Μας γράφει ο Απόστολος Ηλιαδάκης, συνταξιούχος Εκπαιδευτικός Μ.Ε.
Όπως σε κάθε τόπο έτσι κι εδώ, στο Ηράκλειο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φιλήσυχοι, δουλευταράδες, νοικοκύρηδες, που θέλουν η οικογένειά τους να ζει με αξιοπρέπεια, τα παιδιά τους να προκόβουν. Θέλουν από τη ζωή τους απλά πράγματα, και όπως απλά είναι αυτά που θέλουν, απλός είναι και ο τρόπος που συμπεριφέρονται πολιτικά. Έχει τη δική του πολιτική ιστορία το Ηράκλειο, δεν χωράει να την εκθέσουμε εδώ. Το σίγουρο είναι ότι το 2002 οι Ηρακλειώτες αποφάσισαν να εμπιστευθούν ένα νέο τότε πολιτικό, που αν και προερχόταν από τον κομματικό σωλήνα, έμοιαζε και ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο αυθεντικό και λαϊκό από το μέχρι τότε πολιτικό κατεστημένο της πόλης. Εμπιστεύθηκαν, λοιπόν, τον Γιάννη Κουράκη για δήμαρχο κι εκείνος δούλεψε, έφερε αποτέλεσμα, εκμεταλλεύτηκε με πολύ αποδοτικό τρόπο τους ποταμούς χρημάτων που έρρεαν παντού στην Ελλάδα, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να υλοποιηθούν τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, τον εύκολο δανεισμό από το πρόθυμο και εξυπηρετικό τραπεζικό σύστημα.
Δεν παρέλαβε, βέβαια, λευκή σελίδα ο Γιάννης Κουράκης, παρέλαβε κι αυτός πλήθος ώριμων μελετών και έργων από την προηγούμενη δημοτική αρχή και τα προχώρησε τα περισσότερα με επιτυχία. Σχεδίασε και δικά του έργα, και ήταν πολύ τυχερός που βρέθηκε δήμαρχος σε μια εποχή που έρεε άφθονο το χρήμα και άλλαξε όψη η πόλη σε πολλά σημεία. Όλα καλά ως εδώ ή σχεδόν όλα, μιας και θα βρεθούν αρκετοί να αμφισβητήσουν την συνολική και στρατηγική εικόνα πίσω από κάθε έργο. Ας μη μείνουμε όμως εκεί. Συνέχισε αυτά που βρήκε έτοιμα, εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες που υπήρχαν πλουσιοπάροχα προς όφελος της πόλης -και της δημαρχίας του ασφαλώς- και υλοποίησε πολλά.
Γι’ αυτό και το 2006 το Ηράκλειο τον τίμησε, τον επανεξέλεξε πανηγυρικά. Και τον επανεξέλεξε εκ νέου πανηγυρικά και το 2010, κι ας είχαν αρχίσει πολλές φωνές να μιλούν διστακτικά για φαινόμενα Λατινικής Αμερικής, για αδιαφάνεια και δεσποτισμό, για μια νέα ολιγαρχία που σαν αναρριχητικό φυτό κάλυπτε με ταχύ ρυθμό την όψη της πόλης. Μιας πόλης που βρέθηκε ξαφνικά μετέωρη, έχοντας αφήσει για τα καλά πίσω το παλιό της επαρχιακό πρόσωπο, αλλά που κοίταζε αμήχανα τον εαυτό της στον καθρέφτη, χωρίς να ξέρει από πού έρχεται και πού θέλει να πάει. Και συμπλήρωσε δώδεκα ολόκληρα χρόνια στο τιμόνι του Δήμου Ηρακλείου, διανύοντας μια τετραετία όπου πια βιώσαμε όλοι ένα βάλτωμα και μια διαρκώς μεγεθυνόμενη αίσθηση ότι ζούμε μέσα σε ένα πελώριο ιστό που υφαινόταν αθόρυβα για χρόνια. Έναν ιστό που άρχισε να τυλίγει τα πάντα, που άρχισε να μας πνίγει.
Διεκδίκησε εντολή εμπιστοσύνης για τέταρτη φορά ο Γιάννης Κουράκης το 2014 και του την αρνηθήκαμε, με κατηγορηματικό τρόπο. Γιατί δεν πήγαινε παρακάτω όλο αυτό, είχε αρχίσει να έχει κόστος δυσανάλογο και ψυχοφθόρο για τους πολίτες και την πόλη συλλογικά. Πέρασαν 5 χρόνια κι ο Γιάννης Κουράκης ήταν απών -ήσασταν απών κύριε Κουράκη, αφήστε τα περί Βρυξελλών, απών ήσασταν και όχι, δεν μας λείψατε. Πήγαμε παρακάτω, είμαστε αλλού.
Τι άλλο ακόμα θέλετε από τους Ηρακλειώτες κύριε Κουράκη; Δεν καταλάβατε το 2014 ότι έκλεισε ο κύκλος; Δεν καταλάβατε ότι σας είπαμε με ηχηρό τρόπο “φτάνει, ως εδώ”; Τόσο πολύ συσκοτίζει την αντίληψη η αλαζονεία και η λαγνεία για την εξουσία; Ποιος δεν κατάλαβε ότι πριν καταλήξετε να είστε ξανά υποψήφιος δήμαρχος, εξαντλήσατε κάθε περιθώριο αναζήτησης μιας άλλης θέσης και δεν τα καταφέρατε; Ο Δήμος Ηρακλείου, όμως, δεν είναι χώρος στάθμευσης υπερτροφικών “εγώ”, είναι κοινή υπόθεση όλων ημών των δημοτών. Γιατί σας είναι τόσο δύσκολο να αφήσετε την πόλη, αλλά ακόμα και την ίδια σας την παράταξη, να αναπνεύσει; Γιατί επιμένετε να επιβάλετε στους Ηρακλειώτες ένα πολιτικό πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ; Αρκετά ήταν, κύριε Κουράκη, ως εδώ. Η πόλη σας τίμησε, όχι μία, αλλά συναπτές φορές. Δεν σας χρωστά η πόλη, δεν σας χρωστάμε, κύριε Κουράκη. Ξεχρεώσαμε.
