Της Ελευθερίας Μηλάκη
Είμαστε όλοι περαστικοί από αυτή τη ζωή, όμως αυτό που μένει είναι η ιστορία του καθενός…Τα χρόνια που αναζήτησα δουλειά στη Γερμανία, βρέθηκα να μένω σε μια περιοχή στις άκρες του Βερολίνου, Marzahn – Ahrensfelde… Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η εργατική γειτονιά με τα υψηλά ποσοστά νεοναζί. Ίσως επειδή ήταν εξοχή, με χωράφια και ζώα. Και τις πρώτες μέρες περπατούσα στα λειβάδια χωρίς να φοβάμαι μην εμφανιστεί ο κακός ο λύκος, κυριολεκτικά. Σε μια από τις πλατείες του χωριού υπήρχε ένα μνημείο, που δεν θυμάμαι τώρα τι συμβόλιζε, αλλά έλεγε για μια ζωή με αξιοπρέπεια… Ein Leben in Würde. Νομίζω ήταν στη μνήμη ενός ρατσιστικού εγκλήματος με θύματα Ασιάτες.
Εκείνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι σε 3 σημεία του χωριού περνούσε σιδηρόδρομος και φοβόμουν πάντα να περάσω απέναντι. Το καλοκαίρι ήταν ωραία, σχεδόν ειδυλλιακά αν εξαιρέσεις τα πολλά και ποικίλα έντομα. Μου είπε μια μέρα ένας ηλικιωμένος γείτονας ότι εκεί κοντά υπήρχε εργοστάσιο σκουπιδιών. Το χειμώνα με τα χιόνια ήταν πιο δύσκολα και ειδικά αν έπρεπε να ταξιδέψεις αρκετή ώρα με το τραίνο για να πας στη δουλειά.
Όταν μια μέρα είχα βάλει ένα μαντήλι στο κεφάλι μου για να πεταχτώ στο σουπερμάρκετ επειδή φοβόμουν το κρύο του φθινοπώρου, πέρασε ένα αυτοκίνητο και νεαρά άτομα με αποδοκίμασαν γιατί προφανώς κατάλαβαν ότι ήμουν ξένη. Γνώρισα φυσικά και καλούς ανθρώπους γιατί εκεί γίνονταν πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις και πήγαινα. Εκεί συναντούσα ανθρώπους πολιτισμένους. Γλυκόπικρες αναμνήσεις. Όπως σε μια επιχείρηση που πήγα για…δουλειά και μου έδωσαν καταρχάς μια σφουγγαρίστρα και έναν κουβά. Ζήτησα γάντια και έτρεξε ένας που τον λέγανε Brady να μου πάρει από το σούπερμαρκετ απέναντι, ήταν και χρώμα λιλά. Οι εμπειρίες, ακόμα και οι δυσάρεστες, είναι μέρος της ζωής.
*Μετρώντας ήρωες κατά την “απελευθέρωση“ του Βερολίνου από το…φασισμό, (από χρονικό στην κοινότητα Ahrensfelde)
