Του Πέτρου Κατσάκου
Το παν ήταν να καταφέρεις να μπεις στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό ήταν το ζητούμενο για τους πολιτευτές της “γαλάζιας” αριστείας. Γιατί το να μπει κανείς στο ψηφοδέλτιο του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι διαβατήριο για το μέλλον και την επαγγελματική σταδιοδρομία του.
Είτε εκλεγεί είτε δεν εκλεγεί, κανείς δεν πάει χαμένος σε αυτό το κόμμα. Κι ας έλεγε προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως δεν είναι της φιλοσοφίας και της πολιτικής του ιδιοσυγκρασίας η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με αποτυχόντες πολιτευτές. Κι ας έλεγε κι ας υποσχόταν αξιοκρατικά κριτήρια και μητρώα στελεχών και επιλογές των αρίστων με τα βαριά και τα πλούσια βιογραφικά. Λόγια του αέρα ήταν τελικά, που τα πήρε και τα σήκωσε η μακρά παράδοση του βολέματος των δικών μας παιδιών, όπως πολύ καλά την εξέφρασε προ ημερών ο κ. Βορίδης.
Πέντε μήνες συμπληρώνονται από την ανάληψη της εξουσίας από το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη και δεν έχει μείνει πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας χωρίς θέση και μισθό από τον δημόσιο τομέα.
Κάτι με τις θέσεις των διοικητών και των υποδιοικητών στα νοσοκομεία, κάτι με τις γενικές γραμματείες των υπουργείων, κάτι με θέσεις και θεσούλες σε διάφορους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα και κάτι με την ΕΡΤ, ήρθαν και βολεύτηκαν όσοι νεοδημοκράτες και νεοδημοκράτισσες ήταν στα ψηφοδέλτια του Ιουλίου αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή.
Κανένας δεν πήγε χαμένος και ουδείς έμεινε παραπονεμένος από τον γαλαντόμο πρωθυπουργό, που για όλες και για όλους φρόντισε να βρεθεί μια θέση στο κατά τ’ άλλα επάρατο Δημόσιο, που όλο θα μειωνόταν και τελικά όλο και διογκώνεται.
Και αφού φρόντισαν να μη μείνει αβόλευτος ούτε ένας πολιτευτής, σειρά πήραν οι αποτυχόντες περιφερειακοί σύμβουλοι του κ. Πατούλη, που για έναν άγνωστο σε εμάς λόγο είχαν την τιμητική τους σε σχέση με τους υπόλοιπους “γαλάζιους” περιφερειάρχες στο μετεκλογικό βόλεμα των δικών τους παιδιών.
Έτσι λοιπόν μια σειρά ανθρώπων του περιφερειάρχη Αττικής που δεν βρήκαν την ψήφο τους στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές βρήκαν μια θέση και έναν μισθό στην Ελλάδα της «γαλάζιας» αριστείας και της δεξιάς αξιοκρατίας.
Κι αν τους ρωτήσει κανείς για το πώς είναι δυνατόν να ξέχασαν τα όσα ο αρχηγός τους ο ίδιος προεκλογικά υποσχόταν, η απάντηση είναι τόσο κυνική όσο και αφοπλιστική. “Και τι να βάζαμε, ξένους;”.
