Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες μέρες από τον σάλο που προξένησε το πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας, το οποίο φρόντισε να «ενημερώσει» το (ομολογουμένως ανδρικό κατά πλειονότητα) φίλαθλο κοινό για… τον «δημογραφικό κίνδυνο» που διατρέχει η χώρα, και κυρίως, να προωθήσει ως κεντρικό ζήτημα επί του θέματος ένα από τα βασικότερα δικαιώματα των γυναικών: το αν έχουν την κυριότητα των σωμάτων τους.
Δείτε επίσης: Ο Αδ. Γεωργιάδης έσπευσε να συγχαρεί εφημερίδα με πρωτοσέλιδο που παίρνει θέση κατά του δικαιώματος στις εκτρώσεις
Μπορεί το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση να μην είναι κάτι καινούργιο για τον δημόσιο διάλογο, μάλιστα συμπεριλαμβάνεται στα θεμελιώδη δικαιώματα που αναγνωρίζει ο ΟΗΕ, ενώ αποτελεί νόμο και του ελληνικού κράτους, ωστόσο, η νεοσυντηρητική και εθνικιστική στροφή που παρατηρείται διεθνώς δεν θα μπορούσε να μην έχει βάλει στο στόχαστρο, άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε κεκαλυμμένα, ακόμα και την κυριότητα των γυναικών επί των σωμάτων τους και τον οικογενειακό τους προγραμματισμό.
«Ξαφνικά τους πήρε ο πόνος για τα αγέννητα παιδιά»
«Αφορμή» των κατά τόπους κρουσμάτων αποτελεί το δημογραφικό ζήτημα και η γήρανση του πληθυσμού, τα οποία αποτελούν προνομιακό έδαφος για μια «ήπια» εισβολή του εθνικιστικού παροξυσμού της νέας Δεξιάς στο κοινωνικό σώμα, προκαλώντας και οξύνοντας συντηρητικά αντανακλαστικά.
Η συνθήκη αυτή, ακόμα και αν για την ώρα στη χώρα μας φαίνεται να μην υιοθετείται από το κυβερνητικό προσωπικό με καθαρό τρόπο, χωρίς να λείπουν φυσικά τα «ναι μεν αλλά», ουσιαστικά προτείνει μια κατάσταση εξαίρεσης με εν δυνάμει θύματα τις γυναίκες και κίνδυνο, όχι μόνο να επιστρέψει ο δημόσιος διάλογος δεκαετίες πίσω, αλλά και να δημιουργηθεί ένα νέος δημοσιονομικός κίνδυνος, όπως έχει αποδειχθεί ότι αναπτύσσεται ραγδαία όπου οι διαδικασίες αντισύλληψης, ελέγχου των γεννών και οικογενειακού προγραμματισμού καθίστανται παράνομες.
Τη μικρότερη σημασία φαίνεται να έχει το γεγονός ότι τα νούμερα των αμβλώσεων στην Ελλάδα «δεν βγαίνουν» έτσι ώστε, ακόμα και με τα γνωστά συντηρητικά άλματα σκέψης, να μπορεί να τεκμηριωθεί μια τέτοια θέση – στοιχείο που καθιστά το εν λόγω κίνημα ευθεία συνέπεια, και μάλιστα πολιτική, του διεθνούς νεοδεξιού «πανικού».
«Καμία συζήτηση»
Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστα χρόνια από τότε που η Ιρλανδία, θεωρούμενη καθυστερημένη ως προς το ζήτημα, καταργούσε μέσω δημοψηφίσματος ξεχασμένο άρθρο του Συντάγματος που έβαζε σε κίνδυνο χιλιάδες γυναίκες κάθε χρόνο.
Επίσης, δεν είναι λίγες οι χώρες, για παράδειγμα στην Λατινική Αμερική, που με αφορμή τον φεμινιστικό αντίλογο που συνεχίζει να ορθώνεται διεθνώς μετά το κίνημα #MeToo, βιώνουν κινήματα κατά συντηρητικών διατάξεων της νομικής ζωής, διεκδικώντας το αυτονόητο.
«Καμία συζήτηση για το δικαίωμα στην άμβλωση, τα σώματά μας μας ανήκουν», φωνάζουν από άκρη σε άκρη τα φεμινιστικά κινήματα, συλλογικότητες και οργανώσεις σε όλο τον κόσμο.
Μένει να δούμε εάν η εταιρεία που διαχειρίζεται τους σταθμούς του Μετρό της Αθήνας θα αποσύρει την εν λόγω διαφήμιση και εάν θα ζητήσει συγνώμη χωρίς περιστροφές πως οι υπεύθυνοι είδαν στο συγκεκριμένο περιεχόμενο «άλλη μια διαφήμιση».
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Sportime πριν μερικές εβδομάδες:
Κωστής Λιερός, Left.gr
