Του Παντελή Μπουκάλα
Λοιπόν; «Ολα καλά, όλα ανθηρά» όπως λέει στην παλιά ελληνική ταινία ο Νίκος Ρίζος; Ή, «όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα», όπως λέει ο Κ. Π. Καβάφης στη «Θάλασσα του πρωιού», για να μην ξεχνάμε ότι έξι μήνες τώρα βρισκόμαστε κάτω από «πιο φωτεινό ουρανό»;
Αν το θέλουμε πολύ, έτσι θα ’ναι. Και στην κυβέρνηση το θέλουν πολύ να γίνει πιστευτό ότι το ποτήρι της πρωθυπουργικής επίσκεψης στις ΗΠΑ ήταν γεμάτο, ολόγεμο. Και μάλιστα γεμάτο ελληνικότατο ούζο. Σαν το ποτήρι που ύψωσε ο Μάικ Πομπέο, για να καλωσορίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να διαβεβαιώσει, φωταδιστής και αυτός, ότι «το μέλλον στη σχέση των δύο χωρών διαγράφεται φωτεινότερο».
Πρώτο κέρδος λοιπόν, κατά την πάγια εξωραϊστική λογική, πρώτο σημάδι φιλελληνισμού και συμπόρευσης με την Ελλάδα στα του Αιγαίου, η επιλογή του ούζου από τους Αμερικανούς οικοδεσπότες, που κάτι θα ’χουν μάθει βέβαια από διπλωματία και τεχνικές κολακείας, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.
Δεύτερος άριστος οιωνός η γαλανόλευκη γραβάτα που επέλεξε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, αν και προσωπικά τη βρίσκω τόσο καλόγουστη όσο και το εθνοπρεπώς βαμμένο μαγιό που φοράνε οι πολίστες των διαφόρων εθνικών ομάδων. Τρίτο κέρδος το «γεια μας» που είπαν σε σχεδόν άψογα ελληνικά, κατά την πρόποσή τους, ο κ. Πομπέο και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς. Τέταρτο, ο έπαινος Αμερικανού δημοσιογράφου για τα άψογα αγγλικά του κ. Μητσοτάκη, «καλύτερα από του Τραμπ».
Πράγματι, άψογα τα αγγλικά του πρωθυπουργού, το ζήτημα όμως είναι τι προλαβαίνεις να πεις και ποιες λέξεις επιλέγεις. Ο κ. Μητσοτάκης δεν πρόλαβε να πει πολλά παρόντος του Αμερικανού προέδρου. Ακροατής ήταν (σε προσβλητική αναλογία χρόνου 1:18), ήδη ευτυχής και περήφανος που βρισκόταν στο Οβάλ Γραφείο. Και αυτό το κατάλαβε και το εκμεταλλεύθηκε ο υπερόπτης κ. Τραμπ. Οπως το έχει καταλάβει κάθε Αμερικανός πρόεδρος, υποδεχόμενος οποιονδήποτε Ελληνα πρωθυπουργό: ένας ηγεμόνας που περιμένει απαιτητικά τα δώρα του.
Το κυριότερο δώρο που προσέφερε ο κ. Μητσοτάκης, με αντίδωρο τη μειδιώσα τραμπική σιωπή στα μείζονα, ήταν ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως «προβλέψιμου (predictable) συμμάχου». Προφανώς το είπε σε αντιδιαστολή προς τον απρόβλεπτο Ερντογάν. Αλλά το είπε στον συμφεροντολογικά απροβλεπτότατο Τραμπ. Παραβλέποντας επιπλέον ότι στη γλώσσα της σκληρής πολιτικής, της πραγματικής δηλαδή, το «προβλέψιμος» μεταφράζεται σε πειθήνιος, υπάκουος. Οχι σε συνετός, φρόνιμος ή μετριοπαθής. Οπότε;
Πηγή: Καθημερινή
