλα τρελαίνομαι όταν ακούω τον κάθε άχρηστο πολιτικάντη να τους αποκαλεί κρουσματα, περιστατικα…
Εκει που έπρεπε ενημέρωσα… πήρα οδηγίες.
” Βάλτον να υπογράψει. Να μην έχεις ευθύνη”
Χα!
Δεύτερη ημέρα ή φωνή δεν έβγαινε απ το τηλέφωνο…
Δεν γίνεται να ξεχάσω αυτό που είδα.
Και πάνω απ όλα αυτό που έλεγε:
“Κάθε που παίρνω μια ανάσα δύο τρένα με σφίγγουν σαν τανάλια – κάθε φορά που βήχω πνίγομαι κ με σκίζουν καρφια”
κορεσμός 70
” Μην με στείλεις νοσοκομειο”
Τηλ στο ΕΚΑΒ
“Ναι αλλα γιατρέ μου δεν θέλει”
“Θελω εγώ. Τέλος”
Κάθε ημέρα δύο κ τρεις φορές μιλάγαμε στο κινητό.
Με πήρε κ ο αδελφός μια φορά.
Μεχρι πριν 5 ημερες.
Μίλησα με την μονάδα στο Γεννηματάς. Παρκολουθουσα κ την πορεία στο σύστημα του εθνικού μητρώου… καταλάβαινα.
Νωρίς το πρωί σημερα το όνομα έγινε γκρι.
Θάνατος.
( το “περιστατικό” είναι δηλωμένο στο Εθνικό μητρωο, παρακολουθηθηκε κ διακομιστηκε από εμένα κ η PCR έγινε σε κέντρο υγείας αναφοράς)
Να προσέχετε την ζωή σας γιατι είστε μόνοι σας. Όλοι μας.
