«Ο εγκλεισμός είναι αργός θάνατος. Αφήστε με, επιτέλους, να ζήσω».
Με αυτόν τον σπαραγμό κλείνει η επιστολή του Μιχάλη Μακρυγιάννη, ο οποίος κρατείται κοντά τριάντα τέσσερα χρόνια στις φυλακές στα Χανιά. Οποιο κι αν ήταν το αδίκημά του, ο χρόνος της τιμωρίας του, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα, έχει ολοκληρωθεί, υπέρ το δέον μάλιστα. Απορία προκαλεί η επιμονή των δικαστικών συμβουλίων να απορρίπτει τις αιτήσεις αποφυλάκισης του κρατούμενου – ο ίδιος το αιτιολογεί, αλλά ας διαβάσουμε καλύτερα την επιστολή του:
«Κρατούμαι συνολικά 33 χρόνια και πέντε μήνες. Από το 2011 ζητώ την υφ’ όρoυς απόλυσή μου από τα συμβούλια των φυλακών, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ολα αυτά τα χρόνια παίρνω τη στερεότυπη απορριπτική απόφαση των συμβουλίων, που βασίζεται στην “προφητεία” πως με την έξοδό μου από τις φυλακές θα τελέσω νέα αδικήματα. Την ίδια απόφαση πήρε πρόσφατα και το δικαστικό συμβούλιο του Καταστήματος Κράτησης Χανίων όπου κρατούμαι σήμερα.
»Είμαι έγκλειστος από 7-1- 86. Στα 56 μου χρόνια δεν έχω καμία πρόθεση να τελέσω νέα αδικήματα. Το μόνο που ζητώ είναι επιτέλους να ζήσω. Οταν αποφυλακιστώ θα μείνω και θα εργαστώ στο χωριό μου, την Γελάνθη Καρδίτσας. Το βεβαιώνουν με έγγραφες δηλώσεις, που έχουν υποβληθεί στα δικαστικά συμβούλια, οι φορείς του τόπου καταγωγής μου, οι οικείοι μου και δεκάδες συγχωριανοί μου. Εγγραφες βεβαιώσεις για την καλή συμπεριφορά μου εντός των φυλακών έχουν καταθέσει επίσης, οι αρμόδιοι φορείς των καταστημάτων κράτησης, που με φιλοξένησαν μέχρι σήμερα.
»Διευκρινίζω ακόμη, πως οι πειθαρχικές ποινές που μου επιβλήθηκαν στη διάρκεια της κράτησής μου, τις οποίες επικαλούνται οι εισαγγελείς για να αιτιολογήσουν τις απορριπτικές προτάσεις, αφορούν στη συμμετοχή μου σε διαμαρτυρίες για τις άθλιες συνθήκες κράτησης και οι παλαιότερες έχουν παραγραφεί. Το 2008 εξάλλου, πρωταγωνίστησα, μαζί με άλλους συγκρατούμενούς μου, στις πολυήμερες κινητοποιήσεις για τις άθλιες συνθήκες και μεταξύ άλλων ζητούσαμε άμεσα μέτρα για την αποσυμφόρηση των ελληνικών φυλακών. [Ισως αυτή μου η συμμετοχή να είναι το αίτιο της εκδικητικής συμπεριφοράς του συστήματος προς το πρόσωπό μου].
»Σχετικά με τις δύο φορές που παραβίασα τις άδειες που μου χορηγήθηκαν, θέλω να πω ότι το 2007 δεν επέστρεψα γιατί ασκήθηκαν πιέσεις από την ΕΛ.ΑΣ. να μην πάρω ξανά άδεια (τα σχετικά έγγραφα είναι στην κατοχή μου). Το 2012 απελπίστηκα και αγανάκτησα μετά τις αλλεπάλληλες απορριπτικές αποφάσεις στο αίτημά μου για υφ’ όρους απόλυση και έκανα την λάθος κίνηση.
Μέχρι τότε όμως, τηρούσα όλους τους όρους για τη χορήγηση των αδειών και επέστρεφα κανονικά, γεγονός που πιστοποιεί ότι δεν είχα τάση παραβατικής συμπεριφοράς. Απευθύνομαι στο αίσθημα δικαίου του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου και ζητώ να μου δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να αποδείξω το αντίθετο από αυτό που μου καταλογίζουν. Ο εγκλεισμός είναι αργός θάνατος. Αφήστε με, επιτέλους, να ζήσω.
Μιχάλης Μακρυγιάννης, Κατάστημα Κράτησης Χανίων, 16/10/2019».
Αυτή είναι η επιστολή και ο καθείς μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Είπαμε, ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται για όλους, ανεξαρτήτως αδικημάτων, λαμβανομένου υπόψη του χρόνου εγκλεισμού και των διατάξεων του νόμου.
