Τη στήριξη της στη φεμινιστική απεργία στη δουλειά και στο σπίτι, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, αύριο Κυριακή 8 Μαρτίου, εκφράζει με ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου. Παράλληλα δηλώνει ότι συμμετέχει σε συγκέντρωση και πορεία στις 12:30 στα Λιοντάρια.
Η ανακοίνωση
Η 8η Μάρτη, κόντρα στην εικόνα που παρουσιάζουν, δεν είναι μια μέρα γιορτής, αντίθετα καθιερώθηκε βασισμένη σε αγώνες χειραφέτησης των γυναικών στην εργασία και το σπίτι. Στις 8 Μάρτη του 1857 οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού στη Νέα Υόρκη κινητοποιήθηκαν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους, απαιτώντας ίση αμοιβή για ίση δουλειά. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί και οι γυναίκες ήταν στις πρώτες γραμμές του. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτησή τους. Ο εορτασμός της 8ης Μάρτη καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρα Τσέτκιν κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς. Είναι μέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις εργάτριες που έσπασαν το φόβο τους, τολμώντας να διεκδικήσουν όσα τους ανήκαν. Σήμερα συνεχίζουμε τους αγώνες ενάντια στη διπλή και τριπλή εκμετάλλευση, την καταπίεση και τις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία, στο σπίτι και στο δρόμο.
Στην ΕΕ της “προόδου” και της “δημοκρατίας” οι γυναίκες έχουν συνολικές οικονομικές απολαβές κατά 41,1% λιγότερο από τους άνδρες. Στην Ελλάδα, το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει το 45,2%. Ακόμη, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για το Σεπτέμβρη του 2018, το ποσοστό των εγγεγραμμένων μακροχρόνιων ανέργων είναι για τις γυναίκες 64,5% και τους άνδρες 35,95%. Η κρίση του καπιταλισμού και οι πολιτικές υπέρβασής της προς όφελος του κεφαλαίου χτύπησαν τις εργαζόμενες γυναίκες με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερο τη σημερινή εργασιακή ανασφάλεια, με την ελαστική, μαύρη, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία να είναι ο κανόνας, ιδιαίτερα για τις μετανάστριες, οι οποίες εργάζονται κατά κύριο λόγο με αυτούς τους όρους. Τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα αντιμετωπίζουν φοβερές διακρίσεις στους χώρους δουλειάς, αποκρύπτοντας τις περισσότερες φορές τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό υπό το φόβο του στιγματισμού, της απόλυσης κλπ. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί και τις σεξιστικές διακρίσεις για το διχασμό της εργατικής τάξης και την ένταση της εκμετάλλευσης.
Οι εργαζόμενες και φτωχές γυναίκες καλούνται να σηκώσουν και ένα ακόμη φορτίο, αυτό της εργασίας στο σπίτι, η οποία οξύνθηκε από τη κατάρρευση των όποιων υπηρεσιών πρόνοιας υπήρχαν πριν και θυσιάστηκαν στο βωμό της «αποπληρωμής του χρέους» και των ιδιωτικοποιήσεων. Η ανατροφή των παιδιών, το μαγείρεμα, η φροντίδα των γηραιότερων, των αρρώστων και άλλες οικιακές εργασίες που όμως είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, εξακολουθούν να αποτελούν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα «ευθύνη» των γυναικών. Οι γυναίκες συνεπώς ασκούν δύο εργασίες: μια εξ ολοκλήρου απλήρωτη στο σπίτι και μία κακοπληρωμένη στον εργασιακό τους χώρο.
Ταυτόχρονα, επιδιώκεται να ασκηθεί έλεγχος στα γυναικεία σώματα με την επαναφορά σκοταδιστικών πολιτικών απαγόρευσης του δικαιώματος στην έκτρωση που προσπαθούν να θεσμοθετήσουν κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες. Στην Ελλάδα η ΝΔ προωθεί κάθε σκοταδιστικό ιδεολόγημα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μεθόδευσε την αλλαγή προς το χειρότερο του Ποινικού Κώδικα για το βιασμό. Είναι τέτοια η υποκρισία τους, που ενώ ενοχλούνται από τις εκτρώσεις, δεν ενοχλούνται καθόλου που οι εργαζόμενες μητέρες ή εγκυμονούσες είναι έρμαια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, χωρίς καμία κρατική προστασία από τις απολύσεις και την ανεργία. Πριν 2 χρόνια το δικαστήριο της ΕΕ νομιμοποίησε τις απολύσεις εγκύων, δίνοντας το ελεύθερο στους εργοδότες που θεωρούν πως μια έγκυος εργαζόμενη είναι κοστοβόρα και μη παραγωγική να μπορούν ανά πάσα στιγμή να την απολύσουν χωρίς κυρώσεις. Παράλληλα, οι άδειες, τα επιδόματα μητρότητας είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης, ενώ όσες εργάζονται με ελαστικούς όρους είναι σε ακόμα δυσμενέστερη θέση μην έχοντας πρακτικά κανένα εργασιακό δικαίωμα και κανένα λόγο πάνω στο σώμα τους.
Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η καθημερινή έμφυλη βία που βιώνουν οι γυναίκες στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο. Οι επίσημοι μόνο αριθμοί είναι τρομακτικοί: 87.000 γυναικοκτονίες μέσα στο 2017, 13 εκατομμύρια γυναίκες στην ΕΕ έχουν δεχθεί σωματική βία μέσα σ’ ένα χρόνο ενώ 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, με την Ελλάδα να κατέχει την 3η θέση. Πέρα από αυτούς τους αριθμούς ας αναλογιστούμε και αυτούς που δεν καταγράφονται: τις συνεχείς παραβιάσεις στους χώρους εργασίας, τους καθημερινούς βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, την ενδοοικογενειακή βία. Γιατί οι αστυνομικές αρχές το θεώρησαν άνευ σημασίας, γιατί ο φόβος που δημιουργεί η κοινωνία για την ομολογία τέτοιων περιστατικών είναι τεράστιος και η αντιμετώπιση του κράτους και της κοινωνίας απέναντι στο θύμα σε πολλές περιπτώσεις αντί για υποστηρικτική είναι ενοχοποιητική. Κι αν αυτή είναι η καθημερινότητα των γυναικών στη δουλειά, το σπίτι και το δρόμο, ας αναλογιστούμε και τη ζωή των γυναικών στα στρατόπεδα των προσφύγων που κάτω από άθλιες συνθήκες έχουν να αντιμετωπίσουν και την απειλή του βιασμού και των σωματεμπόρων. Εκτός από τις γυναίκες, με την βία, την καταπίεση, την περιθωριοποίηση και τον – εργασιακό και κοινωνικό – αποκλεισμό βρίσκονται αντιμέτωπα και όσα πρόσωπα δεν συμπεριλαμβάνονται στα κυρίαρχα πρότυπα σεξουαλικότητας. Η ομοφοβία και η τρανσφοβία έρχονται να προστεθούν σε όλα τα παραπάνω σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων στο σπίτι, στο δρόμο και στη δουλειά.
Οι κυβερνήσεις, η ΕΕ είναι συνένοχοι σε αυτό το παιχνίδι, καθώς όχι μόνο δεν επιδιώκουν έστω και νομοθετικά να άρουν κάποιες διακρίσεις, αλλά αντίθετα ενισχύουν το πλαίσιο των πατριαρχικών σχέσεων εξουσίας, ενώ συνολικά το κράτος, η αστυνομία και τα δικαστήρια γυρνάνε την πλάτη στις φωνές των γυναικών, αλλά και ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων που κακοποιούνται καθημερινά. Είναι χαρακτηριστική η αντιμετώπιση που έχει η αστυνομία, αλλά και τα δικαστήρια απέναντι σε περιστατικά έμφυλης βίας, τα οποία τις περισσότερες φορές κανονικοποιούνται, ή ακόμη αποδίδονται σε “λάθος” συμπεριφορά του θύματος που προκάλεσε τη βία. Είναι η ίδια κουλτούρα του βιασμού που εκκινά από αντιλήψεις κατωτερότητας του γυναικείου φύλου και πρακτικές έμφυλης καταπίεσης και βίας. Είναι οι βαθιά ριζωμένες αντιδραστικές αντιλήψεις ότι μια γυναίκα είναι εκ φύσεως κατώτερη, ότι αν προκαλέσει με το ντύσιμο ή το φερσιμό της είναι λογικό να βιαστεί, ακόμα και να σκοτωθεί.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, τις καθημερινές γυναικοκτονίες, τις παρενοχλήσεις, τους βιασμούς, τον εργασιακό μεσαίωνα εμείς δε θα σταματήσουμε να υψώνουμε τις φωνές μας. Είναι αναγκαία η έμπρακτη αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας εργατικού και φεμινιστικού κινήματος, ένας αγώνας οργανωμένος από τα κάτω χωρίς ανάθεση στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μακριά από το λόμπινγκ ή την αναζήτηση κυβερνητικών λύσεων. Ενώνουμε τους αγώνες μας με κάθε γυναίκα και ΛΟΑΤΚΙΑ+ υποκείμενο που αγωνίζεται για να ξεριζώσουμε τις σεξιστικές και φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές από την κοινωνία, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καμία έμφυλη, φυλετική και ταξική διάκριση.
Παλεύουμε για:
-Ίση αμοιβή για ίση εργασία ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους σε κάθε τομέα της ζωής. Ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και μείωση των ωρών εργασίας.
–Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (παιδικούς σταθμούς, γηροκομεία κλπ).
–Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Πλήρης προστασία της μητρότητας, αλλά και του δικαιώματος στην έκτρωση. Κανένας έλεγχος στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών χωρίς περιορισμούς και για τους δύο γονείς, πλήρη δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλες και όλους, εργαζομένους και ανέργους, ντόπιους και μετανάστες.
-Καμία διάκριση βάσει φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού σε κανένα χώρο. Όχι στη διάσπαση της εργατικής τάξης με βάση τον έμφυλο καταμερισμό της εργασίας. Αποφασιστικό χτύπημα του σεξισμού σε κάθε του έκφραση. Πλήρη δικαιώματα τεκνοθεσίας και για τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα. Πλήρης αναγνώριση των διεμφυλικών [τρανς] και ιντερσεξ ατόμων, ίσα δικαιώματα χωρίς διακρίσεις.
–Καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού, αποφασιστική σύγκρουση μαζί της. Σε κάθε νομό να λειτουργήσουν με κρατική χρηματοδότησηιατροδικαστικά κέντρα και να ανοίξουν τώρα δωρεάν δημόσιες δομές νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης για θύματα έμφυλης βίας κάθε μορφής.
–Να αναγνωριστεί νομικά η γυναικοκτονία και το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και σε περιπτώσεις έμφυλης βίας.
—
Γραφείο Τύπου ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α Ηρακλείου
