Αντιπροσωπεία της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ παρευρέθηκε στη κηδεία του Γιάννη Μπρίμη η οποία πραγματοποιήθηκε χθες 4/1 στο Τεφέλι.
Δείτε: Το ΚΚΕ για την απώλεια του Γιάννη Μπρίμη
Εκ μέρους του ΚΚΕ επικήδειο εκφώνησε ο Συντυχάκης Μανώλης, βουλευτής του ΚΚΕ και περιφερειακός σύμβουλος Κρήτης.
Ακολουθεί ολόκληρος ο επικήδειος:
«Σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς, όπως ο σημερινός, νιώθουμε πολλές φορές την ανάγκη, να μιλήσουμε, να παρουσιάσουμε πρόσωπα που έπαιξαν και παίζουν σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στη ζωή των απλών ανθρώπων, σε μια μικρή ή μεγάλη κοινωνία.
Ο σημερινός επικήδειος λόγος – εκ μέρους του ΚΚΕ – αποτελεί αναφορά σε σχέση με μια κατηγορία ανθρώπων, που είναι δίπλα μας, με διακριτή και ουσιώδη παρουσία, που έχει άμεση σχέση με τον άνθρωπο, αλλά εμάς πολλές φορές μας διαφεύγει, είτε γιατί τη θεωρούμε δεδομένη, είτε γιατί αρκετές φορές λειτουργούμε με έναν υπέρμετρο εγωισμό, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δούμε την προσφορά τους.
Ο λόγος για τον αγαπημένο μας σ/φο Παπα-Γιάννη Μπρίμη, ο οποίος πρόσφερε και συνάμα αφήνει ανεκτίμητες υπηρεσίες, στον άνθρωπο, στην πατρίδα, στο κίνημα. Άνθρωπος απλός, σεμνός, που είχε ταυτιστεί με την ίδια την κοινωνία.
Πολυαγαπημένε μας, αείμνηστε παπα-Γιάννη.
Είμαστε εδώ όλοι οι άνθρωποί σου, σε μια ώρα πικρή για όλους. Για την αγαπημένη σου οικογένεια – πριν απ’ όλα, τους φίλους, τους συντρόφους και συγχωριανούς σου. Ερχόμαστε σήμερα,.
Όμως η πίκρα της οικογένειάς σου απαλύνεται από τη βεβαιότητα ότι έζησες μια ζωή γεμάτη, μια ζωή στην οποία έκανες δύσκολες – ομολογουμένως – επιλογές τις οποίες υπερασπίστηκες ως το τέλος. Επιλογές οι οποίες σε αντάμειψαν με την αγάπη των πολλών και τον σεβασμό όλων.
Σ’ αποχαιρετάμε σύσσωμοι στο τελευταίο σου ταξίδι, με σεβασμό για την προσφορά σου στο κόμμα, στους αγώνες της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς στη χώρα μας, στο λαό και την πατρίδα μας, για την προσφορά σου στους λαούς όλου του κόσμου για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σ’ αποχαιρετάμε υπογραμμίζοντας αυτό που και εσύ ήξερες πολύ καλά. Ότι η ζωή δε χάνετε. Καταξιώνετε μέσα στους αγώνες. Συνεχίζεται μέσα σ’ αυτόν. Γιατί ο θάνατος δεν μπορεί να σταματήσει το δικό μας ιστορικό ταξίδι για την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Ο Γιάννης Μπρίμης γεννήθηκε το 1957 στο Τεφέλι. Παιδί αγροτικής οικογένειας που μπήκε από νωρίς στη βιοπάλη. Ένοιωσε από μικρός την αδικία και την εκμετάλλευση.
Σε μερικούς ανθρώπους όμως οι δυσκολίες και τα φαινομενικά αδιέξοδα εκλαμβάνονται ως προκλήσεις περισσότερο, παρά ως υποταγή στην πραγματικότητα και στη Μοίρα. Οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες για τον Γιάννη λειτούργησαν ως αφετηριακό σημείο αγωνιστικής στάσης απέναντι σε όλα αυτά. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ως νεολαίος εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ και αργότερα στο ΚΚΕ.
Ο παπα-Γιάννης ήταν πολυσχιδής προσωπικότητα. Κληρικός, αγρότης και συνδικαλιστής, βαθιά πολιτικοποιημένος. Αρμονία πίστης και αγώνα αποδεικνύοντας στην πράξη, ότι οι τίτλοι δεν έχουν καμία αξία μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής και τις αξίες που κουβαλάς.
Πλάι σε όλα τα’ άλλα, ανάπτυξε το ταλέντο του στη μουσική, την αγάπη του στο λαϊκό τραγούδι. Βιοπορίστηκε και ως λαϊκός μουσικός. Αργότερα θα έδινε πάντα το παρόν στις εκδηλώσεις του ΚΚΕ και στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, μαγεύοντας το κοινό με τη φωνή του συντροφιά με το μπουζούκι του και τον μπαγλαμά του.
Παράλληλα με τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση δραστηριοποιήθηκε στο εργατικό-αγροτκό κίνημα της περιοχής.
Πάντα δραστήριος, ήταν μπροστά, με συνέπεια λόγων και έργων. Τίμιος. Μαχητικός. Ανυποχώρητος στα πιστεύω του και στα ιδανικά του.
Έλεγε χαρακτηριστικά, ότι «οι εργάτες και οι φτωχοί αγρότες είναι, οι πιο αδικημένοι στην κοινωνία που ζούμε και ο ορθόδοξος κληρικός πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό των αδικημένων, στο πλευρό των αναξιοπαθούντων, δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό. Όταν είναι κάποιος χριστιανός δεν πρέπει να κάνει μόνο ελεημοσύνη, αλλά πρέπει να αγωνίζεται και για κοινωνική δικαιοσύνη.».
Η σχέση του Γιάννη Μπρίμη με το ΚΚΕ ήταν μακριά, αδιάκοπη και βαθιά. Παρέμεινε πιστός στο Κόμμα, στην πολιτική του, στις αρχές του, στα ιδανικά του. Πιστός στο όραμά για την πραγματική ανάταση και ανάσταση του λαού, μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Ακόμα και στα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης, 1989-1991, και της προσπάθειας διάλυσης του Κόμματος από τον οπορτουνισμό, πορεύτηκε αταλάντευτα πλάι στο Κόμμα, με μόνιμη έγνοια το δυνάμωμά του, την υπεράσπισή του από τον ταξικό αντίπαλο και τον αντικομμουνισμό, την ενίσχυση του λαϊκού κινήματος στην περιοχή, την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Τα ιδανικά αυτά υπηρέτησε και ως ιερωμένος και στην πράξη.
Ακόμα και μετά τη χειροτονία του, ως ιερωμένος, παρέμεινε δραστήριος στις γραμμές του λαϊκού κινήματος, δίνοντας σάρκα και οστά με τη δράση του και τον αλτρουισμό του στο χριστιανικό πρόσταγμα «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Ο Παπα-Γιάννης, όπως και το ΚΚΕ ουδέποτε διαχώρισε το λαό σε θρησκευόμενους και μη. Πάντα μαχόμενος μπροστά για τα δίκια του εργαζόμενου λαού. Μαχόμενος μπροστά για τα δικαιώματα των κληρικών, τμήμα του λαού κι αυτοί, πολλές φορές εργάτες, αγρότες και κτηνοτρόφοι οι ίδιοι, οι οποίοι σε δύσκολες συνθήκες τελούσαν καθήκοντα στις ενορίες τους δίνοντας τη δική τους σκληρή μάχη επιβίωσης. Ο «παπά Μπρίμης» πρωτοστάτησε στο συνδικαλιστικό κίνημα των ιερωμένων, ως Πρόεδρος του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον κλήρο της περιοχής.
Στους αγώνες για βελτίωση της ζωής του λαού, για εθνική ανεξαρτησία, για δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην εγχώρια ολιγαρχία. Μαχότανε μαζί με τους εργαζόμενους και τους άνεργους, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές ή μη αντιλήψεις τους. Η στάση ζωής του και η σχέση του με το κίνημα προσομοίαζε – στις σημερινές συνθήκες – με το παράδειγμα του λαϊκού κλήρου, τότε, την περίοδο της κατοχής, που συμμετείχε μαζικά μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, για τη λευτεριά του τόπου ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.
Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Ειρήνης Ηρακλείου, συμβάλλοντας στη λαϊκή αφύπνηση και πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις που σπέρνουν τον θάνατο, τη δυστυχία, τη φτώχια και τον ξεριζωμό στους λαούς για τα συμφέροντα των δυναστών των λαών.
Συνέβαλλε στην ίδρυση του Αγροτικού Συλλόγου Αστερουσίων, του οποίοι υπήρξε ιδρυτικό και ενεργό μέλος, με μόνιμη έγνοια για τα προβλήματα και την πάλη για επιβίωση της φτωχής αγροτιάς, ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τους μεγάλους και τα μονοπώλια.
Τέτοιας πάστας άνθρωπος ήταν ο παπά-Μπρίμης. Ακόμα και όσοι διαφωνούσαν μαζί του δε μπορούσαν παρά να αναγνωρίσουν και να σεβαστούν τη συνέπεια λόγων και έργων. Με αυτές τις αρχές είχε σμίξει με τη συντρόφισσα της ζωής του Βάσω. Με αυτές τις αρχές διαπαιδαγώγησε τα αγαπητά του παιδιά, την Ελευθερία και τον Αποστόλη. Με αυτές τις αρχές έδινε τη δική του μάχη για επιβίωση στο Τεφέλι πλάι στους συγχωριανούς του.
Ο παπά Μπρίμης μας δίδαξε τι σημαίνει να είσαι αγωνιστής και στην προσωπική του μάχη του ενάντια στην ασθένεια. Ταλαιπωρημένος από μακρόχρονα προβλήματα υγείας, στάθηκε με αξιοπρέπεια και παλικαρίσια, με την αμέριστη στήριξη της συντρόφισσάς του και των παιδιών του. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.
Ακόμα και όταν η ασθένεια τον είχε καταβάλει και καθηλώσει, αποζητούσε τη σχέση με το Κόμμα. Ζητούσε να έρχεται στο σπίτι του ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Πάντα συνεπείς στις οικονομικές εξορμήσεις του κόμματος ενώ η χαρά του, το χαμόγελό του και η φιλοξενία του ήταν απαράμιλλα όταν υποδεχόταν στο σπιτικό του μέλη του Κόμματος, παρά την ασθένεια και τα προβλήματα.
Ζητούσε να μαθαίνει μαντάτα για το πώς πάει το Κόμμα. Πως πάει το κίνημα; Ανεβαίνουν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργατών; Πώς πάει το μπλόκο των αγροτών στα Πραιτώρια; Πως πάνε οι αγώνες της νεολαίας, των μαθητών, των φοιτητών; Πάντα συζητούσε ήθελε να μαθαίνει τις θέσεις του Κόμματος για τις εξελίξεις που απασχολούσαν τον λαό. Με τη σειρά του, με αγωνία ενημέρωνε το Κόμμα για εξελίξεις που έπεφταν στην αντίληψή του, έπαιρνε τηλέφωνο στα γραφεία του Κόμματος για να ενημερώσει, για να υπάρξει παρέμβαση.
Ο κομμουνιστής παπά Μπρίμης έμεινε αταλάντευτος ως το τέλος στις αξίες του, στα υψηλά ιδανικά του ΚΚΕ. Και αυτό τον χαρακτήρισε σαν άνθρωπο.
Αγαπητέ μας Παπά-Γιάννη.
Ξέρουμε πως η βαριά και πικρή φυσική απώλειά σου είναι δυσβάστακτη για την άξια σύντροφό σου Βάσω, για τα παιδιά σου, την Ελευθερία και τον Αποστόλη, τα εγγόνια σου.
Τα ιδανικά με τα οποία πορεύτηκες στη ζωή σου, φρόντισες να μεταδώσεις και στις νέες γενιές. Φρόντισες να σταθείς παράδειγμα στις νέες γενιές. Έδωσες αγάπη στον απλό λαϊκό άνθρωπο, και αγαπήθηκες κι εσύ από τον απλό λαϊκό άνθρωπο. Κι αυτό γιατί όχι απλά πάλεψες για τον απλό λαϊκό άνθρωπο αφ’ υψηλού και στα λόγια, μα πάλεψες πλάι στον απλό λαϊκό άνθρωπο.
Η μεγαλύτερη τιμή για τον αγαπητό μας παπά Μπρίμη, για κάθε αγωνιστή της ζωής, είναι να τιμάμε τα ιδανικά τα οποία υπηρέτησαν πιστά μέχρι τέλους.
Εσύ τώρα σύντροφε Γιάννη, μπορεί να φύγεις ήσυχος. Εσύ έκανες το χρέος σου. Εμείς, για όσα πρόσφερες δεν έχουμε να σου δώσουμε τίποτε άλλο παρά μόνο την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα με το λαό για το λαό, να καταξιώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες την ιστορική προσφορά και αποστολή του κόμματός μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.»
