Στον ερχομό του «Μεσσία» τα «Ωσανά» τους δεν επαρκούν και δεν δύνανται να καλύψουν τη βοθρίλα…

Του Δημοσθένη Καραγιάννη

«Έχει πολύ πλάκα αυτό το θέμα» – λέει ένας αναιδέστατος, νεαρούλης, μικρόνους νεοδημοκρατικός γκεμπελίσκος (οι παλαιότεροι τουλάχιστον – ακόμη κι αυτός ο «άπετσος» Πέτσας έδειξε να ’χει κάποιο …μέτρο «στοιχειώδους σοβαρότητας»- λέμε τώρα!!! – δεν είχαν τόση αναίδεια και τόσο θράσος – γαϊδουριά το λέμε λαϊκά προσβάλλοντας τα συμπαθέστατα ζωάκια) καλός μαθητής – ψιττακός της νεοδημοκρατικής φασιστοπαρέας («Ακατονόμαστος» και ΣΙΑ).

Κρυφό «τσουτσέκι» (= ίτς ογλάν στο χαρέμι του Μωυσή) ο πιτσιρικάς!!!

Φυσικά ο ίσως απληροφόρητος πολίτης θ’ αναρωτηθεί: Ποιο θέμα έχει τόση «πολύ» πλάκα που μόλις το ακούσαμε αντί να σκάσουμε στα γέλια μας έκανε να του δώσουμε και σημασία; Μα ακριβώς το γεγονός ότι οι «άριστοι» διαχειριστές του δημόσιου χρήματος (Κύκος – από  Κυριάκος –, Πέτσας και ΣΙΑ), δηλαδή των χρημάτων των φορολογουμένων, δηλαδή των δικών μας χρημάτων που μας τα αρπάζουν λόγω κάθε κρίσης, και όποτε τους «καπνίσει» μ’ εκείνο το ειρωνικό χαμόγελο του «Ακατονόμαστου», αλλά και του «φερόμενου» ως Πρωθυπουργού της χώρας, τα διαθέτουν στα λαμόγια και στους λιβανιστές τους, για να εξακολουθήσουν με πιο μεγάλη «θέρμη» και επιμονή το γιουχάισμα (επειδή το λιβάνισμα είναι ο προπομπός του γιουχαΐσματος), το ψέμα και τον αποπροσανατολισμό

Μας τα κλέβουνε δηλαδή «νομίμως» με την «δεξιά» και χαρίζουνε αφειδώς πάλι με τη δεξια (αριστερό χέρι αρνούνται να έχουν αυτοί) και πάντα στα μουλωχτά (παλιά μας τέχνη!!!…) στα … «παρακλαυσίθυρά τους – μισθωτά σφουγγοκωλάρια»  (αυτοονομάζονται και δημοσιογράφοι αυτοί!!!) που αναλαμβάνουν «κοψοχρονιά» με την «αηδονολαλιά!!!» τους την «οσιοποίηση» του «χαρισάρη» τους να μας πείσουν για την «κανονικότητα» της κλοπής τους!!! Κι όλο αυτό – λένε τα βατραχάκια τους – έχει «πολύ» πλάκα!!!

Θα μου πείτε! Πρώτη φορά συμβαίνει; Δεν έχει ξανασυμβεί στο βασίλειο που επιμένει να λέγεται Γιουρελλάδα και αρνείται πεισματικά να λέγεται Μπανανία;

Ιδιαίτερα δε στην «εποχή του ιού» που ταυτίστηκε και με τον ερχομό του «Μεσσία»; Μόνο που τα «Ωσανά» τους δεν επαρκούν και δεν δύνανται να καλύψουν τη βοθρίλα… Γι αυτούς βέβαια η «βοθρίλα» τους είναι «φυσικό περιβάλλον» και θεωρούν πως κατόρθωσαν να κάνουν κι εμάς να το …συνηθίσου-με, αλλά στο χέρι μας είναι να τους αποδείξουμε πως σφάλλουν παταγωδώς.

Η όλη «πολύ πλάκα» μου φέρνει στο νου φάσεις και γεγονότα από την των Εβραίων «Έξοδο» από την «Φαραωνική τυραννία» πες την ΕΕ σήμερα που βέβαια θα τολμήσω να τα αναπαράξω με το δικό μου τρόπο.

Τότε οι Εβραίοι δούλοι των Αιγυπτίων, υπάκουσαν τη «θεόπνευστη» εντολή του «Ανώτατου Άρχοντα» (στη συνέχεια θα τον γράφουμε ΑΑ), κάτι σαν τον απρόσωπο «καπιταλισμό» σήμερα, προς τον Μωυσή τον Α΄ (που μπορεί να είναι ο κάθε ευρωλιγούρης πρωθυπουργός σήμερα) που του είπε να πάει στο Μεγάλο Αρχηγό (= τον Φαραώ στη συνέχεια θα τον γράφουμε με τα αρχικά ΜΑ – σήμερα θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε και ΔΝΤ):

• Ρε Μωυσή, πάρ’ τους από δω και μου πρήξανε τα μέζεα (που λέει κι ο Ζουράρης)
• Και να τους κάνω τι, ΜΑ; Που να τους πάω;  
• Όπου διάολο θες πήγαινέ τους. Μόνο να τους ξεφορτωθώ, μπας και ξεσβουρίξει η κεφαλή μου! Πήγαινέ τους στη «γη του μελιού και του γάλατος» όπως σου είπε ο ΑΑ για να δούνε κι αυτοί οι κακομοίρηδες μιαν άσπρη μέρα, όπως τους υπόσχεσαι.
• Κι άμα λάχει πέταξέ τους και κανένα παξιμάδι, πρόσθεσε κι ένας σύμβουλος (ας τον πούμε Σόιμπλε) του ΜΑ.
• Είσαι σίγουρος, ΜΑ; Και μετά; Που θα βρίσκεις κορόιδα; Ποιοί θα δουλεύουνε τσάμπα στα χωράφια; Ποιοι να μας υπηρετάνε στις διακοπές μας; Ποιους θα ’χουμε να δέρνουμε να ξαλαφρώνουμε;
• Βρε άσ’ τους να πάνε στο διάολο, απάντησε ο ΜΑ. Κορόιδα πάντα και παντού υπάρχανε και θα υπάρχουνε… Έτσι απλώνεις το χέρι και βρίσκεις όσους θέλεις.
• Καλά ΜΑ μου. Όμως να μην το κάνουμε κι εύκολο. Να το ζορίσουμε το πράμα να φανεί πως δε θέλουμε να τους αφήνουμε. Να κάνω κι εγώ κανα-δυο θαυματάκια για να τους συβάσω και να τους φοβερίσω και ξά’ μου εμένα!

Και δυσκόλεψε τα πράγματα ο ΜΑ. Και να τα αίματα στο Νείλο, να τα φίδια που γίνονταν μαγκούρες και τ’ ανάποδο, να το μικρό γιο να πεθαίνει και να σώζεται με μια μαγκουριά, να και να πεθαίνουνε τα παιδιά των Αιγυπτίων, να το ένα, να το άλλο (τώρα τι θεός είναι αυτός που σκοτώνει τον κόσμο για να τιμωρήσει τον…ΜΑ του, δε μπορώ να καταλάβω. Θα μου πείτε θεός είναι ότι θέλει κάνει και μας έχει και γραμμένους!!!)  και διάφορα τέτοια σεμνά, θαυμαστά και ευτράπελα!

Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα αλλά η κατάσταση δεν άλλαζε. Τα βρήκε σκούρα ο ΜΑ (ίσως να φοβήθηκε και κα-να ξεσηκωμό γιατί τα πράματα αρχίσανε κι αγριεύανε) και έδωσε την εντολή να ετοιμάζουν τα πράγματά τους για το φευγιό απ’ την πρωτεύουσα. Όσο περμένανε για να φύγουνε όμως τα πράματα χειροτερεύανε. Ακαλλιέργητα τα χωράφια μένανε, απότιστοι οι μπαξέδες, αμάζευτες η ελιές, αθέριστα τα στάρια, υπηρέτες δεν υπάρχανε, οι δούλοι εξαφανιστήκανε, οι άνεργοι δήμιοι και βασανιστές γίνανε μαφιόζοι, και το κράτος γινότανε μπάχαλο!!!

Εν των μεταξύ πέσανε στα γόνατα οι Εβραίοι και λιβανίζανε και ξαναλιβανίζανε το Μωυσή και τον ΜΑ και τον ευχαριστούσανε που θα τους «απελευθέρωνε» από τους εκμεταλλευτές Αιγυπτίους και θα τους έδινε «χρυσά κουτάλια» για να τρώνε. Και περιμένανε πια πως και πως το μεγάλο σύνθημα της αναχώρησης να ξεκινήσουνε επιτέλους το μεγάλο μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους για τη «Γη των χρυσών κουταλιών, του μελιού και του γάλακτος».

Και ναι μεν τους υποσχέθηκε «χρυσά κουτάλια», αλλά ο απερίσκεπτος και ενθουσιώδης ο λαουτζίκος δε ρώτησε τι θα ’χουνε μέσα τα τσουκάλια από τα οποία θα «κένωνε» για να τρώει με τα χρυσά του κουτάλια; Βέβαια ο Μωυσής πάντα έτρωγε με χρυσά κουτάλια κι από γεμάτα τσουκάλια και δεν τον έκοφτε για το περιεχόμενο των λαϊκών τσουκαλιών, γιατί ήτανε ένα από τα πολλά «τσογλάνια» (= ίτς ογλάν) του ΜΑ. Πάντα υπάρχουν αυτά, κοιτάξετε πόσοι συνωστίζονται στο σημερινό μας Μωυσή!!!) και ποτέ δε στερήθηκε τίποτα (κι ας ήτανε και εξόριστος από τα πολύ μικράτα του ίσως και στο Παρίσι – από τότε που τον βρήκανε στο …καλάθι πολιτικό πρόσφυγα).

Είχε πέσει και μια πείνα κι αρρώστιες στην Αίγυπτο (εφτά πληγές), με σκάνδαλα, (τότε δεν είχανε Νοβάρτις), με λίστες κλεφτών (τότε δεν είχαν Λαγκάρτ, κ.λπ.) που τα κρύβανε στην έρημο (τότε δεν υπήρχαν οι τράπεζες της Ελβετίας και «οφ-σόρ» εταιρείες, αν και πολύ αμφιβάλλω), με έμπορους που έβγαζαν τα τρόφιμα (κάτι σαν μαυραγορίτες), με χαφιέδες (τότε δεν είχαν ακόμη ανακαλύψει τις κουκούλες, αλλά πολύ αμφιβάλω και γι αυτό!) και με άλλα τέτοια ωραία, μυθικά και αναμφισβήτητα!  

Οι σύμβουλοί του τον συμβούλεψαν (γι αυτό είναι οι σύμβουλοι) να ξαμολήσει τους παρακρατικούς του (κάθε κράτος δεν είναι ποτέ αξιοπρεπές, αν δεν έχει στρατιές παρακρατικών νομίμων ή ημιπαρανόμων) μπράβους και παλικαράδες, μπρατσάτους, φουσκωτούς και αδίστακτους (τότε δεν είχε ακόμη ανακαλυφτεί η Χρυσή Αυγή, ή τα παρακλάδια της), αλλά ήτανε και οργανωμένοι σε φατρίες και μαφίες δρώντας πανομοιότυπα με τους των ημερών μας.

Ριχτήκανε όλοι αυτοί στον λαουτζίκο και άλλον σκότωναν (διάλεγαν ποιον) , άλλον εξανδραπόδιζαν, άλλον τραυμάτιζαν (τότε δεν είχαν ζαρντινιέρες οι δρόμοι, αλλά τις ξανάβαλε πανάκριβες και δολοφονικές (σιδερένιες!) ο νέος δήμαρχος της Θήβας της Αιγύπτου – συγγενής στενός, μην πω και «αδερφός» του Μωυσή και παραξηγηθώ, προετοιμάζοντας άλλοθι!), άλλον εξευτέλιζαν, άλλον εκβίαζαν και πολλούς εξαγόραζαν (δεν είχαν ακόμη ανακαλυφτεί οι βαλίτσες, αλλά υπάρχανε τα …ταγάρια) κι άλλους έτσι, άλλους αλλιώς…  

Κάλεσε πάλι ο ΜΑ και το Μωυσή επειγόντως γιατί οι χαφιέδες (και χαφιέδες, Μιωνήδες και άλλους «προστάτες» του φαραωνισμού, υπάρχουνε πάντα και παντού τέτοιοι) του τον πληροφορούσανε πως τα πράγματα ζορίζονται άσχημα. Ήθελε ο …σοφός να πάρει και μια δεύτερη γνώμη δημοκρατικά, ειλικρινά και αμαγνητοφώνητα (δεν είχανε ανακαλυφτεί ακόμη τα μαγνητόφωνα, αλλά υπήρχανε τα αφτιά στους τοίχους – από τότε βγήκε η φράση «και οι τοίχοι έχουνε αφτιά» κι έτσι τα μάθαμε κι εμείς που δεν είμαστε …Μιωνήδες!)! Σηκώθηκε αυτός και πήγε στο ΜΑ που του λέει:

-Ρε Μωυσή! Τι σκατά θέλουνε οι δικοί σου και με αναγκάζουνε να τους δέρνω; (αναγκαζότανε ο ΜΑ. Δεν το ήθελε ο καημένος!). Και γυρίζει σ’ ένα Ιτς ογλανάκι του και του λέει: Τάισε, ρε συ τους βατράχους μας! Έτσι ο «ίτς ογλάν» έδωσε 20. εκατομμύρια (τότε δεν είχαν ακόμη Ευρό, αλλά ατόφιο χρυσάφι) στους βατράχους του που αρχίσανε να κρωάζουν εκκωφαντικά. Όμως η κατάσταση χειροτέρευε…

– Άκου να σου πω, ΜΑ… Την έχουμε βάψει αν δεν πάρουμε κάποια μέτρα να μοιράσουμε κά-να κιλό αλεύρι στους μπουνταλάδες να ξελιμάξουνε και να σε δοξάζουνε και πάλι.

Ο ΜΑ διαφώνησε. Δεν ήτανε διατεθειμένος να υποχωρήσει με κανένα τρόπο.

– Ρε Μωυσή, του λέει σε αυστηρό τόνο. Με την πρώτη; Άντε και να τους δώσουμε ό,τι φωνάζουνε πως θέλουνε. Μετά; Τι γίνεται; Αυτοί θα ξεξυπνήσουνε και θα μας πάρουνε και τα σώβρακα! Κάτσε πρώτα να ξαπολήσουμε τα καρακόλια (τότε δεν υπήρχαν ΜΑΤ, σώματα ΔΙΑΣ, Μπάτσοι, κ.λπ. τάγματα ασφαλείας για την επιβολή της Τάξης) να τους δώσουμε ένα μάθημα και βλέπουμε…

-Τότε ΜΑ, θα πρέπει να καλέσεις τον «χρυσοχοΐδη» σου (όλοι οι ΜΑ έχουνε και το χρυσοχοΐδη τους, ο πραγματικός Χρυσοχοΐδης δεν είχε γεννηθεί ακόμα – αλλά οι μέθοδοί του από τότε είχαν ανακαλυφτεί) να τους ρίξει ένα χέρι ξύλο, αλλά προσεχτικά μην τους εξαγριώσει πολύ.

Παρότι όμως ο Μωυσής προσπαθούσε με ψευτιές να καθησυχάσει το λαουτζίκο του ο ΜΑ σκληρός και άτεγκτος δεν έλεγε να ακολουθήσει τις συμβουλές του «τσογλανιού» του γιατί δεν το θεωρούσε σοβαρό! Τότε ήρθαν και οι εφτά πληγές του. Μιλιούνια ακρίδες, αίματα, φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί, λοιμοί, λιμοί, καταποντισμοί και γινότανε της κακομοίρας στη χώρα του ΜΑ που από χώρα υποτίθεται αξιοπρεπής έγινε Μπανανία (αν και ακόμη δεν είχε ανακαλυφτεί η πραγματική).

Ο Φαραώ πάλι το ξανασκέφτηκε και άλλαξε γνώμη. Ορντίνιασε το στρατό του, τα άρματά του, τα αλόγατά του και τους πήρε στο κυνήγι. Κι απάνω που οι Εβραίοι τα είχανε κάνει απάνω τους απ’ το φόβο, βλέποντας τα φουσάτα του Φαραώ να πλησιάζουνε, τα βάλανε με το Μωυσή που «δεν τους άφηνε στην ησυχία τους» και που «να τώρα που θα έτρωγε η μούρη τους χώμα» κααί άλλα τέτοια απελπηστικά και πανικόβλητα. Αλλά εδώ ο μεγαλόψυχος ΜΑ δεν τους εγκατέλειψε. Με τη μαγκούρα του Μωυσή τους άνοιξε ένα διάδρομο κι έπνιξε τους Αιγύπτιους μόλις πέρασαν οι Εβραίοι. Τέτοια ωραία, βίαια και εκδικητικά!

Βέβαια πολύ γρήγορα άρχισε να καταλαβαίνει ο λαουτζίκος ότι το τσουκάλι δεν είχε παρά μόνο παχιά λόγια και υποσχέσεις κι αρχίσανε τα παράπονα πρώτα, κι ύστερα τις φωνές, πιο ύστερα τις αγριάδες μέχρι που διαολόστειλαν και τον Μωυσή και τον ΜΑ και ξαναγυρίσανε στα παλιά τους και προσκυνούσανε ένα βόδι. Κάνανε – λέει – και μια σφυγμομέτρηση – έρανο (δεν είχανε ανακαλύψει τα δημοψηφίσματα την εποχή εκείνη) αρπάξανε ό,τι χρυσό είχε ο κοσμάκης για τα γερατειά του κι απ’ αυτόν προέκυψε η λατρεία στο χρυσό βόδι.

Όμως, όπως λέει ο δικός μας «σοφός» λαός: «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!». Πλακώσανε τα ζόρια, πλάκωσε η πείνα, πλακώσανε οι ανάγκες, πλακώσανε οι αρρώστιες, αρχίσανε οι μουρμούρες, αρχίσανε οι αντιδράσεις και οι φασαρίες και στα παραπήγματα (κάτι σαν φαβέλες) αρχίσανε τα δέρνουνται και να σκοτώνουνται τα παλικάρια! Ζορίστηκε άσκημα ο Μωυσής.

Τι να κάνει… τι να κάνει, την κοπανάει και ανεβαίνει σ’ ένα βουνό. Μπορεί να το λέγανε και «Τραμπόρος» ή Νέα Υόρκη! Εκεί – όπως ο ίδιος λέει (τότε δεν υπήρχανε μαγνητόφωνα οπότε όποιος θέλει αρκείται στην …ειλικρίνειά του) – του μίλησε ο Μέγιστος των Αρχηγών (εκπρόσωπος του ΑΑ κι αφού του τράβηξε τ’ αφτιά του έδωσε δυο πλάκες (δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμη τότε τα μνημόνια) και δυο κλωτσιές στα πισινά.

• Άντε χάσου τώρα. Βλήμα!

Αυτά – λένε – έγιναν και περιγράφονται σ’ ένα βιβλίο που το λένε «ΕΞΟΔΟ» της Μυθολογίας των Εβραίων. Μόνο που και σ’ αυτό το βιβλίο γράφεται η μισή αλήθεια. Γιατί οι Εβραίοι έφυγαν μεν από την πρωτεύουσα των Αιγυπτίων, αλλά περιπλανιόντανε για χρόνια στην αιγυπτιακή επικράτεια. Σαράντα χρόνια λέει το βιβλίο αλλά λέει ψέματα! Τους ξεγέλασε κι ο Ιησούς του Ναυή (γιατί γίνανε κι αλλαξοβασιλίκια) μ’ ένα δημοψήφισμα που έκανε (πρωτοφανές για τα χρόνια της «ελευθερίας») τους κάλεσε ν’ αποφασίσουν το ΟΧΙ που όμως πίσω του έκρυβε το ΝΑΙ κι έτσι προδομένοι τους ξαναμάντρωσαν στον ΑΑ, στον ΜΑ και σ’ όλη εκείνη τη λυκοφωλιά (που βέβαια καμία σχέση δεν έχουν με τη σημερινή λυκοφωλιά της ΕΕ και του «διαβολικά καλού» ΑΑ που μας μάντρωσαν κι εμάς).

Και φυσικά σε κανέναν-ε δεν δώσανε λογαριασμό για όλα αυτά ποτέ. Κι ούτε θα δώσουνε γιατί στο μεταξύ ανακαλύψανε και διάφορες «μηχανές» (νόμους τους λένε στις μέρες μας) για να γλιτώνουν (παραγράφονται το λένε εκσυγχρονιστικά!) από τα αίσχη τους. Και τότε όμως είχανε βγει τα βατραχάκια τους που έκρωζαν… Όπως και σήμερα. Γιατί τα βατραχάκια (όπως και οι σύμβουλοι, οι κουκουλοφόροι και το παρακράτος) ποτέ δε λείπουν από ένα αξιοπρεπές και …«δημοκρατικό βασίλειο»!   

Το «πολύ πλάκα» λοιπόν είναι η απάντηση κάποιων εξυπνάκηδων προς τους «περίεργους» που ζητούν να μάθουν ποιοί τα βούτηξαν και πόσα έκαστος από τα 20 εκατομμύρια που διέθεσαν οι «γρασαδόροι» για να μας πειθαναγκάσουν – μέσω των κοράκων τους – να «πειθαρχούμε» στις εκάστοτε εντολές του κάθε παράφρονα.  Έτσι που να μπορούν να «περνάνε» νομοθετήματα σοβαρότατα, χωρίς αντίλογο, χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς αντίδραση, βαρβαροδημοκρατικά.

Βέβαια αν πιστεύουν κάτι τέτοιο οι «άριστοι», ότι δηλαδή θα «περάσουν» όλα αυτά τα νομοθετικά τους εξαμβλώματα μ’ όσα κατασταλτικά μέτρα κι αν χρησιμοποιήσουν, μ’ όσες παγαποντιές κάνουν, μάλλον σφιχταγκαλιάζουν το Μορφέα…

Μαύρη «πλάκα» που τους περιμένει….

Δήμος Σθένης.