Με μια συγγνώμη από το Άουσβιτς, ο Άδωνις Γεωργιάδης επιχείρησε να διαγράψει το αντισημητικό και φασιστικό του παρελθόν και να πλασαριστεί στο πλαίσιο του politically correct, όπως επιβάλει το κοστούμι του πολιτικού κατεστημένου της χώρας.
Έπρεπε να βρεθεί ως επικεφαλής αντιπροσωπείας στον τόπο μαρτυρίου εκατομμυρίων Εβραίων, για να διαπιστώσει ότι τα στρατόπεδα εξόντωσης δεν χτίστηκαν «για τουριστικούς λόγους το 1948» όπως ισχυριζόταν στο περιβόητο βιβλίο του ο «δάσκαλός» του Κ. Πλεύρης, το οποίο προωθούσε επί χρόνια στις εκπομπές του. Με μια δακρύβρεχτη δήλωση – πρόκληση, διαπιστώνει μόλις το 2020 τι συνέβη στο Άουσβιτς και προσπαθεί να αποτινάξει το μαύρο παρελθόν του.
Όμως το παρελθόν του Άδωνι δεν είναι απλώς μια «ρετσινιά» και δεν είναι και τόσο «παρελθόν». Πρόκειται για τον θαυμαστή του Πατακού και νοσταλγό της Χούντας, κολλητό των απογόνων των αρχιβασανιστών της Μακρονήσου, βουλευτή του ακροδεξιού ΛΑΟΣ που ξεπετάχτηκε εμπορικά και πολιτικά με την προγονοπληξία ενώ εκτός από τα βιβλία του Πλεύρη, συνυπάρχει διαχρονικά στις κοινοβουλευτικές ομάδες με το γιο του αρνητή του ολοκαυτώματος, που εκφράζει παρόμοιες απόψεις. Η υποκρισία, που συχνά φτάνει στα όρια της φαιδρότητας όπως σε εκδηλώσεις του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, επιβάλλεται εμφανώς από την ανάγκη να είναι «συμβατός» με τις θέσεις της εξουσίας που απολαμβάνει μετά τη μεταγραφή του στη ΝΔ.
Από δίπλα του και ο νέος βουλευτής της ΝΔ Κ. Μαρκόπουλος, που ως δημοσιογράφος συνδέεται με την ανήκουστη επιχείρηση του Πρώτου Θέματος να «βάλει» στον πολιτικό χάρτη και να ενισχύσει τη Χρυσή Αυγή τα πρώτα χρόνια της κρίσης, παρουσιάζοντας τη νεοναζιστική συμμορία ως «προσκόπους» που συνόδευαν γριούλες στα ΑΤΜ.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν δείχνει καμία ειλικρινή μεταμέλεια αλλά συνεχίζει να αναπτύσσει όλη την ακροδεξιά και μισαλλόδοξη ατζέντα, την ξενοφοβία, το ρατσισμό, την κομμουνιστοφοβία, τον ιστορικό αναθεωρητισμό, πλην του αντισημητισμού, που εργαλειακά παραλείπει. Ακόμη και μόλις πριν 10 μέρες, την ώρα που μεταδιδόταν η είδηση για το θάνατο 12 ανθρώπων σε προσφυγικό ναυάγιο, ο Άδωνις Γεωργιάδης ωρυόταν ότι «αλλοιώνουν τη χώρα», επιχείρημα απευθείας από τα συρτάρια των νεοναζί και κάθε ακροδεξιάς οργάνωσης σε όλη τη Δύση, βάσει της θεωρίας της «μεγάλης αντικατάστασης».
Πέρα από αποθέωση του αμοραλισμού, η «συγγνώμη» μπροστά από το κολαστήριο της ανθρωπότητας δεν ξεπλένει το παρελθόν ούτε το διαγράφει γιατί ο Άδωνις δεν άλλαξε ποτέ μπαίνοντας στη Νέα Δημοκρατία. Άλλαξε μάλλον η ΝΔ, όπως μαρτυρούν οι ακραίες θέσεις και οι διάφοροι «κλώνοι» του που αναπαράγονται μέσα στο κόμμα.
