Του Παντελή Μπουκάλα
Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν ένας πολιτικός αεικίνητος και ακαταπόνητος, όπως τον παρουσιάζουν τα λιγοστά είν’ η αλήθεια φιλικά του Μέσα· ένας πολιτικός που το πρωί ανεβαίνει όρη και βουνά, για να συναντηθεί με κτηνοτρόφους, το μεσημέρι βγαίνει στους κάμπους να ελέγξει τις καλλιέργειες, και το βράδυ αναλαμβάνει στις θάλασσες τις πιο βαριές βάρδιες, αγρυπνώντας για να μην περάσουν όσοι εξ Ασίας «πολιορκούν την Ελλάδα»· είναι δυνατόν ένας βιονικός πολιτικός, όπως τον απεικονίζουν οι αγιογράφοι του στις ρεαλιστικές αναπαραστάσεις τους, να μην πάει στη Βουλή τη μέρα που συζητείται ένα νομοσχέδιο που ο ίδιος το χαρακτήριζε «εμβληματικό»; Είναι δυνατόν να συνεχίζει μια νεοδημοκρατική παράδοση πρωθυπουργικής ημιαδιαφορίας για τη Βουλή, που την εγκαινίασε ο κ. Κώστας Καραμανλής (αλλά εκείνος απεικονιζόταν σαν αλά Βούδα ακίνητος, όχι σαν αλά Δία αεικίνητος) και τη συνέχισε ο κ. Σαμαράς (αλλά για κείνον ούτε οι πιο ασυγκράτητοι κόλακές του δεν έλεγαν πως είναι «λάτρης του διαλόγου, της συζήτησης, της σύνθεσης» κτλ.);
Φαίνεται πως είναι. Γι’ αυτό και ο κ. Μητσοτάκης, εμπιστευόμενος τον υπουργό που επέλεξε σαν φωτεινό σύμβολο της «νέας ψηφιακής Ελλάδας», τον κ. Γεωργιάδη, δεν τίμησε με την παρουσία του τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου με τον ωραίο τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα». Το ψήφισε πάντως. Και κατέθεσε τον ενθουσιασμό του στο τουίτερ. Πώς να μην είναι χαρούμενος άλλωστε όταν ο θεάρεστος χαρακτήρας του νομοσχεδίου πιστοποιήθηκε με την ίδια τη θεαματική υπερανάπτυξή του: Οταν τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση (με τις συνοπτικές διαδικασίες που καταδίκαζε σφοδρότατα η νυν κυβέρνηση τον μακρινό καιρό που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση) είχε 85 άρθρα. Κατατέθηκε στη Βουλή με 213 κι έφτασε τελικά τα σχεδόν τριπλάσια των αρχικών, 234, χάρη στη μέθοδο της ενσφήνωσης τροπολογιών και λοιπών ασχέτων, την οποία επίσης καταδίκαζε σφοδρότατα η νυν κυβέρνηση τον μακρινό καιρό που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Προ τριμήνου.
Μα μήπως και ο νομοθετηθείς διπλασιασμός των αμοιβών των χρυσόπαιδων που διοικούν τις ΔΕΚΟ, πειστήριο ανάπτυξης δεν είναι; Μήπως η πρόβλεψη να επιδοτηθούν εφημερίδες που χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία δεν φανερώνει πόσο αναπτυγμένο είναι το αίσθημα αλληλεγγύης; Ή δεν πιστοποιεί κλίμα φιλικό προς τις επενδύσεις το γεγονός ότι κάποια αναχρονιστικά εμπόδια, συλλογικές συμβάσεις, περιβάλλον κτλ., βρίσκονται πια εν τόπω… αναπτύξεως;
πηγή: Καθημερινή
