Του Σήφη Φανουράκη*
«ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία
είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».
(Μ.Κούντερα)
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε την εξουσία τα τέσσερα τελευταία χρόνια με συμβιβασμούς, λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές, απειρίας, άγνοιας, αλαζονείας.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο ανάλυσης φαίνεται ότι, αυτά τα λάθη είναι «πταίσματα» σε σύγκριση με τα λάθη σαράντα χρόνων των μεταπολιτευτικών διακυβερνήσεων, οι οποίες εφάρμοσαν έναν άκρατο νέο-φιλελευθερισμό με ένα παρασιτικό πελατειακό κράτος και με παρεμβάσεις στην οικονομία, που οδήγησαν σε έναν αλόγιστο δανεισμό και μας κληροδότησαν την τελική χρεοκοπία.
Μέχρι το 2010 (το α΄μνημόνιο) είχε δημιουργηθεί, η «πλασματική ευφορία» από τα τηλεοπτικά μέσα μαζικής αποβλάκωσης, η «φούσκα» του χρηματιστηρίου που είχε σαν σύνθημα : «αγόρασε – πούλα» και το «ισχυρό κράτος» της Σημιτικής προπαγάνδας, αλλά και ο ανεξέλεγκτος δανεισμός της χώρας.
Μετά το 2010 (α΄μνημόνιο) ακολούθησε, η υφαρπαγήτων αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων(PSI) και η ουσιαστική διάλυσή τους, η «διάσωση» των χρεωκοπημένων τραπεζών, η λαίλαπα των ανεξέλεγκτων περικοπών του κοινωνικούκράτους και των μισθών, των συντάξεων και των ημερομισθίων.
Επιβλήθηκε μια γενικευμένη συμπίεση και μια σταδιακή φτωχοποίηση μεγάλων λαϊκών τμημάτων, κύρια των κατώτερων και μεσαίων, που δεν μπορούσαν πλέον να εξυπηρετήσουν τις βασικές οικονομικές τους ανάγκες. Έτσι επιβλήθηκε η πλήρη πτώχευση της χώρας και η περίοδος βαθιάς κρίσης που επηρεάζει ακόμη και σήμερα πολλούς τομείς της κοινωνικής και ατομικής ζωής του λαού. Αυτή βέβαια η επιβολή έγινε με βασικά εργαλεία, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Τρόικα.
Ανατρέχοντας το κοντινό παρελθόν, στις εκλογές του Γεννάρη 2015 συγκρούσθηκαν δυο κόσμοι. Από τη μια, ο κόσμος της εξάρτησης, ο κόσμος της Δεξιάς, ο κόσμος της εκμετάλλευσης, ο κόσμος του «νοικοκύρη», ο κόσμος των εργολάβων, ο κόσμος των πελατειακών σχέσεων, ο κόσμος της «καλοπέρασης», ο κόσμος του φόβου. Από την άλλη, ο κόσμος της εθνικής αξιοπρέπειας, ο κόσμος που έχει καταστραφεί και έχει φτωχοποιηθεί, ο κόσμος που παράγει υπεραξία, ο κόσμος που υποφέρει, ο κόσμος που τρεφόταν από τους κάδους σκουπιδιών και έμεινε άστεγος, ο κόσμος που αυτοκτονούσε. Το ίδιο περίπου επαναλήφθηκε και τον Σεπτέμβρη 2015, παρόλο που η Αριστερά «υποχρεώθηκε» να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο.
Υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την αστική «ηγεμονία» χρησιμοποιώντας και τους μηχανισμούς της «επιβολής» και «συναίνεσης», προσπαθώντας να εφαρμόσει το δικό της «πρόγραμμα» εξόδου από την κρίση με το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα», το οποίο βέβαια δεν τελεσφόρησε.
Τελεσφόρησε ωστόσο, η έξοδος από το μνημόνια με τις «θυσίες» των χαμηλών και μεσαίων λαϊκών στρωμάτων και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Στις εκλογές της 7ης Ιούλη συγκρούονται πάλι αυτοί οι δύο κόσμοι : ο κόσμος της υποτέλειας με τον κόσμο της αξιοπρέπειας.
Σ΄ αυτές τις εκλογές θα πρέπει να επιλέξουμε : την συνέχιση της λιτότητας ή την ανώρθωση της χώρας, την υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων και κατωτέρων λαϊκών στρωμάτων και την φοροδιαφυγή των πλουσίων ή την αναλογική και δίκαιη φορολόγηση ;
Στο προσκήνιο φαίνονται πάλι οι δυνάμεις (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ) φοβίζοντας τον κόσμο. Ζητάνε την ψήφο μας «τάζοντας» και έχοντας στο νου τα ίδια τρομακτικά μέτρα της περιόδου 2010-2014.
Αυτή η «τάξη», των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και ορισμένα τμήματα των ελευθέρων επαγγελματιών, «στοιβάζονται» κύρια στα κόμματα (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ).
Ιστορικά, πάντα με πελατειακές μεθόδους «εξαγοράζουν» και άλλα κατώτερα οικονομικά κοινωνικά στρώματα και κυβερνούν μονίμως όλοι αυτοί οι «νοικοκυραίοι» που είναι στην πλειοψηφία τους φοροφυγάδες και κερδίζουν σε βάρος των εργαζομένων και των μικροεπαγγελματιών.
Όλοι αυτοί που εδώ και σαράντα χρόνια κατέστρεψαν τη χώρα, τώρα θέλουν να «επανέλθουν» και να ολοκληρώσουν το έργο τους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι, έχουν ήδη μεταφέρει τον πλούτο τους στο εξωτερικό και στις διάφορες «λίστες».
Σ΄αυτές τις εκλογές χρειάζεται να θυμηθεί κανείς τι έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, κάτω από τη Δαμόκλειο σπάθη των δανειστών και έχοντας να διαχειριστεί παράλληλα μια χρεοκοπημένη οικονομία την οποία παρέλαβε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αξίζει να αναφερθεί κανείς μονάχα σε μερικά από τα θετικά μέτρα αυτής της κυβέρνησης : Δωρεάν περίθαλψη για 2.500.000 ανασφάλιστους. Διαγραφή των βεβαιωμένων οφειλών στην εφορία, όσων ανασφάλιστων νοσηλεύτηκαν σε δημόσια νοσοκομεία επί εποχής Σαμαρά. Κατάργηση των πέντε ευρώ στα νοσοκομεία για όλους τους ασφαλισμένους. Αύξηση του κατώτατου μισθού και κατάργηση του υποκατώτατου. Μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από 24% σε 13, στα τρόφιμα από 24% σε 13% και στην ενέργεια και στο φυσικό αέριο από 13% στο 6%. Ακύρωση περικοπής συντάξεων. Μείωση της ανεργίας και της ανεργίας των νέων. Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ολοκλήρωση μεγάλων έργων «λιμναζόντων». Την ορθολογική λειτουργία των σχολείων. Την ορθολογική οικονομική στήριξη των Δήμων.
Ανάμεσα στις αντιφάσεις που κυριάρχησαν τέσσερα χρόνια, εάν οι επιλογές είναι υπό διαμόρφωση, τότε η μόνη επιλογή που μας μένει είναι : να μην ψηφίσουμε εκείνους που ευαγγελίζονται την «επιστροφή στο παρελθόν», αλλά να υπερψηφίσουμε εκείνους που έδωσαν στην κοινωνία τη δυνατότητα της «επιβίωσης» και άφησαν κάποια περιθώρια στα χαμηλά και μεσαία στρώματα να «αντιστέκονται» και να ενεργοποιούνται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Προφανώς και είναι αναγκαία η αυστηρή κριτική, για τους συμβιβασμούς, τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αλαζονικές συμπεριφορές της κυβέρνησης στα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε.
Δε πρέπει να επιτρέψουμε όμως στην Λήθη να συσκοτίσει την Μνήμη μας. Η «επέλαση» της γνωστής Δεξιάς θα πρέπει να ανακοπεί !
Η επιλογή μας βέβαια αυτή, θα καθοριστεί από τη δύναμη της μνήμης που έχουμε μέσα μας.
*Ο Σήφης Φανουράκης είναι αρχιτέκτονας
