Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι τραγικό, αλλά έχει γούστο τελικά αυτό που εξεστόμισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τη συμπεριφορά του ποιμνίου της Εκκλησίας κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα. Χρησιμοποιήστε, είπε, κάποιον από τους λόγους που επιτρέπουν τη μετακίνηση· στον δρόμο κόφτε αλάργα και πηγαίνετε στον τόπο προσκυνήματος και λατρείας, στον συνωστισμό του εκκλησιάσματος με άλλα λόγια. Για δες ο πονηρός. Αυτοί οι άνθρωποι διαφεντεύουν τη ζωή μας, σωματική -κυρίως-, πνευματική και ψυχική. Μην εκπλησσόμαστε -τέτοιοι και τόσοι είναι, αξιακά φτωχούληδες αλλά με αξιώματα.
Αρνούνται οι πολιτικοί του εικοστού πρώτου αιώνα, φιλελεύθεροι και μη, να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με την ηγεσία της Εκκλησίας. Καταλαβαίνει κανείς ποιο είναι, άρα, το μέλλον της χώρας στον ανοιχτό και ακόμη μακρύ δρόμο της επιστήμης και της κοινωνικής συνύπαρξης: μαύρο, κατάμαυρο, ανελέητα σκοτεινό, ανήλιαγο, ασφυκτικό και λοιπά. Το ιερατείο δεν φταίει -τη δουλειά του κάνει, τα συμφέροντά του υπερασπίζεται [και ας αφήσουν στην άκρη οι πραματευτές του όλα εκείνα τα περισπούδαστα περί σωτηρίας της ψυχής και άλλες δογματικές πομφόλυγες -σαν κρύα και άνοστα αστεία ηχούν]. Το θέμα είναι ότι οι Ελληνες πολιτικοί δεν τολμάνε να διαχωρίσουνν τα τσανάκια μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας, να πάρει ο καθένας τον δρόμο του, να μην ενοχλεί ο ένας τον άλλο, να ηρεμήσει η κοινωνία και να πάψουν οι λοιδορίες των πιστών προς τους άπιστους και τούμπαλιν.
Οι νυν Ελληνες πολιτικοί, κυρίως αυτοί της τάχα φιλελεύθερης κυβέρνησης, αποδεικνύονται άψογοι και βιρτουόζοι στις μικροαπατεωνιές, κόντρα μάλιστα στις δικές τους αποφάσεις όταν έχουν απέναντί τους τον μπαμπούλα των ιεραρχών, ακόμη και των ενοριακών παπάδων. Τρομάξανε οι γιατροί να πείσουν τους ιερωμένους ότι απαγορεύεται αυστηρότατα η θεία μετάληψη και ο συγχρωτισμός, τώρα πολιτικοί και παπάδες πάνε να βρουν τρόπους να συνεχιστεί η ιεροσυλία [διότι περί ιεροσυλίας πρόκειται] της έλευσης των πιστών στις εκκλησίες κατά τις ημέρες της Λαμπρής [Πάσχα κατά την επίσημη εκκλησιαστική ορολογία, εβραϊστί Πέσαχ = πέρασμα].
Ο ανεκδιήγητος αυτός εκπρόσωπος διατηρεί ακόμη τη θέση του, ακόμη και τώρα, που παρακινεί στην ουσία τους πιστούς να διαστρεβλώσουν, να παρακούσουν, να παραβούν, να εξαπατήσουν, να παραβιάσουν, να παρανομήσουν αδερφέ, την κυβερνητική οδηγία περί απαγόρευσης εκκλησιασμάτων. Τι να πει κανείς. Δεν είναι βέβαια ο μόνος με τέτοια νοοτροπία στην κυβέρνηση -είναι οι πλείστοι, απλώς δεν έχει δοθεί σε όλους η ευκαιρία να αποδείξουν, περιτράνως δε, την ευήθειά τους και την παρωχημένη νοοτροπία που τους δέρνει [υπολογισμός, συμφέρον, ιδιοτέλεια και εντέλει δουλοφροσύνη]. Και ο λαός τούς υφίσταται, εκών άκων [αλλά γιατί και έως πότε;].
Οι άνθρωποι αυτοί κοντεύουν να μας γίνουν οικείοι παρά τα όσα ξεφουρνίζουν ασυλλόγιστα [όποιος ελεύθερα δεν συλλογάται δεν συλλογάται καλά, ξέρουμε από αγωνιστές προγόνους -οι άνθρωποι αυτοί δεν γνώρισαν και δεν νομίζω να γνωρίσουν ποτέ τι σημαίνει ελευθερία, πολλώ δε μάλλον τι είναι ελευθερία]. Μη μας γίνει οικείο το πρόσωπο του τέρατος, θα γίνουμε και οι ίδιοι τέρατα [όσοι νομίζουμε ότι δεν έχουμε γίνει ακόμη].
Εφημερίδα Συντακτών