Κι εμείς σιωπή… Αφού, με τον ένα τον άλλο τρόπο, συμφωνήσαμε ότι αυτά τα παιδιά είναι τρομοκράτες, τα αφήσαμε μόνα τους… Να πεθαίνουν ανυπεράσπιστα…
Ξεχάσαμε τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη: Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά.
Και ξεχάσαμε την άλλη αναφορά του μεγάλου Κρητικού στοχαστή: Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Και βλέπουμε τα νεκρά παιδιά στη Συρία. Εκείνα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, επειδή έτσι αποφάσισε ο πολιτισμένος μας κόσμος. Εκείνα που χάθηκαν, πριν ζήσουν, από τις βόμβες του Ερντογάν, τις βόμβες των πολέμων που συμφέρουν τον “πολιτισμένο κόσμο”, εκείνα που χάθηκαν στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, ψάχνοντας απλώς μια γη να είναι ζωντανά…
Κι εμείς σιωπή… Γιατί ο πολιτισμένος μας κόσμος έχει βασική αρχή να αποτελείται από κυρ Παντελήδες, που κοιτάζουν τη δουλειά τους. Κι έχει μια άλλη βασική αρχή, το “δίκαιο” του ισχυρού κι όχι το Δίκαιο της Ζωής και του Ανθρώπου…
Υπερασπίσου το παιδί. Γιατί αν δε γλιτώσει το παιδί, ούτε ελπίδα υπάρχει…
Candiot
