Είπε τα αυτονόητα, αλλά πλέον καλείται…. να απολογηθεί ενώπιον της επίσημης Εκκλησίας της Κρήτης, ενώ δέχεται και επιθέσεις από πολλούς… παθιασμένους πιστούς! Ο πατήρ Χαράλαμπος Κοπανάκης, ένας προοδευτικός ιερέας στην ενορία του χωριού Σοκαράς του Ηρακλείου, πριν από λίγες ημέρες, με ένα κείμενό του στο facebook πήρε θέση στη δημόσια συζήτηση για τον κορονοϊό και τη Θεία Κοινωνία.
Και υποστήριξε το, πολύ λογικό, ότι το θέμα είναι η κοινωνία των πιστών και όχι ο τρόπος που αυτή γίνεται.
“Την εποχή που αποφασίστηκε και υιοθετήθηκε η χρήση ίδιου για όλους κουταλιού, το τελευταίο που μπορούσαν να υποθέσουν οι άνθρωποι, ήταν η πιθανότητα μετάδοσης ασθενειών.
Σκεφθείτε οτι μέχρι πριν εναν αιώνα, ειχαμε άγνοια για τη χρησιμότητα του πλυσίματος των χεριών,
ως νούμερο ενα πράξη προστασίας. Συνεπώς η απόφαση για την χρήση ενός κουταλιού
με το οποίο θα Κοινωνούν ολοι οι πιστοί, δεν λήφθηκε με υγειονομικά κριτήρια, αλλά καθαρά για πρακτικούς λόγους.
Οι άνθρωποι τώρα, διαχρονικά έχουμε την τάση να κολλάμε στους τύπους, χάνοντας την ουσία.
Για όσους έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με τα θεολογικά, είναι γνωστό ότι ο Χριστός έδωσε μεγάλη βάση στην διάκριση τύπου και ουσίας.
Συνοψίζοντας, η ουσία για το Χριστιανισμό, είναι να μετέχουν οι πιστοί στη μετάληψη του Άρτου και του Οίνου της κοινής λατρείας. Το επουσιώδες, είναι ο τρόπος που θα γίνεται αυτό”.
Προχωρεί και σε μια θέση, που μάλλον “ενόχλησε” πολύ περισσότερο και από αυτήν για την ίδια τη Θεία Κοινωνία. Διαβάστε: “Στις θρησκείες βέβαια, η σχέση με το παλαιό είναι περίεργη. Σχεδόν σε όλες τις θρησκείες, όποια πρακτική έρχεται από το παρελθόν, λαμβάνει θεση δόγματος, ακόμα και αν πρόκειται για πρακτικό θέμα, στο οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να υπάρχει ευελιξία”.
Οι απόψεις του μπορεί να είναι καινοφανείς για την Ελλαδική ή την Κρητική Εκκλησία, αλλά οι Ορθόδοξες Εκκλησίες σε όλο τον κόσμο, με πρώτη αυτή της Αμερικής, ήδη έχουν θέσει το θέμα να χρησιμοποιούνται κουταλάκια μιας χρήσης.
Τώρα όμως ο ιερέας θα πρέπει να απολογηθεί για τα αυτονόητα…
Ίσως όχι μόνο γ αυτά, αλλά και για το γεγονός ότι ως προοδευτικός άνθρωπος, ανοίγει σύγχρονα θέμα, όπως όταν “τόλμησε” και πάλι να μιλήσει μέσω facebook για την προσφορά του Μανώλη Γλέζου και του Περικλή Κοροβέση.
Σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος δήλωσε στον Τηλεοπτικό Σταθμό CRETA δέχτηκε ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις μετά την ανάρτησή του στα social media και εξήγησε τι ήταν εκείνο που τον ώθησε στο να τοποθετηθεί δημόσια για ένα θέμα που έχει απασχολήσει την επικαιρότητα εν μέσω της πανδημίας.
«Η απάντηση είναι απλή, είμαι κληρικός», ανέφερε ο ίδιος και συμπλήρωσε: «Καλούμαστε να υπηρετήσουμε τον σύγχρονο άνθρωπο, που αμφισβητεί, δεν δέχεται τόσο εύκολα θέσφατα. Αφουγκράζομαι, ζώ ανάμεσα στους πιστούς για 24 χρόνια.»
Ο π. Χαράλαμπος τόνισε πως με την ανάρτησή του, επιχείρησε να διακρίνει την ουσία από τον τύπο. «Το ουσιώδες είναι ο πιστός να λαμβάνει τη Θεία Κοινωνία, το επουσιώδες είναι ο τρόπος που θα την λάβει», ανέφερε χαρακτηριστικά – μεταξύ άλλων.
Ο π. Χαράλαμπος Κοπανάκης αναμένεται να καταθέσει επίσημα και εγγράφως τις απόψεις του για το θέμα μετά και την κλήση της Μητρόπολης Γορτύνης και Αρκαδίας όπου υπάγεται.
Πριν από την ανάρτηση της περασμένης Δευτέρας είχε προϊδεάσει για τις απόψεις του. Σε μια ανάρτησή του στις 11 Μαρτίου, έγραφε:
“Είναι το λιγότερο τραγικό
ο πιστός οποιουδήποτε δόγματος
να πιστεύει οτι τα προϊόντα των τελετουργιών που μετέχει,
είναι αμέτοχα της φυσικής φθαρτότητας.
Ακόμα τραγικότερο
και ίσως φαιδρό,
να ανάγεται αυτή η προσέγγιση
σε πεμπτουσία της πίστεως.
Η μετοχή στη λατρεία
δεν διασφαλίζει
την εξαίρεση κανενός
από την βιολογική θνητότητα.
Είναι τόσος ο κρυφός εγωκεντρισμός του “πιστού”,
που εκθέτει τον ίδιο
και το Θεό που πιστεύει.
Την ίδια ώρα που πιστοί κουβεντιαζουν
τη Θεϊκή θωράκιση τους,
συμβαίνουν άδικοι θάνατοι
και ψυχοσωματικοί βασανισμοί πλασμάτων,
χωρίς καμμιά προστατευτική παρέμβαση.
Ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα
είναι οτι καθημερινά πεθαίνουν 15000 παιδιά κάτω των 5 ετών.
Επίσης απόδειξη οτι τα υλικά της λατρείας
δεν απαλλάσσονται της φυσικής νομοτέλειας,
είναι ότι η Θεια Κοινωνία που φυλάσσεται στους Ναους
καθ ολη τη διάρκεια του έτους,
υφίσταται πρώτα διαδικασία αποξήρανσης
προκειμένου να εμποδιστεί η φυσική αποδόμηση και σήψη.
Τα ωφελήματα που ενδέχεται να έχει ο πιστος από τη μετάληψη,
χρειάζεται να αναζητηθούν σε αλλο επίπεδο
και όχι στο βιολογικό.
Κατά τη γνώμη μου,
αυτές τις ώρες η υπευθυνότητα είναι μορφή πίστης
στον Χριστό που σαρκώνεται στο πρόσωπο μας
και στο πρόσωπο του άλλου”.
Η “επίμαχη” ανάρτηση
“Ευτυχώς πλέον στην εποχή μας,
η δυνατότητα να εκφράζει κανείς τη γνώμη του,
είναι κατοχυρωμένη και εν πολλοίς σεβαστή.
Είναι σημαντικό λοιπόν να εκφραζόμαστε,
αρκεί να το κάνουμε
με αίσθημα ευθύνης και επιχειρήματα.
Η γνώμη μου λοιπόν
εντελώς ξεκάθαρα,
για το θέμα του τρόπου
μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας,
έχει ως εξής.
Την εποχή που αποφασίστηκε
και υιοθετήθηκε η χρήση
ίδιου για όλους κουταλιού,
το τελευταίο που μπορούσαν
να υποθέσουν οι άνθρωποι,
ήταν η πιθανότητα μετάδοσης ασθενειών.
Σκεφθείτε οτι μέχρι πριν εναν αιώνα,
ειχαμε άγνοια για τη χρησιμότητα του πλυσίματος των χεριών,
ως νούμερο ενα πράξη προστασίας.
Συνεπώς η απόφαση για την χρήση
ενός κουταλιού
με το οποίο θα Κοινωνούν ολοι οι πιστοί,
δεν λήφθηκε με υγειονομικά κριτήρια,
αλλά καθαρά για πρακτικούς λόγους.
Οι άνθρωποι τώρα,
διαχρονικά έχουμε την τάση
να κολλάμε στους τύπους,
χάνοντας την ουσία.
Για όσους έχουν ασχοληθεί
έστω και λίγο με τα θεολογικά,
είναι γνωστό ότι ο Χριστός
έδωσε μεγάλη βάση
στην διάκριση τύπου και ουσίας.
Συνοψίζοντας, η ουσία για το Χριστιανισμό,
είναι να μετέχουν οι πιστοί
στη μετάληψη του Άρτου και του Οίνου
της κοινής λατρείας.
Το επουσιώδες,
είναι ο τρόπος
που θα γίνεται αυτό.
Στις θρησκείες βέβαια,
η σχέση με το παλαιό είναι περίεργη.
Σχεδόν σε όλες τις θρησκείες,
όποια πρακτική έρχεται από το παρελθόν,
λαμβάνει θεση δόγματος,
ακόμα και αν πρόκειται
για πρακτικό θέμα,
στο οποίο φυσιολογικά
θα έπρεπε να υπάρχει ευελιξία.
Επειδή λοιπόν είμαστε εγκλωβισμένοι
σε αυτό τον τρόπο προσέγγισης
της εκκλησιαστικής πραγματικότητας,
ψάχνουμε απεγνωσμένα επιχειρήματα
που να κατοχυρώνουν την θαυματουργική
παρεμπόδιση μετάδοσης ασθενειών,
μέσω του κοινού κουταλιού.
Τα επιχειρήματα όμως αυτά,
καθόλου πειστικά δεν είναι,
δεδομένου οτι δεν έχουμε
επιστημονικά στοιχεία
από παλαιότερες εποχές.
Αυτό, θα ήταν εξάλλου αδύνατον,
αφού οι εργαστηριακές αναλύσεις
και οι στατιστικές μελέτες,
είναι νέες πραγματικότητες.
Το σίγουρο όμως που γνωρίζουμε,
είναι ότι η θνησιμότητα τοτε
ήταν στα ύψη,
λόγω της ανεπαρκούς ανάπτυξης
της ιατρικής επιστήμης.
Το κύριο τώρα επιχείρημα
ημών των πιστών,
οτι δηλαδή μέσω της Θείας Κοινωνίας
δεν μεταδίδονται ασθένειες
που κολλάνε με το σάλιο,
μάλλον είναι και υβριστικό.
Κανείς για παράδειγμα
δεν διανοείται να υποστηρίξει
οτι ενα ζευγάρι που έκανε
εκκλησιαστικό Γάμο
και συνεπώς δέχθηκε τη Θεία Χάρη,
είναι αδύνατον ποτέ να χωρίσει.
Κανείς δεν διανοείται να υποστηρίξει
ότι οι ασθενείς που ευλογουνται
με το λαδάκι του ευχελαίου
οπωσδήποτε θεραπεύονται.
Θα ήταν επίσης φαιδρό
να πούμε οτι κάποιος που βαπτίζεται,
κλειδώνει απαραίτητα η ύπαρξη του
στον Εκκλησιαστικό χώρο.
Οι άνθρωποι δε που καποια στιγμή
δεχόμαστε χειροτονία
και καθισταμεθα κληρικοί,
δεν χάνουμε μαγικά τις αδυναμίες μας.
Τις κουβαλάμε και μάλιστα
στις περισσότερες των περιπτώσεων
τις μεγενθυνουμε στην πορεία.
Αυτά και πολλά άλλα
που θα μπορούσαμε να πούμε,
καταδεικνύουν ότι η πίστη
δεν λειτουργεί με όρους μαγείας
και αυτοματοποιημένους μηχανισμούς
αναχαίτισης της όποιας φυσικής νομοτέλειας.
Κατά τη γνώμη μου,
θα ήταν πολύ εύκολο
να αλλάξουμε τον τρόπο μετάδοσης
της Θείας Κοινωνίας,
χωρίς να πλήττεται διόλου η ουσίας της πίστης.
Βέβαια δεν τρέφω ουδεμία αυταπάτη
οτι αυτό πρόκειται να συμβεί.
Το μόνο που διεκδικώ,
είναι η ξεκάθαρη κατάθεση της γνώμης μου”.
Επιτέλους ένας ιερέας με ανοιχτό μυαλό. Όταν δε, τον ακούς να εξηγεί ευαγγέλιο πραγματικά νιώθεις άνθρωπος. Χίλια μπράβο του.οχι σαν κάτι παπάδες που παρακαλούν την Παναγία να κάψει τους πρόσφυγες……