Σε πρώτο επίπεδο, ο στρατός των ΜΜΕ που διαπλέκεται με την κυβέρνηση έκανε αυτό που όφειλε να κάνει.
Εξαφάνισε τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την αποτροπή της κρίσης, όπως συστηματικά εξαφανίζει τον τελευταίο καιρό οτιδήποτε μπορεί να κάνει ζημιά στον Κ. Μητσοτάκη – από τις τερατώδεις γελοιότητες και γκάφες των ανεκδιήγητων υπουργών του μέχρι τις αντιδράσεις των επαγγελματικών φορέων στα κυβερνητικά μέτρα.
Δεν θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο, γιατί η προβολή των θέσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα απαιτούσε και κάποια διαχείριση και η διαχείριση απαιτεί και ένα στοιχειώδες επίπεδο νοημοσύνης. Ας μην ζητάμε ανέφικτα πράγματα.
Σε δεύτερο επίπεδο βγήκε και η εμπάθεια. Περίπου μας είπαν ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποσιωπήθηκαν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αξίζει να προβάλλονται οι θέσεις του. Δεν αξίζει γιατί το 2015 αφαίρεσε την εξουσία από τους νόμιμους ιδιοκτήτες της.
Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί στενοχωριούνται για τη «χαμένη τετραετία» 2015 – 2019, για τις μίζες που δεν πήραν, για τις δουλίτσες που δεν έκλεισαν, για τα φράγκα που δεν «ξέπλυναν» όταν η Αριστερά, έστω και τσαλακωμένη από τη σύγκρουση του 2015, έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια και αύξησε τις συντάξεις και τον κατώτατο μισθό. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το συγχωρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε τρίτο επίπεδο, κάποιοι «συστημικοί» δημοσιογράφοι, με υποτίθεται σοβαρό προφίλ και εργαζόμενοι σε υποτίθεται σοβαρά μέσα, βρήκαν αφορμή να ξεράσουν όλον τον σεξισμό και όλο το κόμπλεξ που κρύβουν μέσα στη μαυρίλα της ψυχής τους.
Αυτό ίσως και να είναι θετικό. Γιατί ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν με τι έχουν να κάνουν: με υπόκοσμο.
Από το κύριο άρθρο της “Αυγής”