Μετά από 350 χρόνια χρήσης του, οι κάτοικοι του χωριού του Πηλίου είναι αποκομμένοι από το πηγαίο νερό της Κρύας Βρύσης * Για άλλη μια φορά πίσω από την εξέλιξη βρίσκονται μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, καθώς πριν από λίγες ημέρες ο δήμαρχος Αχιλλέας Μπέος παραδέχτηκε ότι σκοπός είναι η εμφιάλωσή του – Πρόταση με τη δημιουργία απλών εγκαταστάσεων που θα λύσουν ένα μέρος του προβλήματος υδροδότησης της περιοχής ευρύτερα και θα μειώσουν τις ποσότητες πλαστικών μπουκαλιών έχουν καταθέσει οι κάτοικοι
Οι Σταγιάτες δεν είναι απλά ένα χωριό όπου πάει και τσαμπουκαλεύεται με τους κατοίκους του ο Μπέος. Η διαμάχη τους δεν αφορά μια γραφική κόντρα, βγαλμένη από τις πιο καλτ ημέρες του ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν ο πρώην μεγαλομέτοχος ξεσπούσε στις συνεντεύξεις Τύπου. Ούτε η πηγή των Σταγιατών είναι απλά μια βρύση με λιγάκι πιο παγωμένο νερό σε μια πλατεία.
«Το χωριό υπάρχει εξαιτίας αυτής της πηγής. Εδώ και 350 χρόνια η ζωή και οι παραδόσεις των κατοίκων κινούνται γύρω από αυτό το ιερό νερό. Το συντηρούν το δίκτυο μόνοι τους, με προσωπικά έξοδα και προσωπική εργασία, κάνουν τους τακτικούς χημικούς ελέγχους. Ποτέ κανείς τους δεν διανοήθηκε να το εκμεταλλευτεί οικονομικά και θα αγωνιστούν μέχρι τέλους ώστε να συνεχίζει να τρέχει ελεύθερα και για τις επόμενες γενιές» είχε αναφέρει για τη σημασία της πηγής και τη σχέση του νερού με τον τόπο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που στηρίζει το κίνημα και τα λόγια του διαβάστηκαν πολύ αυτές τις ημέρες.
Στην αδιαφορία απάντησαν με αυτοοργάνωση
Η Κρύα Βρύση, όπως ονομάζεται η πηγή, τροφοδοτεί το χωριό με νερό εδώ και εκατονταετίες. Για να φτάνει όμως το νερό στα σπίτια των κατοίκων, έπρεπε να σηκώσουν πρώτα οι ίδιοι τα μανίκια. Συνεργαζόμενοι ισότιμα, ανέλαβαν να καθαρίζουν μόνοι τους τη δεξαμενή όπου συγκεντρώνεται το νερό, καλύπτοντας με αποτελεσματικότητα και ασφάλεια το κενό που άφηνε το κράτος με τη χρόνια αδιαφορία του. Όσο είχαν στα χέρια τους την υδροδότηση οι κάτοικοι δεν είχε σημειωθεί ποτέ ιστορικά κάποιο επεισόδιο που να οφειλόταν στην ποιότητα του νερού.
Όπως τονίζουν, όταν η ΔΕΥΑΜΒ (Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης – Αποχέτευσης Μείζονος Περιοχής Βόλου) αντιλήφθηκε ότι εκτέθηκε που καθάριζαν μόνοι τους οι κάτοικοι τη δεξαμενή, αποφάσισε να παρέμβει. Αντί όμως να την καθαρίζει, εγκατέστησε χλωριωτή. «Ο χλωριωτής αυτός τρέχει μόνιμα στη δεξαμενή, με αποτέλεσμα τα όρια του χλωρίου να είναι πολύ πάνω από τα επιτρεπτά». Η κίνηση ερμηνεύεται ως μέρος μιας πάγιας τακτικής με την οποία επιχειρείται «να υποβαθμιστεί το πηγαίο νερό και να αμβλυνθούν έτσι οι τοπικές αντιστάσεις».
Η αξιοποίηση των πηγών με βάση τα χρήματα
Λίγο καιρό μετά οι εκτιμήσεις και οι ανησυχίες των κατοίκων επιβεβαιώθηκαν. Πρώτα στις 23 Ιανουαρίου, όταν ο νέος πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ Γιώργος Τόρης δήλωνε στα τοπικά ΜΜΕ: «Γιατί λοιπόν να μην εκμεταλλευτούμε τις πηγές του ξακουστού σε όλο τον κόσμο Πηλίου και να μην εμφιαλώσουμε το άριστης ποιότητας νερό του ώστε να πωλείται σε όλη την Ελλάδα;».
Ακολούθησε τη Μεγάλη Παρασκευή και μέσα στην πανδημία η απροειδοποίητη αλλαγή υδροδότησης του χωριού τους, η οποία γίνεται πλέον από ένα εφεδρικό και ξεχασμένο δίκτυο που είχε κατασκευαστεί στη γειτονική Πορταριά το 2005. Όπως λένε οι κάτοικοι, όταν άνοιξαν τη βρύση τους, έτρεχε σκουριά και χρώμα.
Τέλος, υπήρξε η απάντηση του Αχιλλέα Μπέου μετά από ερώτηση του βουλευτή του ΜέΡΑ 25 Κρίτωνα Αρσένη, στην οποία ανέφερε ότι η νομοθεσία δίνει κάθε δικαίωμα στις ΔΕΥΑ (Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης Αποχέτευσης) όλης της χώρας να προχωρήσουν σε εμφιάλωση νερού.
Η αξιοποίηση των πηγών με βάση τον σεβασμό στο περιβάλλον
Την αντιπρόταση των κατοίκων για την αξιοποίηση του νερού, η οποία έχει κατατεθεί από το 2013, περιέγραψε στην «Ελληνοφρένεια» ο Βαγγέλης Γαλανόπουλος, ένας από τους περίπου 300 μόνιμους κατοίκους του χωριού. «Θα μπορούσε η δημοτική αρχή να δημιουργήσει ένα δίκτυο αγωγών παράλληλα στους δύο χείμαρρους. Ένα ορατό δίκτυο, για το οποίο δεν θα χρειαζόταν ούτε να σκάψει, ούτε να κάνει ζημιές, ούτε να ξοδέψει πολλά χρήματα, και να φτιάξει επίσης κατά μήκος των χειμάρρων σταθμούς προμήθειας νερού. Δημόσιες βρύσες δηλαδή, για να παίρνει ο κόσμος νερό κατευθείαν από τις πηγές. Θα ήταν μια πράξη σωτήρια για την πόλη, γιατί θα περιόριζε, εκτός των άλλων, την κατανάλωση του εμφιαλωμένου νερού και θα ελάφρυνε ταυτόχρονα την επιβάρυνση του ΧΥΤΑ».
«Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στις στάμνες και στα γαϊδουράκια» είναι η απάντηση της δημοτικής αρχής μέχρι σήμερα. Ίσως ένα λόγος είναι ότι η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού στον Νομό Μαγνησίας φτάνει ετησίως τις 24 εκατομμύρια φιάλες…
Η ΑΥΓΗ
