Ο διευθυντής “επιτρέπει” στους λοιπούς να χειρουργούν μόνο όταν λείπει…
Η υπόθεση ξεφεύγει πλέον από τα όρια μιας κλινικής ή ακόμα και της ιατρικής κοινότητας, καθώς σχετίζεται με τη Δημόσια Υγεία: στην Καρδιοχειρουργική Κλινική του ΠΑΓΝΗ- μαθαίνω- συνεχίζεται αυτό το άθλιο καθεστώς του “one man show”, ή κοινώς, να υπάρχει ένας διευθυντής που κάνει όλα τα χειρουργεία (γιατί άραγε τέτοια πρεμούρα…) αποκλείοντας από αυτά όλους τους άλλους υπό αυτόν καρδιοχειρουργούς!
Αυτό το άθλιο καθεστώς – γνωστό στη διοίκηση του νοσοκομείου αλλά και στους αρμοδίους του υπουργείου- είχε οδηγήσει πριν από λίγο καιρό στην παραίτηση δυο καρδιοχειρουγών, που ήδη προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Ωνάσειο, όχι επειδή ήθελαν “χρήμα και δόξα”, αλλά επειδή ήθελαν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και στο ΠΑΓΝΗ δεν τους άφηναν!
Δείτε επίσης: Δραματικές εξελίξεις στην Καρδιοχειρουργική του ΠΑΓΝΗ: Παραιτήθηκαν 2 από τους 4 γιατρούς!
Μάλιστα το θέμα με τις παραιτήσεις είχε έρθει και στη Βουλή.
Δείτε: Παρέμβαση Κρητικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την καρδιοχειρουργική του ΠΑΓΝΗ
Ήρθαν στη θέση τους δυο άλλοι καρδιοχειρουργοί πριν από περίπου 2 εβδομάδες, αλλά φαίνεται ότι τίποτα δεν έγινε μάθημα. Το “one man show” συνεχίζεται με προκλητικό τρόπο. Και οι νέοι γιατροί φαίνεται ότι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, καθώς ο διευθυντής, αυτός και μόνο, χειρουργεί. Και πρέπει να απουσιάσει για να κάνει και άλλος γιατρός το χρέος του…
Δείτε επίσης: Καρδιοχειρουγική ΠΑΓΝΗ: Αν παραμείνει ιδιωτική υπόθεση που απομονώνει και απομακρύνει γιατρούς…
Πέραν από το γεγονός ότι επιβεβαιώνεται η ουσία της παραίτησης των δυο καρδιοχειρουργών που πήγαν στο “Ωνάσειο”, ότι δηλαδή ο διευθυντής δεν αφήνει κανένα γιατρό να μάθει και να εξελιχθεί, υπάρχει ένα τεράστιο θέμα για τη Δημόσια Υγεία, που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας: πώς είναι δυνατό η μοναδική – τόσο κρίσιμη, ούτως ή άλλως- Καρδιοχειρουγική της Κρήτης να “κρέμεται” από τις διαθέσεις ενός μόνο ανθρώπου; Πού αλλού μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, να υπάρχουν δηλαδή γιατροί τέτοιας κρίσιμης ειδικότητας και να μην τους επιτρέπεται να ασκήσουν την ευθύνη τους; Μάλιστα σε ένα δημόσια νοσοκομείο και στη μοναδική δημόσια κλινική σε ένα νησί.
Το θέμα, όπως προαναφέραμε, ξεπερνά πλέον τα όρια μιας κλινικής, τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες των στελεχών της, τα όρια της ιατρικής κοινότητας.
Όταν ένας διευθυντής στην ουσία απαγορεύει στους συναδέλφους του να ασκήσουν την ιατρική προς όφελος του ασθενή (αφήστε ότι τους απαγορεύει να εξελιχθούν) υπάρχει ένα τεράστιο θέμα που ξεφεύγει και από την ηθική και αγγίζει τα όρια του νόμου και της παραβίασής του.
Αλλά υπάρχει και μια υποψία που πλανάται πάνω από όλη αυτή την ιστορία για τους λόγους που συμβαίνει όλο αυτό. Απολύτως εύλογη υποψία μπροστά σε αυτό το “one man show”…
Μια υποψία που αγγίζει και τη διοίκηση αλλά και το υπουργείο που ξέρουν αλλά σιωπούν…
Μήπως είναι η ώρα να μιλήσει η ίδια η ιατρική κοινότητα αλλά και η κοινωνία, την οποία αγγίζει εμμέσως, αλλά και δυστυχώς αμέσως, το όλο θέμα;
Μήπως- ακόμα- είναι η ώρα για μια εισαγγελική παρέμβαση που θα εξετάσει ένα ανεπίτρεπτο, ηθικά και νομικά, καθεστώς από το οποίο μπορεί να κινδυνεύσουν ασθενείς, ενώ μπορεί να υπάρχουν και άλλα “μυστικά” πίσω;
Θα επανέλθουμε, φυσικά.
Candiot
