Είναι μόλις 22 χρόνων, από το Πακιστάν, και τον τελευταίο μήνα γυρνά από νοσοκομείο σε νοσοκομείο της Αθήνας και από υπηρεσία σε υπηρεσία, ζητώντας Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ), που λίγους μήνες νωρίτερα θα τον είχε πάρει αμέσως, έναν αριθμό για τον οποίο έχει όλες τις γραφειοκρατικές προϋποθέσεις, έναν αριθμό που δεν μπορεί να πάρει γιατί υπάρχει κενό νόμου, που παρ’ όλα αυτά τον δικαιούται για όλους τους νόμιμους λόγους, αλλά κυρίως γιατί είναι, φαίνεται, ο μόνος τρόπος που του επιτρέπει να κάνει τις αξονικές τομογραφίες και να ξεκινήσει χημειοθεραπεία.
Στις 25 Οκτωβρίου, βρισκόταν στο μικρό δωμάτιό του στη Νέα Ιωνία με έναν φίλο του. Ο πόνος, που ξεκίνησε το καλοκαίρι σαν ένα πονάκι στο οποίο δεν έδωσε σημασία και στη συνέχεια προσπάθησε να τον αντιμετωπίσει με αντιφλεγμονώδη, αναλγητικά, χωρίς επιτυχία, μεγάλωνε σταδιακά κι είχε γίνει πια αφόρητος εκείνη την ημέρα. Πήγε με τον φίλο του στο Λαϊκό Γενικό Νοσοκομείο.
Μέσα σε πέντε ώρες τον έβαλαν στο χειρουργείο. Το ιατρικό σημείωμα έγραφε στις 29 Οκτωβρίου: «Η ιστολογική εικόνα είναι λίαν επιθετική και απειλητική για τη ζωή», «Ο ασθενής πάσχει από μεταστατικό καρκίνο όρχεως. Η νόσος είναι επιθετική και καλπάζουσας μορφής και σαφέστατα απειλητική για τη ζωή του ασθενούς». Και η αντιμετώπιση: «Χρήζει άμεσης έναρξης χημειοθεραπειών», «χρήζει επείγουσας σταδιοποίησης με αξονική τομογραφία θώρακος». Από τότε κλείνει ένας μήνας.
Αυτόν τον μήνα, αλλά και πριν από την επείγουσα εγχείρηση στο Λαϊκό, έχει πάρει στη σειρά τα νοσοκομεία: Ευαγγελισμός, Αλεξάνδρα, πάλι Λαϊκό και άλλα. Του λένε ότι πρέπει να πάει να του δώσουν ΑΜΚΑ. Με το ιατρικό σημείωμα και τα αποτελέσματα του χειρουργείου και της ιστολογικής εξέτασης, πήρε στη σειρά τα ΚΕΠ και τον ΕΦΚΑ: Βικτώρια, Αχαρνών, Ομόνοια, Ακαδημίας. «Τους λέω “έχω τα χαρτιά μου από το νοσοκομείο, πρέπει να κάνω εγχείρηση. Μου λένε κατευθείαν “φύγε, δεν μπορείς, φέρε άδεια παραμονής”. Με το τρίπτυχο της αίτησης ασύλου και τον ΑΦΜ δεν δίνουν ΑΜΚΑ, ζητούν άδεια παραμονής».
Τον ΑΦΜ τον έβγαλε στις 22 Ιουλίου. Αλλά για τον ΑΜΚΑ τον πρόλαβε για λίγες μέρες η εγκύκλιος του νέου υπουργού Εργασίας Γιάννη Βρούτση, που ακύρωνε την προηγούμενη διευκρινιστική εγκύκλιο του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία απλοποιούσε τις απαιτήσεις και διευκόλυνε τη γραφειοκρατική διαδικασία για έκδοση ΑΜΚΑ σε όσους ζητούν άσυλο, σε πρόσφυγες και σε μετανάστες. Η ακύρωση της εγκυκλίου είχε το αποτέλεσμα να παγώσει η έκδοση ΑΜΚΑ για περισσότερο από δυόμισι μήνες και η νέα εγκύκλιος που υπέγραψε ο υφυπουργός Εργασίας Νότης Μηταράκης την 1η Οκτωβρίου δεν διευκόλυνε τα πράγματα για όσους ζητούν άσυλο. Στην περίπτωσή τους, θα ακολουθούσε επόμενη εγκύκλιος των συναρμόδιων υπουργείων. Ακολούθησε η ψήφιση του νόμου για τη διεθνή προστασία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος προβλέπει την έκδοση Κάρτας Υγειονομικής Περίθαλψης Αλλοδαπών, αντί για τον ΑΜΚΑ. Αλλά ο νόμος, παρ’ όλο που ψηφίστηκε εσπευσμένα με τη διαδικασία του επείγοντος, αρχίζει να ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2020 και είναι άγνωστο πότε θα βγουν οι εφαρμοστικές πράξεις που απαιτούνται.
Μέχρι τότε, πολλοί άνθρωποι που έχουν ζητήσει άσυλο και περιμένουν να δώσουν συνέντευξη στην υπηρεσία Ασύλου, άνθρωποι που μέχρι πρότινος μπορούσαν να βγάλουν ΑΜΚΑ και να έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ζουν ακάλυπτοι από τον νόμο και αποκλεισμένοι από το σύστημα Υγείας. Ακόμα και κατεπείγουσες περιπτώσεις, για τις οποίες είναι ζήτημα ζωής και θανάτου η κάθε μέρα που περνά, περιμένουν μετέωρες και αποκλεισμένες.
«Πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως η κατάσταση, αλλά δεν μπορούμε, λόγω του κενού του νόμου. Είναι μια κατάσταση που με στενοχωρεί πάρα πολύ. Πηγαίνει κόντρα σε όλα όσα με έκαναν να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο επάγγελμα. Είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις ότι μπορείς να βοηθήσεις και να μην υπάρχει ο τρόπος. Καταλαβαίνω την οικονομία του συστήματος, ξέρω ότι είναι πεπερασμένοι οι πόροι, αλλά η ανθρώπινη ζωή δεν
είναι σπατάλη. Εδώ μιλάμε για ζήτημα ζωής ή θανάτου. Πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση και να ανοίξει ο δρόμος για όλους τους ασθενείς. Πρέπει να μπορούμε συντεταγμένα η κοινωνία, η ιατρική κοινότητα, να πούμε ότι θα δώσουμε λύση», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Ευάγγελος Φραγκιάδης, πανεπιστημιακός υπότροφος, χειρουργός ουρολόγος του Λαϊκού Γενικού Νοσοκομείου.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις ανθρώπων με γνώση της κατάστασης του 22χρονου κάθε μέρα που περνά φέρνει πιο κοντά την απειλή να χαθεί το περιθώριο ίασης και να μπει σε κίνδυνο η ζωή του ή απαιτηθούν περισσότερες ή πιο δύσκολες θεραπείες. Αν και χρειάζεται επειγόντως να τον δει ογκολόγος, να γίνουν οι αξονικές τομογραφίες και να ξεκινήσουν χημειοθεραπείες (εδώ και έναν μήνες κινδυνεύει, αν πάει στο νοσοκομείο, να του ζητήσουν να πληρώσει όχι μόνο την αγωγή, αλλά και τα νοσήλια του χειρουργείου.
Από το καλοκαίρι, ο 22χρονος, που δουλεύει από 10 χρόνων οξυγονοκολλητής για πόμολα σε πόρτες και παράθυρα, σταμάτησε να εργάζεται σε λαϊκές αγορές, όπου έβγαζε το μεροκάματο και μπορούσε έτσι να στέλνει πίσω στους δικούς του τα χρήματα για να πληρώνουν το ενοίκιο των 150 ευρώ τον μήνα. Περπατά με δυσκολία και, όταν αρχίζει ο πόνος, παραλύει. Πονάει ακόμα και όταν έρχονται σε επαφή με το σημείο της εγχείρησης τα ρούχα. «Ο πόνος ήταν τόσος», δείχνει με τον δείκτη και τον αντίχειρα. Τεντώνει τέρμα τα δάχτυλα. «Τώρα είναι τόσος», λέει.
Άφησε τους γονείς του και τις 4 αδελφές του στα 18 του στο Πακιστάν για να έρθει στην Ελλάδα, όπου ζούσαν ένας φίλος του και πολλοί συμπατριώτες του. Έκανε το μεγάλο ταξίδι με τα πόδια και με αυτοκίνητο μέσα σε οκτώ μήνες, πουλώντας ένα σπίτι για να πληρώσει το ταξίδι. Πέρασε τον Εβρο επτά φορές καθώς τον γύριζαν πίσω οι αστυνομικές και παραστρατιωτικές ομάδες που δρουν στην περιοχή, οργανώνοντας παράνομες επαναπροωθήσεις. Καταγράφηκε στην υπηρεσία Ασύλου το 2017 και στις 23 του περασμένου Σεπτεμβρίου πήρε στα χέρια του το τρίπτυχο της αίτησης ασύλου, περιμένοντας τη συνέντευξή του που έχει οριστεί για τις 6 του επόμενου Φεβρουαρίου.
«Παράκληση για επίσπευση της κρίσης ασύλου ή έκδοση ΑΜΚΑ για επείγουσα ιατρική χρήση», γράφει νέο ιατρικό σημείωμα που βγήκε την περασμένη Δευτέρα. Επικοινωνεί τακτικά με την υπηρεσία Ασύλου, περιμένοντας μια λύση που αναβάλλεται διαρκώς. Περιμένει ότι σήμερα, που τελειώνει η εβδομάδα, θα επικοινωνήσει ξανά μαζί τους και ίσως έχουν νέα. Περιμένει, όπως περιμένουν όλοι όσοι γνωρίζουν την περίπτωσή του,
να δείξουν ευαισθησία οι αρμόδιοι φορείς, να δώσουν απόλυτη, άμεση προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή.
Πριν από τέσσερις ημέρες, έμαθε ότι ο πατέρας του παρέλυσε στο χέρι και στο πόδι και είναι πια κατάκοιτος, χωρίς δυνατότητα να δουλέψει. Κανείς από τους δικούς του δεν γνωρίζει για τη δική του περιπέτεια υγείας. «Δεν θέλω να πεθάνω τόσο νέος», λέει. «Θέλω να κάνω εξετάσεις και να γίνω καλά για να μπορώ να δουλέψω να βοηθήσω τους δικούς μου».
