Το τριπλό «σπάσιμο» του Γκάλη, οι φωνές του Γιαννάκη, οι βολές του Καμπούρη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η 14η Ιουνίου θα παραμείνει μια ημέρα – ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ
Το τριπλό «σπάσιμο» του Γκάλη, οι φωνές του Γιαννάκη, οι βολές του Καμπούρη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η 14η Ιουνίου θα παραμείνει μια ημέρα – ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ.
Remaining Time-0:01FullscreenMute
Μια ιστορία που θαρρεί κανείς πως ξεπήδησε από ταινία. Η μικρούλα Ελλάδα που φιλοξένησε το Ευρωμπάσκετ και ήλπιζε σε μια αξιοπρεπή πορεία. Η ίδια Ελλάδα, του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Χριστοδούλου, του Φασούλα, του Πολίτη, του Καμπούρη, του Σταυρόπουλου, του Φιλίππου, του Ανδρίτσου, του Ιωάννου, του Λινάρδου, του Ρωμανίδη, του Καρατζά, που είχε φτάσει στον τελικό κερδίζοντας όχι μία, αλλά δύο φορές την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία.
Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ένας θρίαμβος πέρα από κάθε προσδοκία.
Οι Φατμέ το έκαναν τραγούδι, τους περίφημους «Πρωταθλητές», παιανίζοντας στο ίδιο δίστιχο τα δύο πρόσωπα της ράτσας μας:
«Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές,
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ».
Θυμηθείτε ξανά τις μεγάλες στιγμές σε περιγραφή του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου, του ανθρώπου που έμαθε το μπάσκετ στους Έλληνες:
