Η πολιτική απάτη στη χώρα μας είχε πολλά ονόματα. Και δεξιά και «σοσιαλιστικά». Διαχρονικά όμως, η πολιτική απάτη, η έλλειψη ενσυναίσθησης, η απάθεια, ο κυνισμός έχουν στην Ελλάδα όνομα ένα. Το όνομα μίας οικογένειας.
Του Νίκου Μωραΐτη
Οι ψηφοφόροι της Δεξιάς έχουν αναγκαστεί να ρίξουν πολύ νερό στο κρασί τους τον τελευταίο καιρό, για μία σειρά θεμάτων. Αλλά στον μακεδονικό τους οίνο χρειάστηκε να ρίξουν ολόκληρη υδροφόρα.
Βέβαια, από ασπόνδυλα με εξάρτυση σάρισα και περικεφαλαία δεν περιμένει κανείς νοημοσύνη. Μέσα όμως στα πλήθη των συλλαλητηρίων υπήρχαν και άνθρωποι με ευαισθησίες στα εθνικά θέματα, που πίστεψαν τη ρητορική της ΝΔ και των καναλιών ότι ο Τσίπρας ξεπουλάει τη Μακεδονία και, κυρίως, πίστεψαν τα ίδια τα λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι… θα λειάνει τα αρνητικά σημεία της συμφωνίας, θα ασκήσει βέτο κ.ο.κ..
Και το βέτο έγινε «θα τηρήσουμε και θα τιμήσουμε». Και το βέτο έγινε «πάντα ήμουν υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Βόρειας Μακεδονίας». Και το βέτο έγινε «ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε αγώνα για τη Βόρεια Μακεδονία».
Και ήρθε η συνάντηση Δένδια – Πομπέο. Και οι διπλωμάτες έβαλαν τη λέξη «ιστορική» δίπλα στη λέξη «Συμφωνία των Πρεσπών», διότι και πώς να το απέφευγαν; Παντού στον κόσμο ιστορική την ονομάζουν αυτή τη συμφωνία, εκτός από τα εγχώρια θηρία τα ενημερωμένα από τον Αυτιά και τα εξημερωμένα από τον Άδωνι.
Και ύστερα αφαίρεσαν εκ των υστέρων από το ήδη δημοσιοποιημένο κείμενο τη λέξη «ιστορική» διότι εξερράγησαν τα άγρια κοινοβουλευτικά θηρία που υπέκλεψαν την ψήφο των «Μακεδονομάχων». Και πώς λέγεται όλο αυτό εκτός από τσίρκο; Πολιτική απάτη. Με τη βούλα.
Έχουν καταλάβει οι δεξιοί την απάτη που στήθηκε με το σκοπιανό. Τελευταίο τους καταφύγιο, το επιχείρημα: Έκανε κωλοτούμπα ο Μητσοτάκης στο σκοπιανό, αλλά ο Τσίπρας έκανε μεγαλύτερη κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα, όταν μετέτρεψε το όχι σε ναι.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για απατεώνες. Με λογική και χωρίς περικεφαλαίες. Είναι απάτη, ύστερα από πέντε χρόνια αποτυχημένων μνημονίων και φτωχοποίησης, ένας πρωθυπουργός να θελήσει να πάρει τη χώρα του πίσω; Είναι απάτη να ζητήσει τη στήριξη του λαού του προς αυτόν τον σκοπό;
Είναι απατεώνας αυτός που αγωνίστηκε επί έξι ολόκληρους μήνες, αυτός που τέντωσε το σκοινί ως τα άκρα αλλά, όταν είδε ότι το σκοινί θα σπάσει, αναδιπλώθηκε για το καλό της χώρας του; Είναι απατεώνας αυτός που θέλησε να αλλάξει την Ευρώπη και λύγισε εντέλει υπό το βάρος των αντιδημοκρατικών της δομών; Ήταν απατεώνας ο Τσίπρας όταν έκανε δύο διαγγέλματα και μία ομιλία στο Σύνταγμα παρουσία μισού εκατομμυρίου κόσμου, τονίζοντας κάθε φορά ότι «το όχι δε σημαίνει έξοδο από το ευρώ»;
Ο Τσίπρας ήταν ο ηττημένος μίας μάχης που, αν δεν είχε δοθεί, θα είχαν εγγραφεί για πάντα στο συλλογικό ασυνείδητο των πολιτών αυτής της χώρας η ενοχή, το απωθημένο, το πένθος ότι η Ελλάδα παραδόθηκε αμαχητί στα κοράκια. Και τώρα που σιγά σιγά αρχίζει ο κόσμος να απαγκιστρώνεται από την προπαγάνδα και να υποψιάζεται πόση ζημιά έκανε με την πρόσφατη ψήφο του, καλό θα είναι να αρχίσουν να τοποθετούνται τα πράγματα εκεί που πρέπει ως προς την πραγματική προσφορά του ηττημένου Τσίπρα του καλοκαιριού του 2015 στην ίδια του τη χώρα.
Και, εν πάση περιπτώσει, όσες κραυγές κι αν ακουστούν, η Ιστορία έχει ήδη καταγράψει το γεγονός: Θέλετε με καθυστέρηση, θέλετε όχι με ένα άρθρο και έναν νόμο, ο Τσίπρας είναι ο ηγέτης που έβγαλε την Ελλάδα από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018.
Απέναντι στη μάχη του Τσίπρα με τους λύκους, έχουμε τον πραγματικό απατεώνα: Τον γόνο της διεφθαρμένης οικογένειας που έπεσε πάνω του όλο το μεταπολεμικό Σύστημα της χώρας και τον στήριξε προκειμένου η μίζα, η ρεμούλα και η λαμογιά να επιστρέψουν νικητές.
Αυτός ο πολιτικός απατεώνας είδε τον Τσίπρα να φέρνει μία συμφωνία με τα Σκόπια ακριβώς όπως θα την ήθελε ο πατέρας του. Ακριβώς όπως θα την ήλπιζε η αδερφή του. Ακριβώς όπως θα την ονειρευόταν ο Κώστας Καραμανλής. Ακριβώς πάνω στην εθνική γραμμή, με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes και με κάτι που δε θα μπορούσε να φανταστεί κανείς: αναθεώρηση του συντάγματος του άλλου μέρους.
Το θα γινόταν όμως αν ο Μητσοτάκης αποφάσιζε το φυσιολογικό; Τι θα γινόταν αν έλεγε ναι; Το κόμμα του θα διαλυόταν στη Βόρεια Ελλάδα, θα φύτρωναν τρεις – τέσσερις Βελόπουλοι και η εξουσία θα χανόταν. Γι’ αυτό προτίμησε την πολιτική απάτη από την αξιοπρέπεια.
Άλλωστε, για το μητσοτακέικο μιλάμε. Για το ιστορικό σόι που κρατάει από τα πέντε συσσίτια και την Αποστασία του πατρός μέχρι την τυμβωρυχία του γιού στο Μάτι και τον Μεγάλο Περίγελο του ανηψιού που έπαιξε με την πόλη σαν να παίζει με τα Lego του.
Η πολιτική απάτη στη χώρα μας είχε πολλά ονόματα. Και δεξιά και «σοσιαλιστικά». Διαχρονικά όμως, η πολιτική απάτη, η έλλειψη ενσυναίσθησης, η απάθεια, ο κυνισμός έχουν στην Ελλάδα όνομα ένα. Το όνομα μίας οικογένειας.
Πηγή: altsantiri.gr
