Του Μανώλη Βαρδουλάκη
Με αφορμή τα περιοριστικά μέτρα που παίρνονται και του τρόπου που εφαρμόζονται για την αποφυγή μετάδοσης του κορωναϊού θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις.
Η λογική των μέτρων είναι να αποφύγουμε τον συγχρωτισμό και έτσι να περιορίσουμε την γρήγορη μετάδοση του κορωναϊο. Αυτό είναι σωστό. Να εξετάσουμε όμως , με μερικά παραδείγματα,αν τα περιοριστικά μέτρα και ο τρόπος που εφαρμόζονται έχουν το καλύτερο αποτέλεσμα για την αποφυγή του συγχρωτισμού.
Υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες που ζουν σε πόλεις και σε μικρά διαμερίσματα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δυνατόν να μην μπορούν να κάνουν μια βόλτα ; Πού υπάρχει μεγαλύτερος συγχρωτισμός σε αυτά τα σπίτια ( μικρός και κλειστός χώρος ) ή σε μια πλατεία (ανοικτός χώρος ) 2000 τμ που βρίσκονται 60-70 άτομα που τηρούν τις αποστάσεις μεταξύ τους;
Υπάρχουν οικογένειες που ζουν σε μεγάλα διαμερίσματα αλλά δεν έχουν αυλή και κήπο.Τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, θα τριγυρνούν όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν και εργάζονται σε πόλεις, αλλά έχουν αγροτική περιουσία στο Νομό τους ή σε διπλανό Νομό. Αυτοί αν πάνε στα χωράφια τους (δεν δουλεύει κανείς από χόμπι , θέλει να ενισχύσει το εισόδημα του )θα αυξήσουν τον συγχρωτισμό ή θα μεταφέρουν τον ιό στα χωράφια;
Είναι λογικό να κολυμπά ή να ψαρεύει ένας άνθρωπος σε άδεια παραλία και να του επιβάλλεται πρόστιμο;
Είναι λογικό να υπάρχουν βουνά, παραλίες, πάρκα κ.α να είναι άδεια και να μην μπορεί να πάει ένας πολίτης μια βόλτα για να ξεφύγει από το άγχος που του δημιουργεί η κατάσταση που έχει δημιουργήσει η πανδημία;
Πολλά ερωτήματα μπορεί να βάλει κάποιος για να καταλάβει την λογική μερικών από τα περιοριστικά μετρά και κυρίως από τον τρόπο εφαρμογής τους.
Εκτός από τα παραπάνω προβλήματα έχουμε τα περισσότερα ΜΜΕ να βομβαρδίζουν συνεχώς τον κόσμο. Αυτό δεν είναι ενημέρωση, είναι ψυχολογική τρομοκρατία. Ενισχύεται διαρκώς η πεποίθηση ότι τα ΜΜΕ δεν έχουν στόχο την ενημέρωση αλλά να επιβάλλουν την άποψη ότι: την κύρια ευθύνη την έχει ο κόσμος για να κρύψουν τις σοβαρές αδυναμίες του δημόσιου συστήματος υγείας και των λύσεων που πρέπει να δοθούν.
Άλλο πράγμα οι συναθροίσεις (πάνω από 10 άτομα ) και άλλο τα παραπάνω . Φαίνεται ότι άρχισαν να καταλαβαίνουν αυτοί που αποφασίζουν ότι δεν μπορούν να ζουν οι άνθρωποι σε αυτές τις συνθήκες και ξεκίνησαν να παίρνουν μέτρα ψυχολογικής στήριξης. Καλύτερα θα ήταν τα μέτρα που παίρνουν να δημιουργούν όσο το δυνατό λιγότερα προβλήματα.
Η άποψή μου
Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν περιοριστικά μέτρα (πχ αναστολή λειτουργίας σχολείων –χώρων ψυχαγωγίας – πολλών δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών και πολλά άλλα ), όπως δεν ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να υπάρχει ενημέρωση για την πανδημία. Ισχυρίζομαι όμως ότι πρέπει να εξεταστούν ξανά μερικά από τα μέτρα αυτά και ο τρόπος εφαρμογής τους. Διαισθάνομαι ότι αν δεν γίνει αυτό, όταν τελειώσει αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την οικονομική στενότητα που έχει δημιουργηθεί, θα ψάχνουμε πολλούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους για να λύσουμε τα ψυχολογικά προβλήματα που θα έχει δημιουργήσει η πανδημία.
Όλος ο κόσμος έχει καταλάβει τον κίνδυνο και πάρα πολλοί έχουν φοβηθεί , για τον λόγο αυτό παίρνουν μέτρα από μόνοι τους, πχ δεν κάνουν ή δεν δέχονται επισκέψεις στα σπίτια τους, οι νέοι προσέχουν τις ευπαθείς ομάδες, έχουν δημιουργηθεί πολλές ομάδες αλληλεγγύης, και πολλά άλλα. Αυτά δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει αλληλεγγύη και συναίνεση, σε λογικά και τεκμηριωμένα μέτρα, στοιχεία απαραίτητα που βοηθούν στη λύση σοβαρών προβλημάτων. Για τον λόγο αυτό οι αποφάσεις πρέπει να έχουν κυρίως διαπαιδαγωγικό -ενημερωτικό χαρακτήρα και πολύ λίγο κατασταλτικό . Επίσης οι αποφάσεις πρέπει να εξετάζονται συνεχώς και αν δημιουργούν προβλήματα πρέπει να αλλάζουν εκτός και αν αυτοί που τις παίρνουν έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Λύσεις υπάρχουν πάντα (πχ διπλασιασμός Λαϊκών αγορών ) αρκεί να υπάρχει πίεση , από αυτούς που ζουν το πρόβλημα , για να υπάρξει πολιτική βούληση να βρεθεί η κατάλληλη λύση.
