Του Θανάση Καρτερού
Ο ένας αποφασίζει να διαθέσει δώδεκα χιλιάρικα του Δημοσίου για την κοπή πίτας των υπαλλήλων του υπουργείου. Ο άλλος -περιφερειάρχης αυτός- αποφασίζει το ίδιο.
Ο τρίτος αποφασίζει να βολέψει τους μετακλητούς κομματικούς συνταξιούχους, αφήνοντάς τους να έχουν και το μισθό και τη σύνταξη.
Και η τέταρτη αποφασίζει να κάνει κεραμιδαριό την Παιδεία, εξισώνοντας με μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής τα πτυχία των ΑΕΙ με τα πτυχία που αγοράζει όποιος φυσάει τον παρά από ιδιωτικά κολέγια.
Αυτά είναι τα τελευταία παραδείγματα. Αλλά όπου και να γυρίσει το μάτι σου τα ίδια κάνουν. Σαν ιδιοκτήτες του κράτους και των χρημάτων που δεν τους ανήκουν ή σαν πειρατές. Πήραν το κάστρο, μοιράζονται -και μοιράζουν- τα λάφυρα.
Παραβιάζοντας το σύνταγμα, τις υποσχέσεις τους και κάθε κανόνα ηθικής. Και γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια τις αντιδράσεις που οι λοβιτούρες τους προκαλούν στην κοινωνία. Την ανεπανόρθωτη ζημιά στις συνειδήσεις. Και φυσικά τις τρύπες στα δημόσια οικονομικά.
Δυο συμπεράσματα.
Το πρώτο: Χαμπάρι δεν έχουν πάρει ότι εφαρμόζοντας παλιές συνταγές οδηγούν τη χώρα -και τον εαυτό τους, αλλά αυτό λίγο μας νοιάζει- σε νέα κρίση. Ηθική, πολιτική, οικονομική. Όλες οι αυτοκριτικές και οι μετάνοιες τους αποδείχτηκαν σκέτη απάτη. Τα ίδια και χειρότερα κάνουν πάλι.
Και το δεύτερο, πιο σημαντικό: Δεν ντρέπονται. Τσίπα μηδέν. Δεν τους νοιάζει παρά μόνο η στομάχα, δική τους και των μεγάλων αφεντικών. Και η σίτιση της αγέλης, που γαβγίζει και δαγκώνει για την εξουσία τους.
Είναι οι ίδιοι που από το πρωί μέχρι το βράδυ γάβγιζαν για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Μιλούσαν για κομματικό κράτος του Τσίπρα. Άρπαζαν κάθε πταίσμα, κάθε αβλεψία, κάθε ανοησία, για να λασπώσουν όλο το πολιτικό προσωπικό της προηγούμενης κυβέρνησης.
Έκαναν κομμάτια ανθρώπους με συκοφαντίες κάθε είδους.
Και ύστερα ήρθαν οι Πατέρες, οι Διαματάρηδες, οι Κοντολέοντες, οι “γαλάζιοι” παππούδες, η κολεγιά με τους εμπόρους της Παιδείας, οι παρτούζες με τον ΣΕΒ και οι πίτες της ντροπής.
Ποια ντροπή; Τελικώς, φαίνεται ότι κι αυτή είναι αριστερό μειονέκτημα. Αλλά, όπως και να ’χει, αριστερή υποχρέωση είναι, μπροστά σε τέτοιο χάλι, να σηκωθούν οι τόνοι. Δεν είναι ώρα για ευγένειες, παιδιά. Θα τα ρημάξουν όλα, αν δεν μπει φραγμός στην ξεδιαντροπιά τους…
Πηγή: Αυγή
