Του Βασίλη Πάικου
Παραείναι δύσκολο το πρόβλημα εκεί πάνω στον Έβρο. Και μπερδεμένο, πολύ μπερδεμένο. Και, βέβαια, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ίσως δεν υπάρχουν καν λύσεις.
Όχι τουλάχιστον τέτοιες που θα μπορούσαμε να τις διαχειριστούμε μόνοι μας. Ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν εμπνευστούμε. Όσα ΜΑΤ κι όσο στρατό κι αν στείλουμε στα… χαρακώματα. Όσα και όποια «ανθρώπινα δικαιώματα» κι αν αναστείλουμε. Όσα «πραγματικά πυρά» κι αν χρησιμοποιήσουμε στα περάσματα του Έβρου. Όσα τηλεοπτικά πολεμικά ανακοινωθέντα κι αν εκδώσουμε. Το πρόβλημα, βλέπετε, μας υπερβαίνει…
Μπορεί ν’ αποτελούν καραμπινάτα fake news τα υποστηριζόμενα από την Άγκυρα, περί πυροβολισμών κατά προσφύγων στον Έβρο από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Με δεν ξέρω πόσους νεκρούς. Ή και ο ισχυρισμός ότι το Λιμενικό μας αναποδογυρίζει ή τρυπάει φουσκωτές βάρκες στο Αιγαίο, με στόχο τον πνιγμό των ικετών της φιλοξενίας μας. Αν όμως το σημερινό πολεμικό κλίμα δεν εκτονωθεί άμεσα, δεν αποκλείεται σε λίγο, να μην είναι και τόσο fake τα ανάλογα news. Πολύ περισσότερο που είναι αδύνατον να ελεγχθούν ένας-ένας οι πάντες ως προς τη συμπεριφορά τους. Ούτε μπορεί να αποκλειστεί η ύπαρξη θερμοκέφαλων κάθε λογής προθέσεων, και από τις δύο πλευρές των συνόρων, χερσαίων και θαλασσίων. Πολύ περισσότερο που εντοπίζεται ήδη η ύπαρξη και η δράση «συντεταγμένων θερμοκέφαλων» χρυσαυγίτικης απόχρωσης στα νησιά αλλά και στον Έβρο, με αποστολή τις προβοκάτσιες και με στόχο την όξυνση του αντιμεταναστευτικού κλίματος.
Από κυβερνήσεως άρξασθαι δε. Δεδομένου ότι εκείθεν, κατά κύριο λόγο, εκπορεύεται το πολεμικό κλίμα. Όταν ακούγονται από κυβερνητικά χείλη δηλώσεις του τύπου «οι δυνάμεις μας αμύνονται του πατρίου εδάφους» ή περί «εχθρικής εισβολής προς κατάλυση των συνόρων μας». Κι ενώ «ανατίθεται» η διαχείριση της κατάστασης στα στρατηγικά μυαλά των ΜΜΕ, ε, τότε τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν παντός ελέγχου. Όταν μάλιστα, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, οι κυβερνητικοί και οι παρακυβερνητικοί διαχειριστές των «πληροφοριών» και του κλίματος, μέσα στον οίστρο του εθνολαϊκιστικού τους παραληρήματος, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι, στην τελική, παίζουν το παιχνίδι του Ερντογάν…
Οι επιλογές και η πράξη…
Ναι λοιπόν, δεχόμαστε σήμερα ασυνήθιστα οξεία πρόκληση, ευθέως επιθετικής μορφής, από τον Ταγίπ Ερντογάν. Η Ευρώπη και προπάντων εμείς, ως χώρα πρώτης υποδοχής προσφύγων και μεταναστών. Όχι διά των όπλων, αλλά με τη βάρβαρη «χρησιμοποίηση» των κατατρεγμένων του κόσμου μας. Όμως δεν μπορούμε και δεν θέλουμε (και καλά κάνουμε που δεν θέλουμε) να κηρύξουμε τον πόλεμο στον Ερντογάν. Ας συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον πως ο Ερντογάν είναι ο αντίπαλος, από ‘κείνον προέρχεται η απειλή, και όχι από τους κατατρεγμένους. Απέναντί μας όμως, στον Έβρο και στο Αιγαίο, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, με ανθρώπους της ανάγκης. Της έσχατης ανάγκης. Κι αυτό δεν γίνεται ούτε να το παραβλέπουμε, ούτε να το ξεχνάμε. Εξ αυτού καθορίζεται, πρέπει να καθορίζεται και η συμπεριφορά μας.
Υπάρχουν όθεν δύο επιλογές. Αυτή του Διεθνούς Δικαίου και της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που σημαίνει τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και είναι η επιλογή του σύγχρονου πολιτισμού. Και υπάρχει και η άλλη. Εκείνη της βίαιης απώθησης, της με κάθε μέσο αποτροπής, των κλειστών κέντρων κράτησης, ίσως και των ξερονησιών. Πρόκειται για την σκληρή δεξιά αντίληψη, την κατάφωρα αντιανθρωπιστική, την αντιανθρώπινη. Τη συνοδευόμενη από στρατιωτικά εμβατήρια. Και φαίνεται πως η ελληνική κυβέρνηση σαφώς επιλέγει τη δεύτερη γραμμή…
Όσο για την Ευρώπη και τις δικές της υποχρεώσεις, εντάξει, καλό και άγιο που όλοι δέχονται πως το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και όχι μόνο ελληνικό. Καλή και άγια η ενίσχυση των δυνάμεων της Frontex. Καλό και άγιο που αποφάσισαν να μας δώσουν έκτακτο πριμ 700 εκατομμυρίων. Καλό και άγιο που οι τρεις ευρωπρόεδροι (του Συμβουλίου, της Επιτροπής και του Κοινοβουλίου) επισκέφτηκαν τη μεθόριο του Έβρου και μίλησαν θερμά για το πρόβλημά μας. Και λοιπόν; Μετά απ’ αυτά, τι; Γιατί μ’ αυτά μονάχα δεν γίνεται τίποτα απολύτως.
Το μόνο πραγματικά γενναίο αλλά και αποτελεσματικό βήμα, θα ήταν ν’ ανοίξουν, επιτέλους, τα σύνορά τους οι ευρωπαϊκές χώρες, για να δεχτούν όλες το προσφυγικό «βάρος» που τους αναλογεί. Αλλά τι τα θέλετε, από τη σημερινή άτολμη, «αναποφάσιστη» και, ως εκ τούτου, αναποτελεσματική Ευρώπη, από την επί της ουσίας «μικρή» Ευρώπη, μην το περιμένεις. Ούτε καν τώρα. Με την κατάσταση στο μη περαιτέρω. Και ξέρετε κάτι; Στην πράξη, και η Ευρώπη, παίζει κι εκείνη το παιχνίδι του Ερντογάν…
Πηγή: Αυγή
