Ο Αδωνις Γεωργιάδης έσπευσε εχθές να στηρίξει τον απροκάλυπτο κυνισμό του Τάκη Θεοδωρικάκου επαναλαμβάνοντας το θεώρημα ότι στον καπιταλισμό κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει τον εργοδότη να απολύσει ή να μειώσει τους μισθούς στους εργαζόμενους.
Το θέμα όμως δεν είναι τι έχουμε ούτε πότε τους συμφέρει να το θυμούνται. Το θέμα είναι η ευθεία και αναίσχυντη ομολογία ότι έρχονται μειώσεις μισθών. Και μάλιστα των χαμηλών μισθών, αυτών δηλαδή που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης.
Και έρχεται και μετατροπή των συμβάσεων σε εργασία εκ περιτροπής, δηλαδή σε μισή δουλεία. Και μας λένε, ωμά, ότι οι ίδιοι δεν θα κάνουν τίποτα για να εμποδίσουν αυτή την καταστροφή, γιατί «έχουμε καπιταλισμό».
Μπορεί λοιπόν να πάρουν οι επιχειρηματίες εξαιρετικά γενναιόδωρη κρατική στήριξη, αλλά η κυβέρνηση δεν προτίθεται να βάλει όρους για να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας και τις συμβάσεις των εργαζομένων.
Την ίδια στιγμή φαίνονται στον ορίζοντα και τα πρώτα μαύρα μαντάτα για τις συντάξεις.
Η μαύρη εργασία, η έκρηξη της ανεργίας, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές, αλλά και η απουσία ουσιαστικών ελέγχων με τη νέα κυβέρνηση έχουν δημιουργήσει μια τρομακτική πτώση στα έσοδα του ΕΦΚΑ.
Και αυτό σημαίνει ότι κάπου στο τέλος του χρόνου η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε δύο επιλογές: ή να στηρίξει τα ασφαλιστικά ταμεία ή να μειώσει συντάξεις. Αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά του Άδωνι και του Θεοδωρικάκου, είναι σαφές τι θα διαλέξει.
Ας μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν. Η σημερινή κυβέρνηση είναι μεγαλύτερη καταστροφή από την ίδια την πανδημία. Διότι αντιλαμβάνεται την κρίση ως ευκαιρία να σαρώσει τα πάντα και δεν μπαίνει καν στον κόπο να το κρύψει. Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν.
Από το κύριο σχόλιο της “Αυγής”
