Οι καλλιτέχνες και γενικότερα οι πνευματικοί δημιουργοί καλλιεργούν τις οικουμενικές αξίες του ανθρώπου με δεσπόζουσα την Ελευθερία, οι οποίες αποτελούν το θεμέλιο της Δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.
Ταυτόχρονα διευρύνουν τις ευαισθησίες σε σημαντικά ζητήματα και απελευθερώνουν με την Τέχνη τους τον ψυχισμό, διατηρώντας ζωντανό το όραμα για ένα φωτεινότερο κόσμο. Η ενδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, της βαθύτερης πνευματικής επικοινωνίας και ηθικής ανύψωσης είναι βασικό στοιχείο της δουλειάς τους και του λειτουργήματός τους.
Ο βαθμός σεβασμού τους από την εκάστοτε πολιτική εξουσία, είναι το καθοριστικό μέτρο κατά πόσο θέλει η ίδια να δημιουργήσει ένα ζωντανό μέλλον για την κοινωνία και τους πολίτες της.
Η απαξίωση που έτυχαν οι καλλιτέχνες από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με όχημα τον ολοκληρωτικό προσανατολισμό στην αδηφάγα αγορά, είναι χτύπημα συνειδητό στην καρδιά της Δημοκρατίας και στις καθολικές αξίες ζωής που αυτή συμπυκνώνει ως καθημερινό ήθος.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Υπουργός Πολιτισμού κ. Μενδώνη, παρά τις αυτοτελείς τεράστιες ευθύνες τις οποίες έχει. Το κεντρικό ζήτημα είναι η κυβερνητική πολιτική με επικεφαλής τον κ.Μητσοτάκη που θεωρεί τον Πολιτισμό κοινωνικό απόβλητο!
Η απαξίωση στο πρόσωπο ενός μεγάλου δημιουργού, όπως του Σταύρου Ξαρχάκου, είναι μια αντιπροσωπευτική «στιγμή» ενός εγκλήματος κατά των καλλιτεχνών και του Πολιτισμού που κρατάνε όρθια την ψυχή του λαού σε δύσκολες περιστάσεις όπως αυτή που βιώνουμε. Θέλουν τον λαό πεινασμένο, πνευματικά, ηθικά και πολιτικά υποταγμένο.
Στην απαξίωσή τους απαξιώνεται συνολικά η κοινωνία των πολιτών και ανακηρύσσεται η εκπορνευμένη νεοφιλελεύθερη μεταμοντέρνα αγορά με το κέρδος και την πολλαπλή βαρβαρότητα ως η μοναδική θεότητα.
Η Αντίσταση και η υψηλή Δημιουργία υπήρξαν στις δύσκολες εποχές οι δύο μορφές μιας ακατάλυτης ενότητας που μας έφεραν έως εδώ ελεύθερους και αξιοπρεπείς και έτσι θα συνεχίσουμε ενάντια στον επερχόμενο ολοκληρωτισμό και στην ολική πορνεία αξιών και συμβόλων.
«Ραφιγουράρεται χώρα με πόρτες και στενά, παραθύρι της Πουλισένας.
ΠΟΥΛΙΣΕΝΑ. Αννούσα, βλέπω κουζουλή πως είσαι, μηδέ πλιό σου
γνώση, καημένη, σα θωρώ, βάνεις στο καύκαλό σου.
Δε με στοχάζοσου το πώς το ΄κανα ομπρός τους μόνο,
με τέχνη, πως τους αγαπώ τάχα, να τσί κομπώνω;
Πουτάνα δίχως πονηριά, δίχως ονύχια η γάτα,
ρουφιάνα δίχως ψόμματα, κακά τωνε μαντάτα !»
«Κατζούρμπος», Γεωργίου Χορτάτση.
