Της Ελισάβετ Δρούλου*
Άλλη μία δολοφονία γυναίκας από τον σύζυγό της στην Κρήτη για φέτος. Άλλη μία φορά “η Κρήτη σοκάρεται”. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τόσο έκπληκτα το έγκλημα, όσο και οι ίδιοι οι γείτονες που γνώριζαν τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου για μεγάλο διάστημα. Εντάξει, την έδερνε· θα έφτανε όμως σε αυτό το σημείο; Πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή της “βίας της ρουτίνας” που συμβαίνει ανάμεσα σε ένα ανδρόγυνο όταν καβγαδίζει και σε αυτή τη βία που κανείς δεν περίμενε, που είναι τελεσίδικη και που όταν συμβεί σοκάρει τους πάντες; Πότε ξέρει κάποιος τη στιγμή που ο βίαιος σύζυγος θα περάσει τη γραμμή αυτή και θα γίνει συζυγοκτόνος;
Έτσι σκεφτόμαστε: δεν μας ξενίζει όταν ακόυμε μία περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας. Είναι κάτι το συνηθισμένο, το χαρτογραφημένο, κάτι που γίνεται παντού και που αν μία γυναίκα κάνει τη σωστή επιλογή συζύγου δεν θα υποστεί. Είναι όμως τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε; Αρκεί μία καλά υπολογισμένη επιλογή, μία σωστή εκτίμηση του χαρακτήρα του υποψήφιου συζύγου για να σώσει μία γυναίκα από τη θυματοποίηση; Ή μήπως όλες οι γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας μπορούν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους τόσο εύκολα;
Το φαινόμενο της έμφυλης βίας δεν προλαμβάνεται με σωστές επιλογές. Η καταπίεση των γυναικών βρίσκεται παντού: στο σπίτι, στην εργασία, στο δημόσιο χώρο και στα ΜΜΕ. Για μία ακόμη φορά τα ΜΜΕ υπεραπλουστεύουν και αναπαράγουν τη διαστρεβλωμένη νοοτροπία μας. Όπως αναφέρουν συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις “η παθολογική ζήλεια όπλισε το χέρι του συζυγοκτόνου”. Δηλαδή αναμένεται να είναι για εμάς απολύτως λογική η σχέση ανάμεσα στη ζήλεια και τη βία. Από πότε είναι κάτι τέτοιο δεδομένο; Μένει να απαντηθεί από όλους εμάς: με ποιά δικαιοδοσία ορίζει κάποιος τη ζωή κάποιου άλλου στη βάση των συναισθήματων του;
*Η Ελισάβετ Δρούλου είναι Ψυχολόγος