Μια επιστολή Καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας προς τους γονείς
Επιστολή προς τους γονείς απευθύνει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Σοφία Αυγητίδου, με αφορμή το νέο σχέδιο νόμου για την παιδεία.
Δείτε αναλυτικά την επιστολή της που δημοσιεύει το tvxs.gr:
Αγαπητοί γονείς,
γράφω αυτή την επιστολή με διπλή ιδιότητα, ως μητέρα και ως καθηγήτρια σε Παιδαγωγικό Τμήμα στο Πανεπιστήμιο. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου με αφορμή το σχέδιο Νόμου που κατατέθηκε προς ψήφιση και αφορά στην εκπαίδευση των παιδιών μας. Η εκπαίδευση αποτελεί μια πορεία που βιώνουμε καθημερινά μαζί με τα παιδιά μας από πολύ μικρή ηλικία και μέχρι να αποκτήσουν γνώσεις, δεξιότητες και προσόντα για να αυτονομηθούν στη ζωή τους. Πώς θα εξηγήσουμε στα παιδιά μας που ήδη αγκομαχούν για να ανταποκριθούν στην καθημερινή σχολική πραγματικότητα ότι τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο;
Ότι εισάγεται η τράπεζα θεμάτων που η προηγούμενη εφαρμογή της έδειξε σχεδόν αδύνατη την κάλυψη του περιεχομένου της λόγω του όγκου και της δυσκολίας της; Μιας τράπεζας θεμάτων που παραγνωρίζει ότι τα παιδιά διαφέρουν σημαντικά λόγω των πολλαπλών εκπαιδευτικών και κοινωνικών ικανοτήτων και ανισοτήτων και απομακρύνει τους εκπαιδευτικούς από το να προσαρμόσουν τη διδασκαλία στο συγκεκριμένο πλαίσιο της τάξης τους; Πώς θα εξηγήσουμε γιατί σχεδόν διπλασιάζονται τα εξεταζόμενα μαθήματα στο Γυμνάσιο κατά την ολοκλήρωση κάθε σχολικής χρονιάς; Γιατί οι επιδόσεις τους στο Λύκειο να συνυπολογίζονται για την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο; Δεν ήταν αρκετό που τα παιδιά της Γ’ Λυκείου συναγωνίζονται σαν «άλογα κούρσας» για μία θέση στο Πανεπιστήμιο; Δε φτάνει το άγχος και η πίεση των παιδιών και των οικογενειών τους την τελευταία χρονιά του Λυκείου; Χρειάζεται αυτή να επιμηκυνθεί και στα τρία χρόνια του Λυκείου;
Εν τέλει τι ζητάμε από τα παιδιά μας; Να αντέξουν σ’ αυτούς τους παράλογους ρυθμούς, να ξεχάσουν ότι είναι άτομα με πολλά ενδιαφέροντα και σύνθετες προσωπικότητες και να επενδύσουν αποκλειστικά στη στείρα αναπαραγωγή και αποστήθιση της γνώσης; Και γιατί όλα αυτά; Οι εξετάσεις δεν έχουν καμία σχέση με την καλύτερη μάθηση των παιδιών μας. Αντίθετα, η παιδαγωγική σχέση με τους εκπαιδευτικούς τους και η εξασφάλιση μιας διδασκαλίας που τα εμπνέει, δίνει κίνητρα, ενισχύει τη συμμετοχή τους, αναγνωρίζει τις δυνατότητές τους και τα στηρίζει διευκολύνουν τη μάθηση. Ποιο κλίμα δημιουργούν όμως μέσα στην τάξη η έμφαση στις εξετάσεις και στην τράπεζα θεμάτων; Γιατί επιλέγεται η επείγουσα εισαγωγή των αλλαγών αυτών και πώς θα τη βιώσουν τα παιδιά μας; Το σχολείο γίνεται εχθρικό, οι μαθητές νοιώθουν ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν και ότι η σχολική «επιτυχία» είναι μακρινός στόχος.
Αναβάθμιση του σχολείου λοιπόν, όπως τιτλοφορείται το σχέδιο νόμου, αλλά για ποιον και με ποιον τρόπο; Είναι φανερό ότι πολλά παιδιά θα μείνουν έξω από αυτό το εντατικό, χωρίς οφέλη, σχολείο. Μέσα σε όλες τις δυσκολίες που περνά η κοινωνία σήμερα, μη έχοντας ξαναβρεί τους οικονομικούς ρυθμούς της και υπό την απειλή δυσμενέστερων όρων για την εργασία και την αξιοπρεπή καθημερινή διαβίωση στην παρούσα συγκυρία, ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε νέα μέτρα στην εκπαίδευση των παιδιών μας.
Τα προτεινόμενα αυτά μέτρα θα δυσχεραίνουν τη ζωή των παιδιών μας, χωρίς καθόλου να οδηγούν στην καλύτερη μάθηση, στη σχολική επιτυχία και στην ευημερία τους. Εκτός, αν παραδεχτούμε ότι για να παρακολουθήσει κανείς το σχολείο επιτυχώς χρειάζεται παράλληλα να έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει τα φροντιστήρια. Είναι τελικά τα φροντιστήρια μόνο που ωφελούνται από τις διατάξεις αυτού του σχεδίου νόμου; Γιατί δεν γίνεται μια ορθολογικοποίηση της ύλης έτσι ώστε να γνωρίζουμε τι χρειάζεται να μάθουν τα παιδιά μας σε κάθε βαθμίδα και πώς αυτή η γνώση έχει μια συνέχεια; Γιατί δεν δίνεται χρόνος για τη διδασκαλία των εννοιών και αναγκάζονται οι εκπαιδευτικοί να «τρέχουν» με την ύλη ανεξάρτητα αν όλα τα παιδιά μαθαίνουν ή όχι; Γιατί δεν στηρίζονται οι εκπαιδευτικοί των σχολείων με συστηματικές επιμορφώσεις, καλύτερο εξοπλισμό, καλύτερες συνθήκες εργασίας και συνεχώς αμφισβητούνται για την επάρκειά τους; Γιατί δεν υποστηρίζονται οι οικογένειες μέσω μιας δίκαιης κοινωνικής και εργασιακής πολιτικής για να μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους;
Μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς ως γονείς για την αναβάθμιση του σχολείου; Ναι. Να διεκδικήσουμε μέσα από τους Συλλόγους και τις Ενώσεις Γονέων και Κηδεμόνων ένα ανθρώπινο σχολείο για τα παιδιά μας με ποιοτική εκπαίδευση, καλύτερους χώρους, λιγότερους μαθητές και μαθήτριες στις τάξεις, λογικές απαιτήσεις που δεν τα εξουθενώνουν, με αντισταθμιστικά μέτρα για όλα τα παιδιά. Να διεκδικήσουμε τους χιλιάδες μόνιμους διορισμούς που ήδη έχουν προκηρυχτεί και δεν προχωρούν από την πολιτεία, προκειμένου να γίνεται η έναρξη των σχολείων με πληρότητα σε εκπαιδευτικούς, να ξεκινούν τα μαθήματα εγκαίρως, χωρίς άλλες χαμένες διδακτικές ώρες για τα παιδιά μας. Να διεκδικήσουμε ως φορολογούμενοι πολίτες που ανταποκρινόμαστε με συνέπεια στις υποχρεώσεις μας απέναντι στην πολιτεία να πράξει το χρέος της για τη στήριξη των παιδιών, των οικογενειών τους και των εκπαιδευτικών σε πραγματικά αναβαθμισμένα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα. Δυστυχώς αυτές οι πρόνοιες δεν φαίνεται να απασχολούν το προτεινόμενο σχέδιο νόμου για την παιδεία.
