Του Θανάση Καρτερού
Με αφορμή την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, όσα εκεί έγιναν και δεν έγιναν, ειπώθηκαν και δεν ειπώθηκαν, και την τελική ελληνική τρύπα στο αμερικανικό νερό, επανήλθε το αγαπημένο σπορ των social media.
Η υποτιθέμενη ανικανότητα, ελαφρότητα, ημιμάθεια, ανεπάρκεια, του Μητσοτάκη. Και νά τα καλαμπούρια, νά τα σατιρικά βίντεο, νά ο διαγωνισμός της ατάκας εις βάρος του. Καθώς μάλιστα στο κόλπο μπαίνουν, διακριτικά αλλά μπαίνουν, και κάποιοι νεοφυείς στην από δω Αριστερά, το πράγμα παίρνει στην υπερβολή του χαρακτήρα παραπλάνησης.
Γιατί; Μα γιατί από τον συγκεκριμένο Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. του ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές. Ούτε ο εξωγήινος, ούτε τα μπερδέματα με τον Ρουσσώ και τον Αϊνστάιν, ούτε οι ουκ ολίγες γκάφες του δεν αποσόβησαν το πέρασμα της γραμμής και της προπαγάνδας τους. Μα αυτά δεν ήταν του Μητσοτάκη, θα πεις. Ακριβώς. Κι αυτό μας προσγειώνει από την πλάκα στην πραγματικότητα.
Όταν μιλάμε για τον Μητσοτάκη, μιλάμε για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας. Έμπειρο και αποτελεσματικό. Για μια συστοιχία ΜΜΕ, με τεράστιες δυνατότητες. Και για λεφτά που υπάρχουν – για την επικοινωνία, την προπαγάνδα, την εξαγορά.
«Τόσο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, όμορφο τ’ άσχημο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό…», έγραψε ο Σαίξπηρ και το υιοθέτησε ο Μαρξ.
Τόσα ΜΜΕ, τόση καλοπληρωμένη προπαγάνδα, τόσοι πρόθυμοι κονδυλοφόροι, τόσοι φιλόδοξοι τεχνοκράτες, τόσοι ολιγάρχες, τόσοι παπάδες, όχι μόνο θα κάνουν και κάνουν τον Μητσοτάκη από ανεπαρκή πανέξυπνο. Από κρυόκωλο, Λατίνο εραστή – τι γκόμενος είσαι εσύ! Από αμήχανο πολυμήχανο. Αλλά όσο και για όσο τους παίρνει θα τον κρατούν κυρίαρχο. Κι ας πάει και το παλιάμπελο της χώρας.
Γιατί τους κάνει τη δουλειά. Δεν είναι καθόλου ανεπαρκής όταν τους χαρίζεται. Όταν αφήνει εκατομμύρια χωρίς μέρισμα για να κανακέψει την Εκάλη. Όταν εποφθαλμιά το κοινωνικό κράτος, αλλά ανυμνεί το κράτος της καταστολής. Όταν καταργεί τη δέκατη τρίτη σύνταξη, παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες την αύξηση του βασικού μισθού, προσκυνά με ευλάβεια τον νεοφιλελευθερισμό.
Βλέπετε εσείς κάποια ανοησία σ’ αυτά; Κάποια ανεπάρκεια; Και ήταν ανεπαρκής ή προγραμματισμένη και προβλέψιμη η στάση του στην Ουάσιγκτον; Ακόμα και η ανεπάρκειά του στο προσφυγικό δεν έχει όλα τα στοιχεία της προβλέψιμης, ταξικά αντιδραστικής, ξενοφοβίας;
Αν την ταξική επάρκεια που διακρίνει τη Δεξιά και τον ίδιο θέλουμε να τη βαφτίσουμε στοχευμένη ανεπάρκεια – απέναντι στους συνταξιούχους, στους μη έχοντες, στους μελαψούς, στους διαφορετικούς, καλώς.
Αλλιώς, είναι επαρκέστατος, σκληρός μάλιστα, στην ταξική και ιδεολογική του τοποθέτηση και πράξη. Κι αν έχει κάποιο νόημα να τον παίρνουμε στην πλάκα, είναι για να δείχνουμε την ανυποληψία ενός συστήματος εξουσίας που στηρίζει τη διαχείρισή του στον συγκεκριμένο. Με τις συγκεκριμένες δυνατότητες…
* Πηγή: avgi.gr
