Του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Ως γνωστόν από πέρυσι τον Ιούλιο το κράτος είναι… επιτελικό.
Δηλαδή δεν υπάρχει απλώς ένας πρωθυπουργός όπως παλαιότερα, αλλά «κάτι» πολύ ευρύτερο: υπουργοί και υφυπουργοί περί αυτόν, σύμβουλοι, παρασύμβουλοι και παρατρεχάμενοι, ειδικοί και μη, μόνιμοι, μετακλητοί και περαστικοί, υπεύθυνοι και μη. Γι’ αυτό και το Μαξίμου δεν είναι απλώς κέντρο της κυβέρνησης και πρωθυπουργικό γραφείο, αλλά κάτι μεταξύ Λευκού Οίκου και καγκελαρίας, άσχετα εάν εμείς ποτέ δεν ψηφίσαμε πρόεδρο αλά ΗΠΑ ή καγκελάριο αλά Γερμανία.
Κατά μια τραγική ειρωνεία, από τη συνάντηση ενός κεντροδεξιού «μεταρρυθμισμού» αλά Σημίτη και ενός πατριωτισμού αλά Σαμαρά βρεθήκαμε με έναν… προεδρικό πρωθυπουργό που συνήθως περιοδεύει, αφήνοντας την κανονική «δουλειά» στον επιτελάρχη ανιψιό του και στους διάφορους «παρά τω πρωθυπουργώ».
Eτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να παριστάνει ότι όλα τα θετικά –όταν και αν υπάρχουν– εκπορεύονται από αυτόν, τους σχεδιασμούς και τις αποφάσεις του και όλα τα αρνητικά, που μήνα τον μήνα γίνονται τα περισσότερα, προέρχονται από τους υπουργούς που δεν τα υλοποίησαν επιτυχώς.
Με αυτό το σχήμα τα κρούσματα του κορονοϊού είναι λίγα επειδή ο Μητσοτάκης πήρε τις σωστές αποφάσεις την κατάλληλη στιγμή, αλλά όταν πληθαίνουν φταίνε άλλοι και όχι αυτός. Κατ’ αναλογίαν οι κρατικές διαφημιστικές καμπάνιες υπάρχουν επειδή αυτός αποφάσισε να μας ενημερώσει, αλλά για τα όποια προβλήματα οι ευθύνες θα αναζητηθούν αλλού. Σαν αυτός να μη γνωρίζει τίποτε για τον… φόνο.
Αλλά και γνωρίζει και ευθύνεται. Και για την απευθείας ανάθεση της διανομής των 20 εκατομμυρίων ευρώ στην Initiative. Και για τον αποκλεισμό του Documento που καταφανώς δεν αποφάσισε μόνος του ο Πέτσας. Και για τα συμβολικά χρήματα στους πολλούς και τα εκατομμύρια σε λίγους. Αλλωστε αυτόν προστατεύουν όλοι τους κρατώντας με νύχια και με δόντια στο συρτάρι τη λίστα με τα ποσά που δόθηκαν σε κάθε Μέσο.
