Πώς πρέπει ν’ αγαπούμε το Θεό, γέροντά μου; ρώτησε. Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου

Τις πολιτικές να χτυπήσουμε, όχι τους δυστυχείς…

(Φωτογραφία: Άφιξη βάρκας με 27 μετανάστες αφρικανικής καταγωγής στη Σκάλα Συκαμινιάς Λέσβου EUROKINISSI)

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

andrikakisalekos@gmail.com

Με πραγματικά έντονο προβληματισμό αλλά και απογοήτευση παρακολουθώ όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες με τις χιλιάδες των ανθρώπων, εκείνων των δυστυχισμένων, που άφησαν πίσω την πατρίδα τους, τα σπίτια, τη ζωή τους, όχι για μια καλύτερη ζωή, αλλά σε πρώτη φάση, για να έχουν ζωή… Για να έχουν ζωή τα παιδιά τους.

Αυτοί, ο Ερντογάν και ό,τι εκφράζει ο “σουλτάνος”, χρησιμοποιεί αυτή τη δυστυχία, που κι ο ίδιος προκάλεσε, για να εκβιάσει και να παίξει τα δικά του εθνικιστικά παιχνίδια στην περιοχή.

Εμείς, οι άλλοι που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τον Ερντογάν, βλέπουμε στα πρόσωπα αυτών των “καταραμένων”, τον Ερντογάν και το “μίσος” προς ό,τι αυτός εκφράζει… Λέμε – δια των επίσημων ανακοινώσεων της κυβέρνησης- ότι δεχόμαστε επίθεση. Και δεν εννοούμε τον Ερντογάν και τα στρατοκρατικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά τους “καταραμένους”… Γιατί, ως χώρα, ξεκαθαρίσαμε ότι ούτε βέτο ασκήσαμε (κι λέει άλλα ο Πορτοσάλτε, σα να απευθύνεται σε ανόητους) κατά της Τουρκίας. Επιτρέψαμε, με την υπογραφή μας, και τα “χάδια” της Ευρώπης και τη στήριξη του ΝΑΤΟ…

Κι έτσι μια ολόκληρη χώρα πλέον στέκεται όχι απέναντι στην αιτία του προβλήματος που οδηγεί δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, να πάρουν τα βουνά και τις θάλασσες με τα παιδιά και το βιός τους στην πλάτη, αλλά απέναντι σε αυτούς τους δυστυχισμένους που δεν ξέρουν αν την επόμενη ώρα θα πνιγούν από το “σπρώξιμο” του Ελληναρά στη Λέσβο, που δε φταίει κιόλας αν γκαστρώθηκε σαν κουνέλα η προσφυγομάνα (…) ή από το όπλο κάποιου από εκείνους τους ΜΑΤατζήδες που πριν από λίγα μόλις 24ωρα χτυπούσε και προκαλούσε τον Ελληναρά (που δεν φταίει για το γκάστρωμα…) κι εμείς του εκφράζαμε συμπαράσταση…

Έχουμε λοιπόν, μια αυταρχική κυβέρνηση από την πλευρά της Τουρκίας, που χρησιμοποιεί τη δυστυχία για να κάνει τα δικά της παιχνίδια. Και μια άτολμη και αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση από τη δική μας πλευρά, που δεν έχει φυσικά σχέδιο αλλά ούτε και πολιτική τόλμη να θέσει τον Ερντογάν, την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ απέναντι στις ευθύνες τους, κάνοντας απλά τα αυτονόητα, όπως πχ η έκφραση του βέτο ή το αίτημα της σύγκλησης Συνόδου Κορυφής, ώστε να διεθνοποιηθεί το ζήτημα.

Κι έτσι αυτή την ώρα εμφανίζεται η μισή ελληνική κοινωνία να ζητάει να πυροβολούνται και να πνίγονται οι “πράκτορες του Ερντογάν”, όπως θεωρούν όλους εκείνους τους δυστυχισμένους που ψάχνουν να φύγουν από την Τουρκία όχι για να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά να περάσουν προς την Ευρώπη. (προφανώς υπάρχουν και οι “πράκτορες”, αλλά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ψύχραιμα σκεφτόμενος ότι η γκαστρωμένη μάνα, ή εκείνη η άλλη με τα τρία παιδιά στην αγκαλιά, είναι “πράκτορες του εχθρού”…)

Κι αυτή η “μισή ελληνική κοινωνία” τα βάζει με την άλλη μισή, εκείνη που λέει “‘άνθρωποι είναι, άνθρωποι είμαστε”… Με λόγια βαριά…

(Αν ανατρέξετε στις αναρτήσεις του Candiadoc στο facebook θα δείτε πραγματικά το μίσος πώς εκφράζεται… Εναντίον των ανθρώπων στα σύνορα, εναντίον όσων εκφράζουν διαφορετική θέση αλλά και εναντίον των ανθρώπων του Candiadoc που βρεθήκαμε “πληρωμένοι προδότες” αλλά “π@@@@@νας παιδιά”…)

Ας προβληματιστούμε όλοι γι αυτό το κλίμα. Για το κλίμα που ξέχασε την έννοια της ανθρωπιάς, για τη “λογική” του ας πνίξουμε τον άλλο, και τι μας νοιάζει που θέλει να σώσει τα παιδιά του…

Κι ας θυμηθούμε, οι μισοί και παραπάνω ίσως Έλληνες, απόγονοι κάποιων άλλων κατατρεγμένων είναι… Εκείνων που ήρθαν το 1922 και χαρακτηρίζονταν από τους “Ελληναράδες” εκείνης της εποχής “τουρκόσποροι” και “παστρικές”… Μπορεί και κάποιοι από τους σημερινούς “Ελληναράδες” που ξερνούν μίσος να είναι απόγονοι εκείνων των κατατρεγμένων “τουρκόσπορων” και “παστρικών”…

Ας θυμηθούμε τον Καζαντζάκη στον “Χριστό Ξανασταυρώνεται”, καθώς ξεκινά και η Σαρακοστή. Και δεν είναι σωστή και αληθινή νηστεία και η προσευχή στο στασίδι στις εκκλησιές, μετά από τέτοιες κατάρες κατά των δυστυχισμένων…

«– Κι ο κάθε άνθρωπος, είπε ο Μανολιός συνεπαρμένος, μπορεί να σώσει ολάκερο τον κόσμο∙ πολλές φορές το συλλογίζουμαι, γέροντά μου, και τρέμω∙ τόσο λοιπόν μεγάλη ευθύνη έχουμε; Τι πρέπει να κάνουμε πρι να πεθάνουμε; Ποιος είναι ο δρόμος, παπα-Φώτη;

Σώπασε. Η νύχτα πια είχε πέσει, οι γριές είχαν ανάψει φωτιές και μαγείρευαν, τα παιδιά κουκούβιζαν γύρω τους πεινασμένα και περίμεναν. Ο Μανολιός άπλωσε το χέρι, άγγιξε το γόνατο του παπα-Φώτη, που ‘χε βυθιστεί σε συλλογισμούς και δε μιλούσε.

– Πώς πρέπει ν’ αγαπούμε το Θεό, γέροντά μου; ρώτησε.

– Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου.

– Και πώς πρέπει να αγαπούμε τους ανθρώπους;

– Μοχθώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο.

– Και ποιος είναι ο σωστός δρόμος;

– Ο ανήφορος».