Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Το δεξιό έως ακροδεξιό κράτος που χτίζει το σύστημα του μητσοτακέικου, με τους γεωργιάδηδες, τους βορίδηδες και την εξαγορασμένη επικοινωνία, επελαύνει. Αυτή είναι μια πραγματικότητα.
Μια άλλη πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία ακόμα βολοδέρνει και στην ουσία υπάρχει μόνο ο Αλέξης Τσίπρας με πέντε έξι άλλα στελέχη να αντιστέκονται σε όλο αυτό που στήνεται.
Ένα ερώτημα είναι, όλος αυτός ο κόσμος που στις δυο εκλογές του 2015 αλλά και σε αυτές του 2019, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, είναι ριζοσπάστες αριστεροί, δηλαδή αυτό που δηλώνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Όποιος απαντήσει θετικά, ότι δηλαδή ξαφνικά το 32% (τουλάχιστον) των Ελλήνων είναι ριζοσπάστες αριστεροί, μάλλον δεν ξέρει πού πάει και τί θέλει.
Ένα δεύτερο ερώτημα είναι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που το 2015 και το 2019 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όντως ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ; Ή μπας και εμπιστεύτηκαν τον αγώνα, την προσπάθεια του ηγέτη του;
Νομίζω ότι σε αυτό το δεύτερο ερώτημα, η απάντηση σε συντριπτικό ποσοστό είναι εμπιστεύτηκαν τον Τσίπρα. Ποια στελέχη του και ποιον ΣΥΡΙΖΑ να εμπιστευτούν; Το στοιχείο που επιβεβαιώνει επιπλέον την εμπιστοσύνη στον Τσίπρα και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του, είναι και αυτά τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, τόσο του 2014 όσο και του 2019. Ψάξτε να βρείτε πόσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή στηριγμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν δήμαρχοι ή περιφερειάρχες…
Όχι βεβαίως ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν ευθύνεται για το γεγονός ότι το κόμμα είναι ανύπαρκτο και το πλήθος των ικανών και με “περάσματα” στην κοινωνία είναι ελάχιστα. Πρώτος έχει την ευθύνη. Και για την επιλογή των συνεργατών του που θα έπρεπε να είναι επιφορτισμένοι με τέτοιο χρέος.
Όμως αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Αυτή την ώρα προέχει ότι ο Τσίπρας με μερικά μόνο στελέχη κάνουν αντιπολίτευση, στέκονται απέναντι στο αυταρχικό κράτος Μητσοτάκη, υπερασπίζονται την κοινωνία και τις κατακτήσεις της απέναντι στη λαίλαπα.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι ούτε το ελάχιστο ποσοστό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του 2019 (32%) αποτελείται μόνο από ριζοσπάστες αριστερούς, προκύπτει η ανάγκη ενός ευρύτατου προοδευτικού μετώπου, που θα ανατρέψει αυτή την κατάσταση την οποία επιβάλλει σήμερα το κράτος Μητσοτάκη και το σύστημα των χρυσοπληρωμένων μέσων.
Για να γίνεις πλειοψηφικό ρεύμα χρειάζεται όχι μόνο το πολιτικό κέντρο να προσεγγίσεις αλλά ακόμα και πιο συντηρητικούς πολίτες, αυτούς που θα ονομάζαμε “παραδοσιακούς δεξιούς”, που σήμερα δεν μπορεί να έχουν καμιά σχέση με τη ακραία ΝΔ του Μητσοτάκη, του Γεωργιάδη, του Βορίδη. Αυτούς που θεωρούνται “συντηρητικοί πολίτες” και ψηφοφόροι, αλλά δεν μπορεί να ανέχονται όσα γίνονται σήμερα, από την κατάλυση πλευρών του δημοκρατικού πολιτεύματος, το κυνηγητό στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα μέχρι τα ρουσφέτια στους “ημετέρους” και τις “λίστες Πέτσα”. Όλοι αυτοί είναι σύμμαχοι μιας προσπάθειας να ανατραπεί αυτό το αυταρχικό (κι ακόμα δεν το είδαμε στην πλήρη ανάπτυξή του…) καθεστώς.
Λοιπόν, πώς θα πείσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν είναι ριζοσπάστες αριστεροί, αλλά είναι δημοκράτες, κεντρώοι, ακόμα και παραδοσιακοί δεξιοί (που δεν ανέχονται πολλά γιατί έχουν και την προσωπική τους εντιμότητα); Μιλώντας με όρους ριζοσπαστικής αριστεράς, μόνο;
Αυτή η συλλογιστική (διατυπωμένη με πολύ απλοϊκό, ίσως, τρόπο) είναι που δημιούργησε την ανάγκη της Προοδευτικής Συμμαχίας, με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο θα θέλαμε όλοι οι αυτοαποκαλούμενοι “αριστεροί” ή “ριζοσπάστες αριστεροί” να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ μια πολιτική πολύ πιο προωθημένη, πολύ πιο αριστερή… Να φτάσει μέχρι… τον “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό”! Αλλά αυτό σήμερα γίνεται; Όταν είναι δεδομένο ότι η ριζοσπαστική αριστερά εκφράζει ποσοστό πολύ μικρότερο από αυτό ακόμα και του ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μου πείτε, γιατί όλες αυτές οι σκέψεις σε μέρες διακοπών (του Μητσοτάκη και των “αρίστων” του, αφού πλέον δεν έχουμε τα περίφημα “μπάνια του λαού”, καθώς ο λαός δεν δύναται); Επειδή περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο διαπίστωσα να περισσεύουν εκείνοι που χρησιμοποίησαν το “αριστερόμετρο” ακόμα και για τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, με αφορμή τον Δεκαπενταύγουστο. Προσέξτε, είναι οι αριστεροί που ψέγουν τον Τσίπρα, όχι οι δεξιοί!
Δείτε: “Στις σκοτεινές μέρες που περνάμε χρειαζόμαστε όλοι το κουράγιο, την ελπίδα, το φως”
Είναι αυτοί που δεν κατάλαβαν ότι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία διεκδικούν να εκφράσουν πλειοψηφικά την ελληνική κοινωνία, που ξεκινά από την αριστερά και φτάνει τους παραδοσιακούς αλλά έντιμους (που δεν ανέχονται άλλο) δεξιούς.
Γιατί, είπαμε, η αριστερά δεν είναι πλειοψηφία, δεν είναι κατά διάνοια στο 32%, ούτε καν στο 10 ή 15%.
Και τις ελπίδες τους στον Αλέξη Τσίπρα δεν τις εναποθέτουν μόνο οι “άθεοι” της αριστεράς, αλλά και οι πιστοί (όποιας θρησκείας) από την πολύχρωμη ελληνική κοινωνία.
Αυτά για εκείνους που κρατούν “αριστερόμετρα” και βολεύονται με τις καταγγελίες από τις γωνίες. Αυτές στις οποίες ξεκουραζόταν επί δεκαετίες σύμπασα η αριστερά…
ΥΓ: Κι επειδή κάποια στιγμή πρέπει να τα λέμε όλα, αυτό που για μένα έχει σημασία είναι όχι μια δήλωση “επετειακή”, αλλά το γεγονός ότι ο Τσίπρας ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που άνοιξε το θέμα του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας, ακόμα και μέσα σε ανώριμες συνθήκες…
