Του Τάσου Παππά
Θα τα καταφέρει τελικώς η κυβέρνηση της Δεξιάς να ξυπνήσει από τον λήθαργό τους τα κινήματα; Ιδού το μεγάλο ερώτημα. Πορεύεται πάντως σε καλό δρόμο και έχει την αμέριστη συμπαράσταση των φιλικών της ΜΜΕ. Η Δεξιά κάνει αυτό που έχει μάθει (καταστολή, αυστηροποίηση των ποινών, κατασκευή νέων αδικημάτων) και τα δικά της δίκτυα ενημέρωσης αναλαμβάνουν να δικαιολογήσουν τις επιλογές της και να εξωραΐσουν τις πρακτικές της, εγκαλώντας για τα φαινόμενα βίας όχι τους συνήθεις δράστες, δηλαδή τα ΜΑΤ, αλλά τους συνήθεις υπόπτους, δηλαδή τους διαδηλωτές. Σε τέτοιες συνθήκες μόνο μία τελείως χειραγωγημένη κοινωνία θα μείνει απαθής. Η απογοήτευση και η απελπισία εύκολα θα γίνουν θυμός και οργή.
Η απόσταση από τον καναπέ μέχρι τον δρόμο μπορεί να φαντάζει μεγάλη και αγεφύρωτη προς αγαλλίαση των απολογητών του συστήματος, ωστόσο θα εξαφανιστεί αν η εξουσία φλερτάροντας με την αλαζονεία ξεπεράσει τα όρια ανοχής και αντοχής της κοινωνίας.
Η απάντηση στην επιθετική βία των μηχανισμών καταστολής, που εξαγνίστηκε από τους ρολίστες του παρακράτους με το σκεπτικό ότι το ξύλο είναι μέσα στα καθήκοντα της αστυνομίας, δεν μπορεί να είναι άλλη από την υπεράσπιση με κάθε πρόσφορο μέσο των πολιτικών δικαιωμάτων και την αυτοάμυνα. Την Κυριακή είχαμε μια πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου που για να βρούμε όμοιά της από άποψη μαζικότητας πρέπει να γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω.
Ηταν εντυπωσιακή η συμμετοχή της νεολαίας, η οποία δεν πτοήθηκε από το κλίμα τρομοκρατίας που συστηματικά καλλιεργεί εδώ και καιρό η επιτελική κυβέρνηση των αρίστων παρουσιάζοντας τα Πανεπιστήμια περίπου σαν γιάφκες και σαν άβατα παρανομίας.
Κι όμως, τα… ανεξάρτητα δίκτυα ενημέρωσης (όλων των ειδών) θεώρησαν σκόπιμο να εστιάσουν στις επεμβάσεις της αστυνομίας σε ταράτσες και σε σπίτια της περιοχής των Εξαρχείων, στην παρουσία του Τσίπρα στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ξέχασαν να αναφέρουν τις αναίτιες επιθέσεις μελών των ΜΑΤ σε πολίτες που ούτε συμπεριφορά μπαχαλάκηδων είχαν ούτε ήταν ύποπτοι για εμπλοκή σε ένοπλες οργανώσεις. Υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες και φωτογραφίες που σκοπίμως δεν έπαιξαν για να μη χαλάσει η μανέστρα. Δεν εκπλήσσει η τακτική της Δεξιάς.
Ως προς αυτό οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κινείται στη βάση των προεκλογικών εξαγγελιών της. Υποσχέθηκε νόμο και τάξη και επιχειρεί με κατάλληλες για τηλεοπτική προβολή ενέργειες να πείσει το ακροατήριό της (παραδοσιακοί δεξιοί, ακροδεξιοί, κεντροαντιαριστεροί) ότι είναι συνεπής. Βεβαίως, το συγκεκριμένο εξουσιαστικό μοντέλο επικεντρώνεται κυρίως στην πολιτική ανυπακοή, στον ακτιβισμό και στη μαχητική διαμαρτυρία. Αφήνει στο απυρόβλητο τα εγκλήματα του λευκού κολάρου και γενικώς τη δράση γνωστών προσωπικοτήτων της ολιγαρχίας, για τις οποίες ο νόμος ισχύει, είναι ιερός και πρέπει να εφαρμόζεται χωρίς δεύτερη σκέψη και επιείκεια, αρκεί να μην τις ακουμπά.
Οι εξωπολιτικοί φίλοι της παράταξης απολαμβάνουν καθεστώς προστασίας. Αυτό είναι το αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες πάσης φύσεως (χρηματοδότηση, συκοφαντία του αντιπάλου διά των σπεκουλαδόρων της δημοσιολογίας, προβοκάτσιες, εν ψυχρώ δολοφονίες χαρακτήρων) που προσέφεραν τα προηγούμενα χρόνια προκειμένου να επιστρέψουν στα πράγματα οι φερόμενοι ως φυσικοί ιδιοκτήτες της χώρας.
Ομως η κανονικότητα που ονειρεύεται η Δεξιά και οι λογής λογής οπαδοί της σε όλους τους χώρους είναι βέβαιο ότι θα βρει αντιστάσεις, ενδεχομένως πολύ πιο ισχυρές απ’ ό,τι φαντάζεται. Και τότε ούτε οι «άριστοι» θα της φανούν χρήσιμοι ούτε το επιτελικό κράτος θα καταφέρει να συνετίσει τους απείθαρχους.